Ανακοίνωσις 11 Μαρτίου 2020

Ἅγιος Γρηγόριος Ε’ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (10 Απριλίου)

Ἅγιος Γρηγόριος, κατά κόσμο Γεώργιος Ἀγγελόπουλος, γεννήθηκε στή Δημητσάνα τό ἔτος 1745, ἀπό εὐσεβεῖς καί ἐνάρετους γονεῖς, τόν Ἰωάννη καί τήν Ἀσημίνα. Τό 1767 μετέβη στή Σμύρνη, κοντά στόν θεῖο του ἐκκλησιάρχη Μελέτιο, παρακολουθώντας μαθήματα στήν Εὐαγγελική Σχολή. Στή συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στήν Πάτμο ἀπό τόν Δανιήλ Κεραμέα. Μετά τίς σπουδές του ἦλθε στήν αὐτοκρατορική μονή τῆς Μεταμορφώσεως τῶν Στροφάδων νήσων, ὅπου ἐκάρη μοναχός λαμβάνοντας τό ὄνομα Γρηγόριος. Ἀπό ἐκεῖ τόν κάλεσε ὁ Μητροπολίτης Σμύρνης Προκόπιος καί τόν χειροτόνησε ἀρχιδιάκονό του. Ὅταν ἀργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, ἐπέστρεψε στή Δημητσάνα καί ἔδωσε 1.500 γρόσια γιά τήν στέγαση τῶν ἀπόρων φοιτητῶν.

Περισσότερα...

Ἅγιοι Ἀφρικανός, Θεόδωρος, Μάξιμος, Πομπήιος καὶ Τερέντιος οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς τριάντα ἐννέα Μάρτυρες (10 Απριλίου)

ἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἀφρικανός, Θεόδωρος, Μάξιμος, Πομπήιος καί Τερέντιος μαρτύρησαν τό ἔτος 250 μ.Χ., ἐπί αὐτοκράτορος Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.) καί ἡγεμόνος Φουρτουνιανοῦ, στήν Καρθαγένη τῆς Ἀφρικῆς μαζί μέ ἄλλους τριάντα ἐννέα Χριστιανούς, τῶν ὁποίων τά ὀνόματα εἶναι: Ἀνάξαρχος, Ἀναξιμένης, Ἀριστείδης, Δημάρατος, Δημοκλής, Δημοσθένης, Διονύσιος, Ἐπαμεινώνδας, Ἐτεοκλής, Ζήνων, Ἠλίας, Ἡρακλῆς, Ἡσαΐας, Ἡφαιστίων, Θεμιστοκλῆς, Θεόφραστος, Θησεύς, Θωμᾶς, Ἰσοκράτης, Λουκᾶς, Μακάριος, Μιλτιάδης, Μνήσαρχος, Ξενοφῶν, Ὅμηρος, Παρμενίων, Πελοπίδας, Περικλῆς, Πίνδαρος, Πολύβιος, Πολύνικος, Προμηθεύς, Σοφοκλῆς, Σωκράτης, Τιμόθεος, Τίτος, Φιλοποίμην, Φωκίων καί Χρόνιος.

Περισσότερα...

Ἅγιος Μιλτιάδης πάπας Ρώμης (10 Απριλίου)

Ἅγιος Μιλτιάδης ἢ Μελχιάδης ἦταν πάπας Ρώμης (311 – 314 μ.Χ.). Καταγόταν ἀπό τήν Ἀφρική καί εἶναι γνωστός ὡς Μελχιάδης ὁ Ἀφρικανός. Ὑπ’ αὐτοῦ συγκλήθηκε τό ἔτος 313 μ.Χ. Σύνοδος στό Λατερανό τῆς Ρώμης, ἡ ὁποία καταδίκασε τόν Δονάτο καί ἀθώωσε τόν Ἐπίσκοπο Καρχηδόνος Καικιλιανό. Ἐπί τῆς ἐποχῆς του ἐξεδόθησαν τά περί ἀνεξιθρησκείας ἔδικτα (διατάγματα) τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων Γαλερίου, Κωνσταντίνου καί Λικινίου. Ὁ Ἅγιος Μιλτιάδης ἢ Μελχιάδης μαρτύρησε, κατά τό Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο, ἐπί αὐτοκράτορος Μαξιμίνου (307 – 313 μ.Χ.) καί ἐνταφιάσθηκε στήν Ἀππία ὁδό, κοντά στή νεκρόπολη τοῦ Ἁγίου Καλλίστου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἅγιος Δημήτριος (ἢ Δῆμος) ὁ Νεομάρτυρας ὁ ἁλιεὺς (10 Απριλίου)

Ἅγιος Νεομάρτυς Δημήτριος ἢ Δῆμος, καταγόταν ἀπό τό χωριό Ὀζοῦν Κιοπρού (Μακρά Γέφυρα) τῆς ἐπαρχίας Ἀνδριανουπόλεως. Ἦταν ψαράς καί ἐργαζόταν σέ ἰχθυοτροφεῖο τῆς Σμύρνης. Κάποια ἡμέρα ἦλθε σέ προστριβή μέ τόν Τοῦρκο ἰδιοκτήτη τοῦ ἰχθυοτροφείου, ὁ ὁποῖος τόν συκοφάντησε ὅτι ὁρκίσθηκε νά γίνει Τοῦρκος. Ἔτσι τόν προσήγαγαν στόν κριτή ἀνάμεσα σέ ψευδομάρτυρες. Ὁ Ἅγιος ὅμως ἔμεινε σταθερός στήν πίστη του. Γι’ αὐτό τόν χτύπησαν ἀνηλεῶς καί τόν ἔριξαν στή φυλακή, ὅπου τόν βασάνισαν μέ ξύλα, πλίνθους καί ἄλλα βασανιστικά μέσα. Τόν ἔβγαλαν ἀπό τήν φυλακή τρεῖς φορές μήπως καί ἀλλάξει στάση, συνέχεια ὅμως ὁ Ἅγιος ὁμολογοῦσε τόν Χριστό. Ἡ καταδίκη ἦταν ἀναπόφευκτη. Ὁ κριτής ἔδωσε ἐντολή νά τόν ἀποκεφαλίσουν στή Σμύρνη τό ἔτος 1763. Τό ἱερό λείψανο τοῦ Ἁγίου ἐνταφιάσθηκε μέ τιμή καί εὐλάβεια στό ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Σμύρνης καί ὁ τάφος του ἔγινε προσκύνημα τῶν πιστῶν, παρέχοντας σέ αὐτούς πολλά ἰάματα.

Ἁγία Ὄλδα ἡ Προφήτης (10 Απριλίου)

Ἁγία Ὄλδα ἢ Ὀλδά ἡ Προφήτιδα, μητέρα τοῦ Σελήμ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεκουέ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Ἀράας, ἀναφέρεται στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης Δ’ τῶν Βασιλειῶν. Ἡ Ἁγία κατοικοῦσε στήν Ἱερουσαλήμ κατά τούς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἰωσία, πρός τούς ἀπεσταλμένους τοῦ ὁποίου ἀπήντησε τά ἑξῆς: «Αὐτά λέγει ὁ Κύριος ὁ Θεός τοῦ Ἰσραήλ: Εἴπατε πρός τόν ἄνδρα, ὁ ὁποῖος σᾶς ἀπέστειλε πρός ἐμέ. Αὐτά λέγει ὁ Κύριος: Ἰδού, ἐγώ θά ἐπιφέρω μεγάλη καταστροφή στόν τόπο τοῦτο καί τούς κατοικοῦντες σέ αὐτόν, ἐφαρμόζων σέ αὐτούς ὅλες τίς τιμωρίες τοῦ βιβλίου τούτου, τίς ὁποῖες διάβασε ὁ βασιλεύς τοῦ βασιλείου τοῦ Ἰσραήλ. Καί τοῦτο θά γίνει διότι οἱ Ἰσραηλίτες μέ ἐγκατέλειπαν προσφέροντες θυμίαμα σέ ξένους θεούς, μέ ἀποτέλεσμα νά μέ ἀναγκάσουν νά ὀργισθῶ γιά τά ἔργα αὐτά τῶν χειρῶν τους καί νά ἀνάψει ὁ θυμός μου ἐναντίον τοῦ τόπου τούτου καί νά μή σβεσθεῖ».

Ἅγιοι ἐν τῇ μονῇ Νταοὺ Πεντέλης οἱ Ὁσιομάρτυρες (10 Απριλίου)

ἱ Ἅγιοι Ὁσιομάρτυρες τῆς μονῆς Νταού Πεντέλης μαρτύρησαν περί τά τέλη τοῦ 17ου αἰῶνα μ.Χ., κατά τήν ἐποχή πού Ἀλγερινοί πειρατές λεηλατοῦσαν τά παράλια μέρη. Κάποιος ἀπό τούς ὑπηρέτες τῆς μονῆς, ὁ ὁποῖος μισοῦσε τούς μοναχούς, συνεννοήθηκε μέ τούς πειρατές καί τούς ἔβαλε στή μονή τήν ὥρα πού οἱ Πατέρες ἑόρταζαν τήν Ἀνάσταση. Οἱ πειρατές κατέσφαξαν τούς Πατέρες, λεηλάτησαν τή μονή καί ἔφυγαν. Σώθηκε μόνο ἕνας ἱερέας τῆς μονῆς μέ τόν ὑποτακτικό του, πού εἶχε μεταβεῖ στό μετόχι Γεροτσακούλι, γιά νά τελέσει ἐκεῖ τήν ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως. Ὅταν ἐπέστρεψε, βρῆκε τήν μονή κατεστραμμένη καί σφαγμένους ὅλους τούς Πατέρες. Ὁ ἱερέας ἀφοῦ περισυνέλεξε τά τίμια λείψανα, τά ἐνταφίασε μέ εὐλάβεια καί τιμή.