ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΡΟΜΗΣ

 

Πρός
τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα

τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Ἀγαπητοί μας χριστιανοί, τέκνα τοῦ Θεοῦ ἀγαπημένα,

Ἡ ἑορτή τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου, ἡ πρώτη μεγάλη ἑορτή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, σηματοδοτεῖ τήν ἀπαρχή τῆς θείας οἰκονομίας, δηλαδή τοῦ θεϊκοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας μας. Οἱ πιστοί τιμοῦμε τή γέννηση τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ Κυρίου μας, ὕστερα ἀπό τή θαυμαστή σύλληψή Της ἀπό τή θεοπρομήτορα Ἄννα, τή γηραιά μητέρα της.

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἐνῶ τιμᾶ τή μνήμη τῶν Ἁγίων μας κατά τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεως ἤ τοῦ μαρτυρίου τους, στόν Κύριο καί Σωτῆρα μας Χριστό, στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί στόν Τίμιο Πρόδρομο τιμᾶ καί ἑορτάζει καί τίς ἡμέρες τῆς γεννήσεως, ἀλλά καί τῆς συλλήψεώς τους, θεωρῶντας τά γεγονότα αὐτά ὡς ἰδιαιτέρως σημαντικά γιά τή σωτηρία μας, ἔχοντας ἄμεση σχέση μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ.

Μεταξύ λοιπόν τῶν ἄλλων θεολογικῶν ἀληθειῶν, ἡ ἑορτή αὐτή φέρνει στήν ἐπιφάνεια καί μεγάλες ἀλήθειες γιά τήν ἀνθρώπινη ταυτότητα καί ὕπαρξη∙ ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ὡς ψυχοσωματικῆς ὀντότητος ἀρχίζει μέ τό θαῦμα τῆς γονιμοποίησης, μέ τή σύλληψη -«ἐξ ἄκρας συλλήψεως», ὅπως λέμε στή θεολογική γλῶσσα-, δηλαδή ἀπό τή στιγμή πού ἀρχίζει καί ἡ ἀνάπτυξη τοῦ ὑλικοῦ σώματος.

Τό ἔμβρυο εἶναι τέλειος ἄνθρωπος κατά τήν ταυτότητα, ὁ ὁποῖος ἐξελίσσεται καί ἀναπτύσσεται κατά τή διάρκεια τῆς ἐγκυμοσύνης στά μητρικά σπλάγχνα, προσδοκῶντας τή γέννηση, γιά νά συνεχίσει τήν ἀνάπτυξη κατά τή βιολογική πορεία του, μετά δέ καί τόν βιολογικό θάνατο, νά μεταβεῖ στήν αἰώνια Ὄντως Ζωή, ἀναμένοντας τήν κοινή Ἀνάσταση.

Ὁ ἄνθρωπος δέν πεθαίνει ὅταν σταματᾶ ἡ ἀναπνοή του οὔτε ὅταν παύει νά χτυπᾶ ἡ καρδιά του. Ὁ ἄνθρωπος συνεχίζει. Οὔτε πάλι γεννιέται ὅταν ἀρχίζει ἡ πρώτη του ἀναπνοή μέ τόν τοκετό. Ἔχει ἤδη ξεκινήσει τό ταξίδι του ἀπό τή στιγμή τῆς σύλληψής του. Ἡ ἀρχή τῆς ὕπαρξής του, ἡ ἀπόκτηση τῆς ἱερῆς ταυτότητάς του, ἡ δημιουργία τοῦ προσώπου του, μάλιστα «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ», ταυτίζεται μέ αὐτήν τή μοναδική στιγμή τότε δημιουργεῖται «ὑπό τοῦ Κυρίου ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι», τότε μεταβαίνει ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη, τότε ἀποκτᾶ τήν οὐσία τῆς ἀξίας του. Καί ἀπό τότε τοῦ ὀφείλουμε τόν σεβασμό καί τήν προστασία μας. Ἰδίως τότε πού δέν φαίνεται, πού δέν ἔχει φωνή οὔτε δύναμη, ἔχει ὅμως ζωή, ὕπαρξη καί, ἄρα, ἀξία. Πρός ἐπίρρωση τούτων ἀρκεῖ νά ἀναλογισθοῦμε ὅτι σύμφωνα μέ τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος· καί στό Θαβώρ μεταμορφούμενος ἐν δόξῃ, καί ὡς βρέφος κενούμενος στή Βηθλεέμ, ἀλλά καί ὡς ἔμβρυο σαρκούμενος στή Ναζαρέτ.

Δυστυχῶς, ὅμως, στίς μέρες μας ὑπάρχουν ἐπιστημονικές δῆθεν θεωρήσεις πού ἀμφισβητοῦν αὐτήν τήν ἀξία τοῦ ἐμβρύου, ὑπάρχουν κοινωνικές ἀντιλήψεις πού τό ἐγκαταλείπουν ἀπροστάτευτο, στερῶντας του τό προνόμιο τῆς ζωῆς, ὑπάρχει νομολογία πού θωρακίζει νομικά τίς ἐκτρώσεις, ἀλλά ὄχι καί τό δικαίωμα τοῦ ἐμβρύου στή ζωή, δικαιολογῶντας ἔτσι τήν ἀνθρώπινη ἀγριότητα.

Καί φθάσαμε στό σημεῖο ὁ ἐτήσιος ἀριθμός τῶν δηλωμένων ἐκτρώσεων παγκοσμίως νά ξεπερνᾶ τά 50 ἑκατομμύρια, νά πλησιάζει αὐτόν τῶν θανάτων ἀπό ὅλες τίς ὑπόλοιπες αἰτίες, νά εἶναι σχεδόν πενταπλάσιος ἀπό τόν ἀριθμό τῶν θανάτων ἀπό τήν ἀσθένεια τοῦ καρκίνου. Μάλιστα καί στήν πατρίδα μας, πού πληθυσμιακά φθίνει μέ γοργούς ρυθμούς, ὑπερβαίνει κατά πολύ, σύμφωνα μέ τά ὑπάρχοντα στοιχεῖα, τόν ἀριθμό τῶν γεννήσεων. Κάτι ἀντίστοιχο ἰσχύει γιά ὅλες τίς λεγόμενες ἀνεπτυγμένες περιοχές τοῦ πλανήτη, στίς ὁποῖες παρατηρεῖται διαρκῶς αὐξανόμενη γήρανση τοῦ πληθυσμοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία μας ὡς μητέρα τῆς πνευματικῆς ζωῆς, πού μέ θέρμη προσεύχεται γιά τήν ὑγεία, τή μακροζωΐα καί τήν ἀναγέννηση τῶν γεννημένων, δέν μπορεῖ νά θεωρήσει τήν ἐπιλογή τῆς ἄμβλωσης ἁπλῶς καί μονομερῶς σάν ἕνα νομικό ζήτημα ἤ ἀπόλυτο ἀνθρώπινο δικαίωμα τῆς κυοφορούσας ἤ κεκτημένο τῆς σύγχρονης κοινωνίας.

Γι’ αὐτό καί ὑψώνει τή φωνή της γιά τήν προστασία τῆς ζωῆς καί τῆς γέννησης τῶν ἀγέννητων καί, ἀντικρίζοντας τήν ἱερότητα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καί ζωῆς, ζητεῖ ἀπό τίς εὐλογημένες μέ τή δυνατότητα τῆς μητρότητος γυναῖκες νά προστατεύσουν μέ κάθε τρόπο τόν θησαυρό τῆς ζωῆς πού κρατοῦν στά σπλάγχνα τους καί, παρά τίς συχνά ἀντίξοες συνθῆκες ἤ τήν πιεστική γνώμη τῶν ἄλλων, νά δεχθοῦν μέ ἐμπιστοσύνη καί πίστη τό δῶρο τοῦ Θεοῦ.

Ἐπιπλέον, ἀπευθύνεται στό σύνολο τοῦ πολιτικοῦ κόσμου καί κάνει ἔκκληση γιά τή θωράκιση τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας καί ἰδίως τή στήριξη τῆς πολύτεκνης οἰκογένειας.

Παράλληλα, ἀναλαμβάνει καί ἡ Ἴδια τίς εὐθύνες Της γιά νά ἀναδείξει τήν πνευματική σημασία αὐτοῦ τοῦ θεσμοῦ, νά ἐνημερώσει συστηματικά τόν πιστό λαό μας γιά τό δημογραφικό πρόβλημα καί τήν προστασία τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ, καθώς καί νά ἀναλάβει πρωτοβουλίες γιά τήν ἔμπρακτη στήριξη τῆς ἄγαμης μητέρας καί τήν οὐσιαστική μέριμνα γιά τίς μονογονεϊκές οἰκογένειες.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλαδος ἀπευθύνει πρός ὅλους ἔκκληση γιά διαρκῆ προσευχή καί μετάνοια, ὥστε ἡ ζωή νά μή νικηθεῖ ἀπό τίς θανάσιμες ἐπιλογές τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἐσκεμμένη καί ἄκριτη ἀφαίρεση μιᾶς ζωῆς εἶναι ἀντίθετη πρός τόν ὀφειλόμενο σεβασμό μας στήν ἱερότητα τῆς θείας δημιουργίας καί μάλιστα στήν κορωνίδα αὐτῆς, τόν ἄνθρωπο, ἀπομακρύνει τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ἀπό τή ζωή μας καί φυγαδεύει τή χάρη Του.

Ἄς ἀγωνιζόμαστε νά δεχόμαστε μέ χαρά καί ἐλπίδα τή γέννηση κάθε παιδιοῦ ὡς μέρος τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου καί τήν ἀπαλλαγή ἀπό τή φθορά τοῦ θανάτου, ὅπως ὁλοφάνερα φαίνεται τοῦτο καί στήν ὑμνογραφία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου:

«Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ, ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, καί λύσας τήν κατάραν, ἔδωκε τήν εὐλογίαν, καί καταργήσας τόν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωήν τήν αἰώνιον».

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης

† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἐορδαίας Θεόκλητος

† Ὁ Κασσανδρείας Νικόδημος

† Ὁ Σερρῶν καί Νιγρίτης Θεολόγος

† Ὁ Σιδηροκάστρου Μακάριος

† Ὁ Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωήλ

† Ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος

† Ὁ Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων Τιμόθεος

† Ὁ Μεγάρων καί Σαλαμῖνος Κωνσταντῖνος

† Ὁ Κεφαλληνίας Δημήτριος

† Ὁ Τρίκκης, Γαρδικίου καί Πύλης Χρυσόστομος

† Ὁ Καρπενησίου Γεώργιος

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

† Ὁ Ὠρεῶν Φιλόθεος

 

Ενημερώνουμε τους αγαπητούς γονείς – ενορίτες μας και τα παιδιά που επιθυμούν να ενταχθούν στις κατηχητικές συναντήσεις που λειτουργούν στην ενορία μας, ότι μπορούν να συμμετέχουν κατά τις εξής ώρες :

ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ 10.30 π.μ. – 11.30 π.μ. μετά τη Θεία Λειτουργία

Οι συντελεστές του κατηχητικού έργου της ενορίας μας είναι :

π. Χρήστος Κωστής (ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΙΕΡΕΑΣ  ΝΕΟΤΗΤΟΣ)  

Α'-Γ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

Σταματίνα Χούλη    (ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΓΑΛΙΚΗΣ  ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ)

 Δ'- ΣΤ' ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

Κυριακή Στρουσοπούλου  {ΜΑΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ) 

ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ- ΛΥΚΕΙΟΥ- ΦΟΙΤΗΤΩΝ

π. Χρήστος Κωστής (ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΙΕΡΕΑΣ  ΝΕΟΤΗΤΟΣ)  

Αποστολία Γεωργακοπούλου (Δ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ)

Θωμάς Γιαννιώτης  (Δ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ-ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ)

Αποτελεί για εμάς ιδιαίτερη χαρά να διευρύνουμε την παρέα μας, δείχνοντας στα παιδιά μας την Οδό της Αλήθειας του Χριστού.

Εκ του Ιερού Ναού

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 6:00 μμ
ΔΕΥΤΕΡΑ: 19, 26

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 5,30 μμ
ΔΕΥΤΕΡΑ: 3, 10, 17, 24, 31

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 5,00 μμ
ΔΕΥΤΕΡΑ: 7, 14, 21, 28

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
ΔΕΥΤΕΡΑ: 5, 12, 19

 

 

Κάντε κλικ εδώ για αποθήκευση.

Το γραφείο του Ι. Ναού λειτουργεί καθημερινά, εκτός Σαββάτου και Κυριακής για την έκδοση πιστοποιητικών κ.λ.π τις εξής ώρες :

 

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ- ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ:   9:00 - 11:30 και 18:30 - 19:30

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ : 9:00 - 11:30 και 17:30 - 18:30

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ- ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ: 9:00 - 11:30 και 18:00 - 19:00

ΑΠΡΙΛΙΟΣ:  9:00 -11:30 και 18:30-19:30                                                                   

ΜΑΪΟΣ: 9:00 - 11:30 και 19:00 - 20:00                                                                             

ΙΟΥΝΙΟΣ – ΙΟΥΛΙΟΣ:    9:00 - 11:30 και 19:30 – 20:30                                                             

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ:      9:00 - 11:30

                                                                     

Προτιμότερο είναι να υπάρχει πριν τηλεφωνική επικοινωνία.

Οι ανωτέρω ώρες μπορούν να αλλάξουν μετά από τηλεφωνική επικοινωνία

Η είσοδός μας στη ζωή της Εκκλησίας

Η Εκκλησία μας έχει κατατάξει τη Βάπτιση μεταξύ των Μυστηρίων της. Κατά τον Μέγα Βασίλειο το Βάπτισμα είναι «θάνατος αμαρτίας, και ένδυμα φωτεινόν, και όχημα προς ουρανόν, και υιοθεσίας χάρισμα….», και κατά τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό «βίου μετάθεσις, και κατακλυσμός αμαρτίας, και νου τελείωσις, και δεσμών έκλυσις…».
Το μυστήριο του Βαπτίσματος –όπως και όλα τα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας- το ίδρυσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ της Αναστάσεως και Αναλήψεως Του, με την προτροπή-εντολή προς τους μαθητές Του «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ. 28.19). Αυτοί είναι και οι ιδρυτικοί του Μυστηρίου λόγοι, που σημαίνουν αυτά τα λόγια «πηγαίνετε και κάνετε μαθητές σας όλα τα έθνη, βαπτίζοντας τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντας τους να τηρούν και να φυλάγουν όλα όσα σας έδωσα σαν εντολές».
Με το Βάπτισμα εισέρχεται κάποιος επίσημα στους κόλπους της Εκκλησίας, μπορεί πλέον να μετέχει και των υπολοίπων μυστηρίων της Εκκλησία μας, απαλλάσσεται από κάθε προηγούμενη αμαρτία -παραμένοντας βέβαια σ΄ αυτόν, όπως σε κάθε άνθρωπο, η τάση, η ροπή προς την αμαρτία.
Της βαπτίσεως προηγείται η κατήχηση, οι ευχές που λέγονται από τον λειτουργό Ιερέα στην είσοδο του Ναού. Εκεί γίνεται η απόταξη του σατανά («αποτάσση τω σατανά;») και η σύνταξη με τον Χριστό («συντάση τω Χριστώ;»).
Στο ιερό Μυστήριο ο Ιερέας αγιάζει με δύο ευχές το νερό, τελεί μεγάλο Αγιασμό και μετά ευλογεί το λάδι, με το οποίο αλείφει ο ανάδοχος το βρέφος σε όλο το σώμα (όπως παλιά αλείφονταν οι αθλητές). Στη συνέχεια εμβαπτίζεται το βρέφος από τον Ιερέα στην ιερά κολυμβήθρα τρεις φορές, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Σκοπός του Μυστηρίου
Το Βάπτισμα είναι Μυστήριο της Εκκλησίας μας, που ίδρυσε ο ίδιος ο Κύριος κατά το οποίο ο άνθρωπος βαπτιζόμενος σε αγιασμένο νερό με τριττή κατάδυση και ανάδυση, στο όνομα της Αγίας Τριάδας, αφ’ ενός μεν αποβάλλει την παλαιά φύση της αμαρτίας ( το προπατορικό αμάρτημα ), αφ’ ετέρου δε αναγεννάται σε μια καινούργια ύπαρξη φυτεμένη στη χάρη του Θεού.
Το Βάπτισμα είναι κορυφαίο μυστήριο και ονομάζεται «κυριακό» γιατί στην Αγία Γραφή υπάρχει ρητή πληροφόρηση, για την άμεση σύστασή του από τον Χριστό όταν Εκείνος είπε στους Αποστόλους: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…».
 Με το Βάπτισμα ο άνθρωπος ενσωματώνεται μυστικά στο άχραντο Σώμα του Χριστού καθώς γίνεται επίσημα μέλος της Εκκλησίας και έχει το δικαίωμα συμμετοχής και στα υπόλοιπα μυστήρια της Εκκλησίας.
Ο προπάτορας Αδάμ με την παράβασή του μας έντυσε το χιτώνα της φθοράς, μας κληροδότησε μια φύση χαλασμένη στην οποία μπαίνουμε όλοι ανεξαίρετα οι άνθρωποι με τη φυσική μας γέννηση. Αυτή η φθορά εμποδίζει την είσοδό μας στη βασιλεία του Θεού. Με το Βάπτισμα πετυχαίνουμε τον αφανισμό αυτής της φθοράς και ντυνόμαστε το Χριστό.

Αμέσως μετά γίνονται
α) το μυστήριο του Χρίσματος,δηλ. η άλειψη με Άγιο Μύρο σε σημεία του σώματος (*το Άγιο Μύρο όλοι οι Ιεροί Ναοί το προμηθεύονται από την Μητρόπολη τους. Η κάθε Μητρόπολη το λαμβάνει από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία με τη σειρά της το παίρνει από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Κάθε Μεγάλη Πέμπτη το παρασκευάζει με ειδική τελετή και ιερά Ακολουθία ο Οικουμενικός πατριάρχης και οι Ορθόδοξες Εκκλησίες το προμηθεύονται από εκεί σε ένδειξη σεβασμού και αφοσιώσεως στη μητέρα Εκκλησία μας.)
β) η τριχοκουρία, δηλ. η κοπή σε σχήμα σταυρού τριχών της κεφαλής του βαπτισμένου, ως ένδειξη προσφοράς προς την Εκκλησία.
Ακολουθούν,
γ) η τοποθέτηση του Σταυρού στο στήθος του βαπτισθέντος,
δ) ο «χορός» γύρω από την κολυμβήθρα, ψάλλοντας τον ύμνο «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε»
ε) η ανάγνωση του Αποστόλου και του Ευαγγελίου, και
στ) η θεία Κοινωνία, όταν βέβαια το παιδάκι είναι ήρεμο και δεν υπάρχει κάποιος κίνδυνος.

Λίγα λόγια για τον ανάδοχο, τα βαπτιστικά και τα μετά τη Βάπτιση

Ο ανάδοχος είναι ο εγγυητής απέναντι στη Εκκλησία, που αναπληρώνει την έλλειψη βούλησης του νηπίου και ομολογεί πίστη εξ ονόματος του νηπίου. Αναλαμβάνει την υποχρέωση να διδάξει -μαζί με τους γονείς - στο παιδί το περιεχόμενο της πίστης μας.
Επομένως, δεν μπορεί να είναι ανάδοχος
α) ο μη ορθόδοξος χριστιανός
β) οι μη γνωρίζοντες καλά τα θέματα της ορθοδόξου πίστεως και παραβιάζοντες εντολές και αποφάσεις της Εκκλησίας μας
γ) τα μικρά παιδιά (κάτω της ηλικίας των 18 ετών).
Καλό τέλος θα είναι ο ανάδοχος να είναι ένας και όχι περισσότεροι.

Τα βαπτιστικά ρούχα του παιδιού πρέπει, σύμφωνα με το συμβολισμό της Εκκλησίας, να είναι λευκά. Σήμερα οι ενδυματολογικές απαιτήσεις ντύνουν τα νεοβάπτιστα, προφανώς για λόγους επίδειξης, με «μοντελάκια» διαφόρων χρωμάτων και όχι λευκά, όπως και θα έπρεπε. Έτσι παραβιάζεται ένας ουσιαστικός συμβολισμός, που έχει τη θέση του: το λευκό χρώμα συμβολίζει την αγνότητα, την καθαρότητα, και ακόμη αυτό το ίδιο το Άγιο Πνεύμα.

Τα Μαρτυριάτικα (ή μαρτυρικά): Είναι ο μόνο σταυρός ή η εικόνα της Παναγίας. Τίποτε άλλο. Παρατηρούμε δυστυχώς κάποιες φορές να καρφιτσώνονται στα πέτα των προσκεκλημένων από στρουμφάκια μέχρι …κόκαλα, δόντια, ή σχήματα και απομιμήσεις του σταυρού, που καμία απολύτως σχέση δεν έχουν με την Εκκλησία και το Μυστήριο. Προτιμάτε πάντα καθαρό το σχήμα του σταυρού, χωρίς παραχαράξεις.

Το λάδι: Με αυτό ο Ιερέας χρίει το παιδί τελετουργικά πριν την τριπλή κατάδυση και ο ανάδοχος το αλείφει σε όλο το σώμα. Επιβάλλεται να είναι ελαιόλαδο αγνό και όχι σπορέλαιο. Στη λατρεία ό,τι χρησιμοποιείται πρέπει να είναι το καλύτερο.

Φωτογραφίες-βίντεο: Είναι ωραίο να υπάρχουν ενθύμια από τις σημαντικές στιγμές της ζωής μας. Όμως καλό είναι να συστήνετε στους ανθρώπους αυτούς να δείχνουν τον ανάλογο σεβασμό στο χώρο και στο Μυστήριο, αποφεύγοντας φωνές ή βιαστικές κινήσεις και παρατηρήσεις, οι οποίες προσβάλουν την τέλεση του μυστηρίου. Καλό θα είναι όλοι να θυμόμαστε ότι στο Ναό οφείλουμε να κάνουμε μόνο προσευχή, σήμερα για τη βάπτιση του νέου μέλους της ενορίας μας, και το χρέος της προσευχής το οφείλουμε όλοι μας και όχι μόνο οι Ιερείς.

Στολισμός της κολυμπήθρας: Καλό θα είναι να αποφεύγεται ο στολισμός της κολυμπήθρας, και για πρακτικούς λόγους. Η ομορφιά στο μυστήριο δεν είναι τα λουλούδια, ούτε τα χαλιά, αλλά ο ορθόδοξος τρόπος μετοχής και η αποφυγή της ματαιόδοξης υπερβολής.

Τέλος, καλό θα είναι οι μητέρες να φροντίζουν ώστε το παιδί που θα βαπτίσουμε να είναι κατά το δυνατόν ξεκούραστο (πολλά βρέφη νυστάζουν και κλαίνε), να μην έχει φάει πολύ νωρίτερα, ακόμη και να το προετοιμάσουν με μια επίσκεψη στο Ναό να δει τον Ιερέα που θα το βαπτίσει (πολλά παιδιά δεν έχουν ξαναδεί Ιερέα και φοβούνται.).

Καλό θα είναι βέβαια οι γονείς να κοινωνούν το παιδί τους, μαζί με τον ανάδοχο και τη λαμπάδα της Βαπτίσεως, κατά παράδοση τις επόμενες τρεις φορές, αλλά ας μην περιοριστούν μόνο σε τρεις, αλλά σε πολύ περισσότερες. Μάλιστα προσφέρονται οι καθημερινές θείες Λειτουργίες, που ο κόσμος είναι λιγότερος και η Θ. Λειτουργία τελειώνει πιο νωρίς, άρα και οι δυσκολίες θα είναι λιγότερες.
Καλό επίσης θα είναι τα παιδιά που βαπτίστηκαν να έχουν κάποια πνευματική επικοινωνία με τον Ιερέα που τα βάπτισε, είναι μια σχέση σίγουρα ωφέλιμη και στις δύο πλευρές.

Τι χρειαζόμαστε για τη Βάπτιση.
Για να τελέσουμε την βάπτιση, χρειαζόμαστε τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του παιδιού σας.
Αν δεν είστε ενορίτες μας και ανήκετε ενοριακά σε άλλον Ιερό Ναό, τότε απαιτείται να πάτε στην ενορία σας, έχοντας την ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του παιδιού σας και να ζητήστε να κάνετε «μεταβίβαση», να σας επιτρέψει δηλαδή ο Ιερέας της ενορίας σας να κάνετε τη Βάπτιση σε άλλον Ναό.
Μετά τη Βάπτιση θα σας δώσουμε τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του παιδιού σας συμπληρωμένη πλέον και με το βαπτιστικό όνομα, και θα πρέπει να τη δηλώσετε, σε εύλογο διάστημα, στο ληξιαρχείο που ανήκει η γέννηση. Στη συνέχεια, με τις νέες ληξιαρχικές πράξεις που θα πάρετε, θα δηλώσετε το βαπτισμένο πια παιδί σας στην οικογενειακή μερίδα σας.
Τέλος, θέλουμε ένα τέταρτο πριν από τη Βάπτιση να έλθουν στο γραφείο του Ναού μας οι γονείς και ο ανάδοχος, για να μας δηλώσουν το όνομα που θα λάβει στο παιδί, καθώς επίσης και τα στοιχεία του αναδόχου (όνομα, επώνυμο, κατοικία, επάγγελμα), που θα συμπληρώσουμε για το αρχείο του Ναού.

https://www.faneromenihol.gr/

"Το μυστήριο τούτο μέγα εστίν"

«Το μυστήριο τούτο μέγα εστίν, εγώ δε λέγω εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν» (Εφεσίους 5,32).
Ο Γάμος είναι το μυστήριο εκείνο, κατά το οποίο με την ιερολογία της Εκκλησίας μας παρέχεται η θεία χάρις σ’ εκείνους που το επιθυμούν και αγιάζει την ένωσή τους, με σκοπό να τους δυναμώσει για να επιτύχουν τους σκοπούς του γάμου.
Σκοπός του γάμου είναι η εν Χριστώ ψυχοσωματική ένωση των νεόνυμφων. Σκοποί του γάμου ειδικότερα είναι: α) η αλληλο-συμπλήρωση και βοήθεια των συζύγων, β) η χαλιναγώγηση και μεταμόρφωση των παθών, γ) ο πολλαπλασιασμός του ανθρωπίνου γένους και των μελλών της Εκκλησίας με την τεκνογονία και δ) η εν Χριστώ και κατά Χριστόν ανατροφή των παιδιών.

«Ου καλόν είναι τόν άνθρωπον μόνον, ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν κατ’ αυτόν». (Γένεσις 2,18)
Η μοναξιά και η απομόνωση του ανθρώπου είναι το πρώτο πράγμα που ο Θεός χαρακτήρισε ως κακό. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο για να ζήσει με άλλους ανθρώπους και ο πρώτος  «άλλος» ήταν η γυναίκα.
Πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας μας υποστηρίζουν πως ο Θεός δημιούργησε την ερωτική λειτουργία προβλέποντας την πτώση του ανθρώπου και την απομάκρυνσή του απ’ Αυτόν. Έτσι ο Θεός καθιερώνει το γάμο για να μπορέσει ο άνθρωπος να υπερβεί την απομόνωση που φέρνει η αμαρτία και να ξεπεράσει τη φιλαυτία που τον χωρίζει απ’ το Θεό και τον συνάνθρωπό του.
Βέβαια με την πτώση στην αμαρτία η ένωση των δύο φύλων ακολούθησε τη γενική αχρείωση της φύσης. Ο Κύριος, όμως, με την ενανθρώπησή Του αγίασε το δεσμό του γάμου και για να τονίσει την ιερότητά του παραβρέθηκε σ’ ένα γάμο στην Κανά της Γαλιλαίας κάνοντας εκεί το πρώτο Του δημόσιο θαύμα.

«Και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» (Εφεσ. 5,31)
Ο γάμος δεν είναι απλώς μια νομική, ληξιαρχική πράξη. Η Εκκλησία τον καθιέρωσε ως ένα από τα επτά Μυστήρια κι αυτό γιατί ο γάμος δεν μπορεί να πραγματωθεί χωρίς θεϊκή δύναμη και χάρη. Άλλωστε δεν είναι ιδιωτική υπόθεση των συζύγων, αλλά μέρος του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου.
Σκοπός του Μυστηρίου του Γάμου είναι να αγιάσει το φυσικό δεσμό του άνδρα και της γυναίκας και να τον μεταμορφώσει με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος από έρωτα σε ένα αιώνιο δεσμό. Καλείται, λοιπόν, ο άνθρωπος να οδηγηθεί από το «εγώ» στο «εμείς» και μέσα από την ένωση με τον συνάνθρωπο του να επανενωθεί με το Θεό.
Με το αγιαστικό έργο του Θεού ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να καθαρισθεί και να εξαγιασθεί κάνοντας το Θεό κέντρο της ζωής του. Αυτή η δυνατότητα είναι μια ευκαιρία για τους συζύγους να ανταποκριθούν στην κλήση του Αγίου Πνεύματος, καθώς αυξάνονται «εν χάριτι» και τελειοποιούνται στην αγάπη.

«Ο αγαπών την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά»  (Εφεσ. 5,28)
Η συζυγική αγάπη αναπτύσσεται πραγματικά όταν βαθαίνει η κατανόηση και οξύνεται η ευαισθησία του ενός συζύγου για τον άλλο κι αυτό προϋποθέτει μια βελτιωμένη επικοινωνία μεταξύ τους.
Για ν’ αναπτυχθεί η αγάπη στο γάμο είναι ανάγκη οι σύζυγοι να επιδιώξουν τη μεταξύ τους συνεργασία. Απαιτείται χρόνος για να εξοικειωθούν με τα ενδιαφέροντα, τις ανάγκες και τις επιθυμίες του συντρόφου τους.
Στην εποχή μας κυριαρχεί η εικόνα μιας «ρομαντικής αγάπης» που αναπτύσσεται από μόνη της με μαγικό τρόπο. Στην πραγματικότητα όμως η μέρα της τελετής του γάμου δεν είναι το τέλος της ιστορίας, όπως στις αισθηματικές ταινίες. Αυτή η μέρα πρέπει να είναι η αρχή. Η συζυγική αγάπη είναι ένα έργο που απαιτεί διαρκή προσπάθεια και χρόνο.

«Ούς ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μή χωριζέτω» (Από την Ακολουθία του Γάμου)
Ο Γάμος είναι λοιπόν ένα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Ο Ίδιος ο Κύριος το ευλόγησε και μας το παρέδωσε, με την παρουσία Του στο γάμο της Κανά. Ο γάμος είναι κυρίως ένα πνευματικό γεγονός, Μυστήριο που επισφραγίζεται με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος σε αυτό.
Η Εκκλησία μας ευλογεί τους νεονύμφους και προσεύχεται γι΄ αυτούς, να γευτούν τούς καρπούς της θείας Χάριτος κατά την κοινή ζωή τους. Για να είναι η οικογενειακή ζωή τους συγχρίνως και πνευματική ζωή, γεμάτη αγάπη, χαρά και ευτυχία.
Η Εκκλησία μας εύχεται επίσης για την απόκτηση απογίνων. Έτσι ο άνθρωπος ομοιάζει στον Θεό, γίνεται δημιουργός κατά χάριν, συν-δημιουργός Θεού.

«Αυτός, Δέσποτα Πανάγιε, … ευλόγησον τόν γάμον τούτον και παράσχου τοις δούλοις σου τούτοις… τόν αμαράντινον της δόξης στέφανον» (Από την Ακολουθία του Γάμου)
Επειδή ακριβώς ο Γάμος είναι πρώτ΄ απ΄ όλα και πάνω απ΄ όλα ένα Μυστήριο της Εκκλησίας μας, εκτός από τη μέριμνα για τα υλικά του στοιχεία, που βέβαια μας δίδουν μεγάλη χαρά, χρειάζεται και κατάλληλη πνευματική προετοιμασία. Η συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας, κυρίως στην Εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία, τόσο στην περίοδο της προετοιμασίας όσο και την ημέρα τελέσεως του Γάμου, θα δώσει στους νεονύμφους μια διαφορετική αίσθηση προσέλευσης στον ιερό Μυστήριο, με το οποίο ξεκινούν τη νέα ζωή τους.
Αλλά και στη συνέχεια, η κοινή ζωή της οικογένειας εξαρτάται από την επιμέρους προσωπική προετοιμασία κάθε συζύγου κατά την προ του Γάμου ζωή του, τις προσπάθειες και τον αγώνα τους να ζήσουν αγαπημένοι και ενωμένοι με πρότυπο την κοινωνία αγάπης της Αγίας Τριάδος. Και το Άγιο Πνεύμα θα επισκέπτεται, θα βοηθά και θα χαριτώνει τους «καλώς αθλήσαντες».

Τι χρειαζόμαστε για τον γάμο
Δείτε εδώ: Απαιτούμενα δικαιολογητικά  για την άδεια γάμου

https://www.faneromenihol.gr/

Το λουτρό της μετανοίας

Ένα από τα πιο βασικά στοιχεία της πνευματικής μας προετοιμασίας, το πιο βασικό θα λέγαμε, είναι το μυστήριο της εξομολογήσεως. Η μετάνοια και η εξομολόγηση είναι μέγιστη δωρεά του Θεού αλλά και χρέος κάθε πιστού, που αισθάνεται τα μεγαλεία του Θεού και συνειδητοποιεί την αμαρτωλότητά του, την πτωχεία της ανθρώπινης φύσης. Όλη η ζωή του χριστιανού είναι -ή τουλάχιστον πρέπει να είναι- μια ασταμάτητη μετάνοια, μια συνεχής στροφή και επιστροφή στον Θεό.

Τι ακριβώς είναι η Εξομολόγηση;
Είναι ένα μεγάλο μυστήριο της Εκκλησίας μας, το κατεξοχήν μυστήριο της αγάπης και της φιλανθρωπίας του Θεού. Με το μυστήριο αυτό παρέχεται η άφεση των αμαρτιών από τον ίδιο τον Θεό διά του Ιερέα, ο οποίος, δια της επιθέσεως των χειρών και της συγχωρητικής ευχής, δωρίζει τη συγχώρηση των αμαρτιών στον εξομολογούμενο.
Η αμαρτία είναι αρρώστια της ψυχής και ο άνθρωπος που αμαρτάνει, που παραβιάζει το θέλημα του Θεού, είναι πνευματικά άρρωστος. Η Εκκλησία μας, με το μυστήριο της εξομολογήσεως, επουλώνει τις πνευματικές πληγές που ανοίγουν στο άνθρωπο τα βέλη της αμαρτίας.
Ιδρυτής και θεμελιωτής αυτού του μυστηρίου, όπως και κάθε μυστηρίου, είναι ο ίδιος ο Κύριος μας. Με τη φράση «μετανοείτε, ήγγικε γάρ η βασιλεία των ουρανών» ( Ματθ. 4,17) άρχισε το κοσμοσωτήριο έργο Του, για να παραδώσει στους μαθητές Του –λίγο μετά την ανάσταση Του- την πνευματική εξουσία να συγχωρούν τα αμαρτήματα των ανθρώπων λέγοντας τους: «Λάβετε πνεύμα Άγιον. Αν τινών αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε κεκράτηνται». (Ιωάν. 20,23 )
Το πνευματικό αυτό Ιατρείο της Εκκλησίας μας είναι διαρκώς ανοιχτό για κάθε άνθρωπο, όσο αμαρτωλός κι αν είναι. Το προσκλητήριο του Χριστού απευθύνεται σε όλους ανεξαίρετα: «Ελάτε ΟΛΟΙ σε εμένα, εσείς που είστε φορτωμένοι και κουρασμένοι και εγώ θα σας αναπαύσω, θα σας ξεκουράσω»( Ματθ.11,28 ).

Με ποιες προϋποθέσεις προσερχόμαστε στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως;
Οι πιο βασικές είναι η συναίσθηση της αμαρτωλότητας μας, η μετάνοια και η απόφαση αλλαγής. Ο άνθρωπος που αρχίζει να αισθάνεται την αμαρτωλότητά του, να βλέπει τα πάθη του αλλά και τα λάθη της πνευματικής ζωής, συντρίβεται και ποθεί να καταφύγει στον σπλαχνικό Πατέρα του. Αυτή η επίγνωση τον οδηγεί στη μετάνοια και την απόφαση αλλαγής. Να αλλάξει ριζικά στο τρόπο σκέψης, δράσης, νου και καρδιάς.

Πώς πρέπει να εξομολογούμαστε;
Πρώτα-πρώτα, πριν πάρουμε το δρόμο για το εξομολογητήριο, θα πρέπει να προσευχηθούμε και να ζητήσουμε τον φωτισμό του Θεού για μια ειλικρινή αυτοκριτική, αναζήτηση και παραδοχή των αμαρτιών μας. Ίσως θα μας βοηθούσε να σημειώσουμε ορισμένα πράγματα σε ένα χαρτί, ώστε να τα θυμηθούμε κατά την ώρα του Μυστηρίου.
Κατά τη διάρκεια του Μυστηρίου θα πρέπει να αναλογιζόμαστε πως δεν βρισκόμαστε μπροστά σε έναν άνθρωπο, αλλά μπροστά στον ίδιο το Θεό, που παρευρίσκεται πνευματικά και ακούει την εξομολόγησή μας. Αυτό θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε το αίσθημα της ντροπής και να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, πράγμα απαραίτητο για την εξομολόγηση. Η ειλικρίνεια και η βαθιά συναίσθηση των αμαρτιών μας γεννά την ταπείνωση και η ταπείνωση με τη σειρά της την αληθινή συντριβή και μετάνοια. Ο Θεός δεν ξεγελιέται όπως οι άνθρωποι, γιατί γνωρίζει όχι μόνο τα βάθη της ψυχής μας, αλλά ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια του βίου μας και των σκέψεών μας.
Επίσης οφείλουμε να εξομολογούμαστε μόνο τις δικές μας αμαρτίες, με συντομία, σαφήνεια, σοβαρότητα και ειλικρίνεια. Δεν πάμε στον Ιερέα-Πνευματικό για να του πούμε τα αμαρτήματα των άλλων, αλλά μόνο τα δικά μας.

Επιφυλάξεις για το Μυστήριο;
Πολλοί από τους αδελφούς μας χριστιανούς, ενώ αποδέχονται τη μεγάλη σημασία του μυστηρίου της μετανοίας, διατηρούν κάποιες επιφυλάξεις, με αποτέλεσα να δυσκολεύονται να πάρουν την απόφαση για την πορεία προς τον Πνευματικό.
Οι πιο έντονες επιφυλάξεις αφορούν στο πρόσωπο του Πνευματικού, αναρωτιούνται πολλοί «πώς ένας άνθρωπος σαν και εμάς μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες;».
Ο Πνευματικός δεν ασκεί το έργο τούτο με τις δικές του δυνάμεις, αλλά με τη δύναμη του Θεού. Οι ανθρώπινες αμαρτίες εξαλείφονται μόνο με τη χάρη του Θεού και ο Πνευματικός δεν είναι παρά το όργανο της χάριτος του Θεού, κάτι που απορρέει από την ιερωσύνη του και μόνον.
Άλλοι ισχυρίζονται ότι «και οι Ιερείς είναι αμαρτωλοί. Προτιμώ να τα λέω σε μια εικόνα».
Βεβαίως και οι Ιερείς, όπως όλοι οι άνθρωποι, είναι αμαρτωλοί, και για αυτό εξομολογούνται και οι ίδιοι. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί, αλλά ταυτόχρονα όλοι είμαστε υποψήφιοι άγιοι! Για το «επιχείρημα» ότι «προτιμώ να τα λέω στην εικόνα» έχουμε να πούμε ότι η εικόνα δεν έχει τέτοια εξουσία, δηλ. να ακούει και να συγχωρεί τις αμαρτίες των ανθρώπων. Την ευθύνη και την εξουσία αυτή την έδωσε ο ίδιος ο Κύριός μας στους Αποστόλους Του και οι Απόστολοι, δια των αιώνων, στους διαδόχους τους, που δεν είναι άλλοι από τους εντεταλμένους προς τούτο Επισκόπους και Ιερείς. Έτσι λοιπόν, φανταστείτε να είναι κάποιος σωματικά άρρωστος π.χ. να πάσχει από την καρδιά του, και γι’ αυτό να πάρει την φωτογραφία κάποιου μεγάλου καρδιολόγου και να του λέει «πονάω, φοβάμαι, νομίζω... κ.λ.π.». Πρόκειται να γίνει καλά αν δεν κάνει προσωπική επίσκεψη στο γιατρό για να εκθέσει τα της ασθενείας του και να ακολουθήσει την θεραπεία του, και να προφυλάγει τον σώμα του από τους κινδύνους; Τηρουμένων των αναλογιών, παρόμοια συμβαίνει και στην πνευματική ασθένεια, δηλ. την αμαρτία.

https://www.faneromenihol.gr/

Το Μυστήριο των Μυστηρίων

Η Θεία Ευχαριστία δεν είναι απλώς ένα από τα επτά μυστήρια της Εκκλησίας μας, αλλά είναι το κατ΄ εξοχήν μυστήριο της Εκκλησίας μας, είναι το μυστήριο των μυστηρίων.
Κάθε μέρα οι άνθρωποι κάνουν πολλά και διάφορα έργα. Μα το πιο σπουδαίο και το πιο μεγάλο που γίνεται στον κόσμο είναι η Θεία Λειτουργία, η συνέχιση του Μυστικού Δείπνου που τέλεσε ο Χριστός. Αυτό είναι ένα μοναδικό προνόμιο που έδωσε ο Θεός μόνο στους ανθρώπους, καθώς ούτε οι άγιοι Άγγελοι μπορούν να τελέσουν την θεία Λειτουργία.
Λειτουργία θα πει δημόσιο έργο, δηλ. έργο για το λαό του Θεού, που γίνεται για το λαό και από το λαό. Δεν λειτουργούν μόνοι τους οι Ιερείς της Εκκλησίας αλλά κάθε φορά ο λαός του Θεού, μαζί με τους Ιερείς, που έχουν τη χάρη της ιεροσύνης, τελούν την Θεία Λειτουργία, συνιερουργούν.
Το μυστήριο της Ευχαριστίας το σύνεστησε ο Κύριός μας το τελευταίο βράδυ της επιγείου παρουσίας Του στη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου. Όταν έλαβε στα χέρια Του το ψωμί, το ευλόγησε και το μοίρασε στους μαθητές Του, λέγοντας «λάβετε φάγετε, τούτο μου εστί το σώμα ...» (Ματθ. 26, 26), και μετά έλαβε στα χέρια Του το ποτήρι με το κρασί, το ευλόγησε και το πρόσφερε να πιούν οι μαθητές λέγοντας «πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου...» (Ματθ. 26 , 28). Τα ιερά λόγια συμπλήρωσε ο Κύριός μας με την βαρυσήμαντη προτροπή «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκά 22, 12).

Η θ. Ευχαριστία τελείται στο όνομα του κανονικού επιχωρίου επισκόπου. Ευχαριστία που δεν τελείται στο όνομα του δεν έχει σωστικά αποτελέσματα. Γι΄ αυτό σε κάθε θ. Ευχαριστία που δεν παρίσταται ο επίσκοπος, ο Ιερέας οφείλει να μνημονεύσει το όνομά του κι ακόμη να χρησιμοποιήσει το «αντιμήνσιο» με την υπογραφή και την ευλογία του επισκόπου.
Ακόμα η θ. Ευχαριστία πρέπει να τελείται από κανονικό Ιερέα, που έχει κανονική ιεροσύνη (τον Ιερέα της ενορίας μας) και με την παρουσία, τη συμμετοχή του λαού.
Η Εκκλησία προσεύχεται για όλο τον κόσμο, τελεί όμως το κατ’ εξοχήν Μυστήριο της, τη Θεία Λειτουργία, μόνο για τους πιστούς. Μόνο οι βαπτισμένοι δικαιούνται να συμμετάσχουν στη Θ. Ευχαριστία. Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει «γνωρίζω ότι πολλοί από μας πλησιάζουν την Ιερή αυτή τράπεζα εξ αιτίας της συνήθειας αυτής της εορτής. Θα έπρεπε βέβαια να μην ξεχωρίζουμε τις εορτές όταν χρειάζεται να κοινωνήσουμε, αλλά να καθαρίζουμε τη συνείδηση και μετά να πλησιάζουμε τη Ιερή θυσία». Συμμετέχουμε στη Θ. Λειτουργία μόνο όσοι πιστεύουμε στη Αγία Τριάδα, με ορθόδοξο τρόπο. Γι΄ αυτό και κάνουμε προηγουμένως την ομολογία της πίστεως με την απαγγελία του συμβόλου της πίστεως, του «πιστεύω», που είναι προϋπόθεση της συμμετοχής μας στο κοινό ποτήριο.
Άλλη προϋπόθεση συμμετοχής στη Θ. Λειτουργία και ιδιαίτερα στη θεία Κοινωνία είναι η αγάπη, η καταλλαγή και η συγχωρητικότητα. Ο Κύριος λέγει «εάν όταν πας να προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο, και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι με σένα, άσε το δώρο σου μπροστά στο θυσιαστήριο, και πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς μα το αδελφό σου και τότε έλα να προσφέρεις το δώρο σου» (Ματθ. 5 23-24).
Γι΄ αυτό και πριν την αγία Αναφορά, δηλ. πριν την ευλογία του άρτου και του κρασιού και τη μεταβολή τους σε Σώμα και Αίμα Χριστού, δίδεται σε όλους μας το παράγγελμα «αγαπήσωμεν αλλήλους ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν».

Η συμμετοχή μας στη θεία Κοινωνία

Πόσο συχνά πρέπει να κοινωνούμε;
Η συχνή θ κοινωνία είναι δικαίωμα αλλά και καθήκον κάθε συνειδητού χριστιανού, ύστερα βέβαια από την κατάλληλη προετοιμασία. Στα αρχαία χρόνια οι χριστιανοί κοινωνούσαν καθημερινώς, όπως μας πληροφορούν οι «Πράξεις των Αποστόλων», ένα από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Αργότερα, κατά τον 4ον αιώνα, ο Μέγας Βασίλειος γράφει ότι οι χριστιανοί επί των ημερών του κοινωνούν τέσσερις φορές την εβδομάδα, δηλ. κάθε Κυριακή, Τέταρτη, Παρασκευή και Σάββατο (επιστολή 39). Και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, πολλούς αιώνες μετά, καθορίζει να κοινωνούν συχνά οι πιστοί. Δεν είναι λοιπόν σωστή η γνώμη και η τακτική αρκετών χριστιανών σήμερα, που ισχυρίζονται ότι πρέπει να κοινωνούν μία ή δύο φορές το χρόνο. Η θ. Λειτουργία τελείται κάθε φορά για να κοινωνούν οι πιστοί και όλα τα πνευματικά αθλήματα, η εξομολόγηση, η νηστεία, η προσευχή, ο πνευματικός εν γένει αγώνας κάθε πιστού, στόχο έχει την κορυφαία στιγμή της θ. Λειτουργίας, που δεν είναι άλλη από το «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε».

Πόσο να νηστεύουμε πριν κοινωνήσουμε;
Το θέμα της νηστείας πριν από τη θ. Κοινωνία απασχολεί πολλούς χριστιανούς και περιβάλλεται από μεγάλη σύγχυση. Ο καθένας έχει την γνώμη του, που την πιστεύει, και πολλές φορές δεν θέλει να την αποχωριστεί, ακόμα και όταν είναι λανθασμένη.
Οι ιεροί κανόνες της Εκκλησίας μας δεν επιβάλουν νηστεία προ της θείας Κοινωνίας, όμως και δεν την απαγορεύουν. Επομένως, αν κάποιος θέλει να νηστεύει πριν κοινωνήσει, αυτό φυσικά δεν απαγορεύεται. Όμως το καλύτερο για τα θέματα αυτά είναι να ζητούμε την γνώμη του ειδικού, του Ιερέα-Πνευματικού.
Θα πρέπει βέβαια να κάνουμε την εξής διευκρίνιση: Οι χριστιανοί που τηρούν τις καθιερωμένες από την Εκκλησία νηστείες όλο το χρόνο, που εξομολογούνται και αγωνίζονται να ζουν χριστοκεντρικά, μπορούν να κοινωνούν –πάντοτε με τη σύμφωνη γνώμη του Πνευματικού τους- χωρίς ιδιαίτερη νηστεία. Συνηθίζεται η αποχή αφ΄ εσπέρας αρτύσιμης τροφής, σε καθέναν που την επόμενη ημέρα θα κοινωνήσει.
Οι καθιερωμένες νηστείες της Εκκλησίας μας όλο τον χρόνο, πολύ σύντομα είναι:

• οι Τετάρτες και οι Παρασκευές όλου του έτους, εκτός των καταλύσιμων ημερών,
• η νηστεία των Χριστουγέννων, 40ήμερος από 15 Νοεμβρίου έως τα Χριστούγεννα, στην οποία επιτρέπεται η κατάλυση του ψαριού,
• η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, από την Καθαρά Δευτέρα έως το Πάσχα,
• η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, από 1ης έως 15ης Αυγούστου
• η νηστεία των Αγίων Αποστόλων, από τη Δευτέρα μετά την εορτή των αγίων Πάντων έως την 29η Ιουνίου,
• η νηστεία της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου), της παραμονής των Θεοφανείων (5 Ιανουαρίου), της αποτομής της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου (29 Αυγούστου).

Καθώς πλησιάζει η ώρα της θείας Κοινωνίας.
Η Αγία γραφή και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας μιλούν για την προετοιμασία εκείνου που πρόκειται να κοινωνήσει. Και αυτή ποια πρέπει να είναι;
- Περισυλλογή και συγκέντρωση της σκέψης στο Μυστήριο, κατά τη λειτουργική προτροπή «πάσαν την βοιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν»
- Ανάγνωση της Ακολουθίας της θείας Μεταλήψεως. Είναι κάποιες προσευχές προπαρασκευαστικές για τη θεία Κοινωνία, που τις διαβάζουμε αφ΄ εσπέρας στο σπίτι μας, και μας προετοιμάζουν να δεχθούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
- Καθαρισμός του σώματος. Πλενόμαστε, βάζουμε καθαρά ρούχα και πηγαίνουμε στην εκκλησία.
Παραθέτουμε και τις εξής πρακτικές οδηγίες:
Πρέπει να προηγείται η συμμετοχή μας στη θεία Λειτουργία. Είναι λυπηρό και ανάρμοστο να έρχονται χριστιανοί να κοινωνήσουν και να μην έχουν ακούσει ούτε το «κύριε ελέησον». Σε αρκετούς Ναούς τελείται και β΄ Θ. Λειτουργία για να καλύψει ανάγκες των σημερινών χριστιανών.
Την ώρα της θ. Κοινωνίας κάθε πιστός μπαίνει στη σειρά του, χωρίς να σπρώχνει ή να βιάζεται, με ευλάβεια, και καλό και ευγενικό είναι να προσφέρουμε τη θέση μας στις μητέρες με τα μωρά καθώς και στους γέροντες. Φθάνοντας μπροστά στο Ιερέα κάνουμε το σταυρό μας και παίρνουμε από τον προηγούμενο πιστό το «μάκτρο», το κόκκινο πανί το οποίο τοποθετούμε στο πηγούνι μας. Αμέσως λέμε το όνομά μας ευκρινώς για να το ακούσει ο Ιερέας, ώστε να το μνημονεύσει όταν θα μας κοινωνεί. Ανοίγουμε καλά το στόμα μας και περιμένουμε τον Ιερέα να βάλει στο στόμα μας τη «λαβίδα», το κουταλάκι, με τη θεία Κοινωνία. Αμέσως μετά, και με ανάλογη προσοχή, σκουπιζόμαστε στο στόμα με το μάκτρο, το οποίο παραδίδουμε στον επόμενο χριστιανό. Και, κάνοντας το σημείο του σταυρού, αποσυρόμεθα στη θέση μας έως ότου τελειώσει η θ. Λειτουργία.
Καλό θα είναι οι μητέρες που κοινωνούν μικρά παιδιά να τα κρατούν αγκαλιά και μάλιστα από την δεξιά πλευρά τους, να ακινητοποιούν τα χέρια του μωρού για την αποφυγή δυσκολίας, και αν αναγκάζονται να βάζουν «πιπίλα» στο μωρό, να την πλένουν στο σπίτι με νερό και με αυτό το νερό να φτιάχνουν το επόμενο γάλα, δείχνοντας έτσι το σεβασμό αλλά και την ανάλογη ευσέβεια.

Ο εκκλησιασμός μας:
Ο Ναός είναι χώρος ιερός. Σε αυτόν μπαίνουμε για να προσευχηθούμε κατά την διάρκεια της Θ. Λειτουργίας ή της δημόσιας λατρείας ή και μόνοι μας σε άλλες ώρες.
Η λέξις «ναός» προέρχεται από το ρήμα «Ναίω», δηλ. κατοικώ, και σημαίνει τον χώρο όπου κατοικεί ο Θεός. Γι΄ αυτό και κάθε χριστιανικός Ναός παρομοιάζεται με τον ουρανό και την εκεί επικρατούσα τάξη. Ο υμνωδός της Εκκλησίας αναφωνεί «Εν τω ναώ εστώτες της δόξης σου, εν ουρανώ εστάναι νομίζομεν…»
Για την είσοδο και την παραμονή σου στον Ναό, καλό θα είναι να έχεις υπόψη σου τα εξής :
Ο ιερός Ναός είναι χώρος μόνο για λατρεία και προσευχή. Μπαίνεις με σιωπή και βγάζεις το καπέλο σου αν φορείς, σε ένδειξη σεβασμού. Το πρώτο που κάνεις είναι να κάνεις το σταυρό σου με ευλάβεια. Παραλαμβάνεις το κερί σου και το ανάβεις στο κατάλληλο χώρο, το μανουάλι, με προσοχή, κάνοντας και πάλι το σταυρό σου και προσκυνώντας την εικόνα στο προσκυνητάρι. Πηγαίνεις στη θέση σου χωρίς να συζητάς ή να κάνεις θόρυβο και κάθεσαι σε στάση ευλαβείας. Δεν είναι στάση ευλαβείας το σταυροπόδι.
Κοιτάζεις μπροστά σου, χωρίς να περιφέρεις το βλέμμα σου στο ποιος μπαίνει ή βγαίνει και αφοσιώνεσαι στη λατρεία και στην ατομική σου προσευχή.

Πώς πρέπει να στεκόμαστε μέσα στην Εκκλησία;
Πολλοί χριστιανοί μας διερωτώνται πότε πρέπει να κάθονται και πότε να είναι όρθιοι στην εκκλησία και έχουν δίκιο γιατί δεν τους έχει γίνει η σχετική λειτουργική αγωγή. Και έτσι είναι φυσικό να κάθονται όταν δεν πρέπει ή και να είναι όρθιοι όταν μπορούν να κάθονται.
Επιγραμματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι μπορούμε να καθόμαστε:
α) Στα «Ειρηνικά». Όταν ο Ιερέας ή ο Διάκονος εκφωνεί το «Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν...» μέχρι και τη μικρή είσοδο, δηλ. την έξοδο του ιερού Ευαγγελίου από την πλαϊνή θύρα του αγίου Βήματος.
β) Στο «Δύναμις», στον Απόστολο και αμέσως μετά το Ευαγγέλιο. Δύναμις είναι η ώρα κατά την οποία ο ψάλτης ψάλλει αργά το «Άγιος ο Θεός …». Και λίγο μετά. κατά την ώρα που αναγιγνώσκεται το αποστολικό ανάγνωσμα. Μετά το ευαγγέλιο εκφωνούνται τα «Ελέησον ημάς ο Θεός…» όπου και πάλι επιτρέπεται να καθόμαστε.
γ) Στο χερουβικό ύμνο. «Χερουβικό» είναι ο αργός εκείνος ύμνος, που λέγεται λίγο πριν γίνει η μεγάλη είσοδος, πριν «βγουν τα άγια». Είμαστε όμως όρθιοι τη στιγμή που ο Ιερέας βγαίνει στην Ωραία Πύλη για να θυμιάσει τις εικόνες και τον λαό.
δ) Στα «Πληρωτικά». Είναι οι εκφωνήσεις εκείνες που λέγονται αμέσως μετά τη μεγάλη Είσοδο. «Πληρώσωμεν την δέησιν ημών τω Κυρίω….» και μέχρι το σύμβολο της πίστεως, το «Πιστεύω …», που καλό είναι να το απαγγέλλουμε όλοι μαζί οι χριστιανοί.
ε) Στα δεύτερα «Πληρωτικά». Είναι οι εκφωνήσεις εκείνες που λέγονται μετά από την ευλογία του λαού από τον Ιερέα «Και έσται τα ελέη του μεγάλου Θεού …» μέχρι και την απαγγελία του «Πάτερ ημών», που και πάλι καλό είναι να το απαγγέλλουμε όλοι μαζί οι χριστιανοί.
Στ) Μετά το «Πρόσχωμεν τα άγια τοις αγίοις» και μέχρι τη φράση «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης...».
Σε όλη την υπόλοιπη ώρα της Θείας Λειτουργίας στεκόμεθα όρθιοι, με ευλάβεια μεγάλη.

https://www.faneromenihol.gr/

Οι ποιμένες της Εκκλησίας

Ιεροσύνη είναι το θεοσύστατο αυτό μυστήριο κατά το οποίο η θεία χάρη μεταδίδεται σ΄ αυτόν που λαμβάνει έναν από τους τρεις βαθμούς της Ιεροσύνης. Η μετάδοση γίνεται με την επίθεση των χειρών του Επισκόπου πάνω στη κεφαλή του προχειριζομένου, κατά την στιγμή που αναγιγνώσκει την ανάλογη ευχή.
Το χάρισμα της Ιεροσύνης καθιστά αυτοστιγμεί τον προχειριζόμενο ικανό ώστε, με εγκυρότητα, να ασκεί την πνευματική εξουσία και τα λειτουργήματα του οικείου Ιερατικού βαθμού αλλά και του παρέχει τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να αναδειχθεί σε λειτουργό του Κυρίου με τη συνεργασία του με την θεία Χάρη
Οι Άγιοι απόστολοι έχοντας λάβει το Πνεύμα το Άγιον κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και με την επίθεση των χειρών τους στις κεφαλές των χειροτονουμένων εγκατέστησαν πρεσβυτέρους σε κάθε τοπική Εκκλησία και τους εμπιστεύθηκαν στη προστασία του Κυρίου τον οποίο είχαν πιστέψει.
Το σώμα της Εκκλησίας, κεφαλή του οποίου είναι ο Χριστός, διακονείται και υπηρετείται από εκείνους που εκλέγονται από τον Κύριο και αναλαμβάνουν το ύψιστο αξίωμα της Ιεροσύνης, δηλ. τους Επισκόπους, τους Ιερείς και τους Διακόνους. Είναι μεγάλη τιμή και ευθύνη, διότι εκείνοι χρησιμοποιούνται από τον ίδιο τον Θεό για την διακονία Του. «Όλους δεν τους χειροτονεί ο Θεός, μέσω όλων όμως Εκείνος ενεργεί, και αν ακόμη συμβαίνει να είναι ανάξιοι, για να σωθεί ο λαός» μας λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος.
Με το μυστήριο της Ιεροσύνης λαμβάνει ο Επίσκοπος όλη την εκκλησιαστική αυθεντία και διακονία και ασκεί πλήρως το τρισσό αξίωμα του Κυρίου, διδάσκοντας τον θείο λόγο, επιτελώντας τα ιερά Μυστήρια και διοικώντας την Εκκλησία. Ο Πρεσβύτερος επιτελεί όσα και ο Επίσκοπος, πλην του μυστηρίου της χειροτονίας (δηλ. της μετάδοσης της ιεροσύνης), των εγκαινίων του Ναού και του καθαγιασμού του Αγίου μύρου. Ο Διάκονος βοηθά (διακονεί) τον Επίσκοπο και τον Πρεσβύτερο στις ιερές Ακολουθίες.

https://www.faneromenihol.gr/

Εις ίασιν ψυχής και σώματος...

Στην Αγία Γραφή, στην επιστολή του αποστόλου Ιακώβου του Αδελφόθεου διαβάζουμε τα εξής:
«Ασθενεί τις εν υμίν; Προσκαλεσάσθω τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας και προσευξάσθωσαν επ’ αυτόν, αλείψαντες αυτόν ελαίω εν τω ονόματι αυτού. Και η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα και εγερεί αυτόν ο Κύριος, καν αμαρτίας η πεποιηκώς αφεθήσεται αυτώ» (επιστολή Ιακώβου ε΄ 14-15).
Δηλαδή: «Είναι κάποιος από σας άρρωστος; Να προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας να προσευχηθούν γι’ αυτόν και να τον αλείψουν με λάδι, επικαλούμενοι το όνομα του Κυρίου. Και η προσευχή που γίνεται με πίστη θα σώσει τον άρρωστο. Ο Κύριος θα τον κάνει καλά. Κι αν έχει κάνει αμαρτίες θα του τις συγχωρήσει».
Σύμφωνα, λοιπόν, με το αγιογραφικό χωρίο σκοπός του ιερού μυστηρίου του Ευχελαίου είναι πρωταρχικά η ίαση της σωματικής νόσου. Ευχέλαιο είναι το ιερό Μυστήριο κατά το οποίο, δια της ειδικής τελετής, αγιάζεται υπό του Αγίου Πνεύματος δια του Ιερέως το έλαιο και με αυτό χρίονται οι πιστοί εις ίαση ψυχής και σώματος.
Το Ευχέλαιο εκφράζει την αγάπη και τη στοργή της Εκκλησίας προς ένα άρρωστο μέλος της, για το οποίο προσευχόμαστε. Το Μυστήριο δεν είναι μια πράξη μαγική. Εκείνο που απαιτείται είναι η πίστη και η μετάνοια, καθώς και η προσευχή στο όνομα του Κυρίου Ιησού.
Η τέλεση του μυστηρίου γίνεται κανονικά από επτά Ιερείς, όσα και τα ευαγγελικά αναγνώσματα αλλά και οι ευχές του Μυστηρίου. Σήμερα όμως τελείται και από έναν Ιερέα.
Το Ευχέλαιο τελείται για τη ψυχή και το σώμα κάθε ανθρώπου που ασθενεί. Σε ασθενείς που, εξ αιτίας σοβαρότατης ασθένειας, είναι ανίκανοι να εκφράσουν και να ομολογήσουν τις αμαρτίες τους στον Ιερέα-Πνευματικό, είναι αποδεκτό ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες με το Μυστήριο του Ευχελαίου.

Βέβαια, η τέλεση του μυστηρίου δεν περιορίστηκε μόνο στους σωματικά ασθενείς, αλλά επεκτάθηκε γενικότερα για όλους τους πιστούς, για την ενδυνάμωση και την καταλληλότερη προετοιμασία τους στα πνευματικά αγωνίσματα. Γι’ αυτό και πολλοί πιστοί προσκαλούν στο σπίτι τους τον ιερέα για να τελέσει το μυστήριο όχι μόνο όταν ασθενούν, αλλά και για πνευματική ενίσχυση (π. χ. την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής). Ο κύριος σκοπός όμως στο οποίο αποβλέπει το Μυστήριο παραμένει η θεραπεία των σωματικών ασθενειών και όχι η άφεση των αμαρτιών για τον χριόμενο. Το Ευχέλαιο δεν καταργεί φυσικά το ιερό Μυστήριο της Εξομολογήσεως, αλλά σε αυτό δίδεται άφεση αμαρτιών που έγιναν από άγνοια ή εκείνων που λησμονήσαμε, αλλά μετανιώσαμε γι’ αυτές.

Τη Μεγάλη Τετάρτη η Ορθόδοξη Εκκλησία τελεί σε όλους τους Ιερούς Ναούς το μυστήριο του Ευχελαίου, και το τελεί για όλους τους πιστούς, είτε είναι υγιείς, είτε ασθενείς, και χρίει όλους τους χριστιανούς «εις ίασιν ψυχής και σώματος». Και η τέλεση αυτή σκοπό έχει σκοπό την καταλληλότερη ψυχοσωματική προετοιμασία μας για τη συμμετοχή μας στο Θείο Πάθος του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Κυρίου μας.

Δομή του Μυστηρίου
• Ευχές για τον Αγιασμό του Ελαίου
• Ανάγνωση 7 Αποστολικών περικοπών
• Ανάγνωση 7 Ευαγγελικών περικοπών
• Ευχές για τους πιστούς
• Επάλειψη των πιστών με αγιασμένο έλαιο –το οποίο συμβολίζει την αγαθότητα του Θεού- στο μέτωπο και στα χέρια

Τι χρειάζεται για την τέλεση του Μυστηρίου:
Πρώτα να συνεννοηθείτε με τον Ιερέα για την ημέρα και την ώρα της τελέσεως. Την ημέρα εκείνη πρέπει, σε ένα ευπρεπισμένο τραπέζι του σπιτιού, να υπάρχουν:
• Μια εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας
• Ένα πιάτο με αλεύρι (με το οποίο αργότερα θα κάνουμε πρόσφορο) ή ένα πρόσφορο που θα δώσουμε στην Εκκλησία για να προσκομιστεί
• Θυμιατό στο οποίο θα καίει λιβάνι
• Επτά κεριά πάνω στο πρόσφορο ή στο αλεύρι τα οποία ανάβει ένα–ένα ο ιερέας σε κάθε ευαγγελική περικοπή
• Ένα αναμμένο καντήλι ή ποτήρι με λάδι και αναμμένο φυτίλι
• Ξυλάκια με βαμβάκι για επίχριση
• Ένα χαρτί με τα ονόματα της οικογένειάς μας και όσων παραβρίσκονται στο Ευχέλαιο, που θα μνημονεύσει ο Ιερέας κατά τη διάρκεια του ιερού Μυστηρίου

https://www.faneromenihol.gr/

Στο μυστήριο του Χρίσματος σφραγίζεται ο πιστός με το Άγιο Μύρο για να λάβει τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Η αναγέννηση του αγίου Βαπτίσματος είναι πλήρης. Αλλά, ο νεοφώτιστος είναι «νήπιος εν Χριστώ» και έχει ανάγκη βοηθείας, που δίδεται σ' αυτόν με το Άγιο Πνεύμα κατά την τέλεση του Χρίσματος. Το έργο του Αγίου Πνεύματος στο νεοφώτιστο είναι η ειδική και ποικίλη χάρη, που αρχίζει σαν «Σφραγίδα δωρεάς Πνεύματος Αγίου».

Όλα τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας θεμελιώνονται επάνω στις ιερές και αλάθητες σελίδες του Ευαγγελίου. Οι ιδρυτικοί, όπως λέγονται, λόγοι των Μυστηρίων είναι λόγοι αυτού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ή των αγίων Μαθητών και συνεχιστών του έργου Του. Μέσα σ' αυτά είναι και το Χρίσμα. 

Το Χρίσμα είναι το Μυστήριο που ακολουθεί μετά το Βάπτισμα, με το όποιο «γεμίζει ο νεοφώτιστος από το Άγιο Πνεύμα, το όποιο τον ενισχύει και τον κατευθύνει στην πνευματική  ζωή». Το Μυστήριο του Χρίσματος βασίζεται στα εξής θεόπνευστα λόγια του Κυρίου: «ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος. Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος ου έμελλαν λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις αυτόν» (Ίωάν. ζ' 38-39). Είπε δηλαδή ο Κύριος ότι, όσοι θα πίστευαν σ΄ Αυτόν, θα έπαιρναν το Άγιο Πνεύμα. Αυτό δε ακριβώς το Άγιο Πνεύμα χορηγείται με το Μυστήριο του Χρίσματος. Το Βάπτισμα μας εξαγνίζει και μας παρέχει την δυνατότητα να δεχθούμε το Χρίσμα και δι' αυτού το Άγιο Πνεύμα.

Στην πρώτη Εκκλησία οι Απόστολοι έβαζαν τα χέρια τους πάνω στα κεφάλια των βαπτιζομένων για να τους μεταδώσουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Όμως με την πάροδο του χρόνου και καθώς αύξανε ο αριθμός των πιστών, η επίθεση των χειρών αντικαταστάθηκε με την τέλεση του χρίσματος κατά την οποία ο ιερέας χρίει σταυροειδώς τα μέλη του σώματος του βαπτιζόμενου με Άγιο Μύρο (μίγμα ελαίου με άλλες 40 αρωματώδεις ουσίες οι οποίες συμβολίζουν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος) εκφωνώντας σε κάθε χρίση την ευχή: «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος αγίου. Αμήν».

Το Χρίσμα είναι ένα μυστήριο που συνδέεται πλέον άμεσα με το Βάπτισμα. Γίνεται αμέσως μετά το βάπτισμα, όπως αμέσως μετά την ανάδυση του Χριστού στον Ιορδάνη κατέβηκε το Πνεύμα το Άγιο με μορφή περιστεριού. Με το Χρίσμα ο άνθρωπος δεν αποτελείται πλέον μόνο από σώμα και ψυχή, αλλά και από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Με το μυστήριο του Χρίσματος το Άγιο Πνεύμα επισκιάζει τον νεοφώτιστο. Τον ενισχύει. Τον οπλίζει στους αγώνες του ενάντια στο διάβολο. Μεταδίδονται στον χριόμενο ανεξίτηλα στην ψυχή του τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Ολόκληρος ο άνθρωπος γίνεται τώρα ναός του Θεού.
Το Χρίσμα δεν είναι συμπλήρωμα του μυστηρίου του Βαπτίσματος, αλλά ένα ιδιαίτερο, αυτοτελές μυστήριο. Τα μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος γίνονται μια φορά για τον καθένα μας και δεν επαναλαμβάνονται. Όπως η φυσική γέννηση του ανθρώπου γίνεται μία και μόνη φορά, έτσι και η πνευματική μας αναγέννηση μέσω του Βαπτίσματος και του Χρίσματος μια μόνο φορά επιτελείται.

Τα αισθητά σημεία του Μυστηρίου
Τα σημεία αυτά είναι τέσσερα:
   1. Το άγιο Μύρο - έλαιον από σαράντα αρώματα, που δηλώνουν «αισθητά» τα ποικίλα χαρίσματα του Άγιου Πνεύματος.
   2. Η ευχή του Ιερέα.
   3. Ηχρίση των κυρίων μερών του σώματος και
   4. Τα λόγια του Ιερέα: «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου. Αμήν».
Με τα «σημεία» αυτά ο Ιερέας δεν «τελεί» το Μυστήριο αυτό όπως τ' άλλα, αλλά μεταδίδει το Άγιο Πνεύμα.

Το Άγιο Μύρο
Το Άγιο Μύρο συμβολίζει την «ευωδία της Αγιοσύνης του Αγίου Πνεύματος» και την «ευωδία» του Χριστού.
Το Άγιο Μύρο έχει ως πρώτη ύλη του το λάδι. Παρασκευάζεται την Μεγάλη Πέμπτη –όταν χρειάζεται, συνήθως κάθε 10 χρόνια περίπου- στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί το παραλαμβάνουν όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Τα πολλά αρώματα συμβολίζουν την ποικιλία των χαρισμάτων που χορηγεί στον χριόμενο πιστό το Άγιο Πνεύμα.
Εκτός από το μυστήριο του Χρίσματος, το Άγιο Μύρο χρησιμοποιείται στα εγκαίνια των ναών.  Ο επίσκοπος τότε χρίει την Αγία Τράπεζα, τους τέσσερις τοίχους του ναού και τα ιερά σκεύη.

Η χάρη του Μυστηρίου
Η χάρη του Χρίσματος είναι τα ποικίλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (Γαλ. ε', 22-23 καί Α'Κορ. ιβ'4καί 8-11), τα οποία λαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως οι βαπτισμένοι. Εάν τα διατηρούν ή εάν τα αυξάνουν, με τη δύναμη πάλι του Αγίου Πνεύματος, είναι ένα μεγάλο θέμα πού συν δέεται και με την προαίρεση του καθενός. Τα χαρίσματα γίνονται ενεργά με τη μετάνοια, την εξομολόγηση καί τη θεία Κοινωνία.

https://www.faneromenihol.gr/

Φτιάχνω Πρόσφορο - Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε όλα τα βήματα αναλυτικά.

 

 

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος σε ημερίδα για το Δημογραφικό ζήτημα, παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας, στον χαιρετισμό του αναφέρθηκε στα δημογραφικά δεδομένα της Χώρας χαρακτηρίζοντάς τα ανησυχητικά, αφού σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία των σχετικών δημογραφικών μελετών, εντός της επόμενης εικοσαετίας ο πληθυσμός της Ελλάδας θα μειωθεί ως και 1.000.000 άτομα.

«Το δημογραφικό πρόβλημα της Χώρας καθίσταται εκ των πραγμάτων το υπ’ αριθμόν ένα εθνικό πρόβλημα, μείζον κάθε άλλου προβλήματος, το οποίο κυριολεκτικά απειλεί να δυναμιτίσει τα θεμέλια και αυτής ακόμη της ύπαρξης και υπόστασής μας σε συνθήκες ελευθερίας και κοινωνικής ευημερίας» ανέφερε ο Αρχιεπίσκοπος τονίζοντας ότι χρειάζεται περίσκεψη, ώστε να εντοπισθούν οι αντικειμενικά πραγματικές αιτίες του προβλήματος και να αναζητηθούν οι ενδεδειγμένες λύσεις.

Ο Αρχιεπίσκοπος σημείωσε ότι η αιτιολογία είναι πολυπαραγοντική και ανέφερε επιγραμματικά τους κυριότερους παράγοντες που συμβάλλουν αρνητικά στην υπογεννητικότητα, όπως διαχρονικά και εμπειρικά τους βλέπει η Εκκλησία μέσα από τη συσσωρευμένη δισχιλιετή εμπειρία Της.

1) Η εκκοσμίκευση και αποιεροποίηση της κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Χριστιανικές οικογένειες, μεταξύ των οποίων οι ιερατικές, αποτελούν τις κατ’ εξοχήν πολυμελείς οικογένειες σήμερα.

2) Η υποτίμηση του κλασσικού γάμου και γενικά του οικογενειακού θεσμού.

3) Η κυρίαρχη κουλτούρα των ασταθών ερωτικών σχέσεων, του ατομισμού και της ιδιοτέλειας των γονέων σχετικά με το περιεχόμενο της κύησης. Χρειάζεται η εξισορρόπηση των δικαιωμάτων και μάλιστα η προστασία του αγέννητου παιδιού, το οποίο από τη σύλληψή του αποτελεί αυθύπαρκτη οντότητα και προσωπικότητα.

Πολιτεία, Εκκλησία και Κοινωνία των πολιτών οφείλουν να δημιουργήσουν τις απαραίτητες δομές, ώστε να αποφεύγονται οι διακοπές κύησης και να στηρίζονται μητέρες ή παιδιά.

4) Οι δυσχερείς επαγγελματικές και οικονομικές συνθήκες.

5) ΜΜΕ και Νομοθετήματα της Πολιτείας.

Άστοχα νομοθετήματα της Πολιτείας, συμβαλλούσης και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, υπονομεύουν κυριολεκτικά τα θεμέλια του σταθερού και συνεκτικού οικογενειακού βίου, ενώ και τα ΜΜΕ με τη σειρά τους προβάλλουν συστηματικά αμφισβητούμενης αξίας πρότυπα διαπροσωπικών ερωτικών και «οικογενειακών» σχέσεων.

Ο Αρχιεπίσκοπος, επίσης, θεωρεί αναγκαίο να εξετάσουμε εκ νέου τα πράγματα με αντικειμενικό πνεύμα και θεώρηση, χωρίς ιδεοληψίες, κραυγές και συναισθηματικές εξάρσεις.

«Η διδασκαλία και η θεώρηση της Εκκλησίας επί του θέματος είναι γνωστές. Όμως, η Εκκλησία της Ελλάδος δεν περιορίζεται σε θεωρητικές διατυπώσεις και σε ηθικοπλαστικού τύπου κηρύγματα. Έχει αναλάβει και συνεχίζει να αναλαμβάνει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες ενίσχυσης της γεννητικότητα» υπογράμμισε ο Αρχιεπίσκοπος και ανέφερε επιγραμματικά τα εξής:

Α) Η πολύπλευρη στήριξη των οικογενειών - πνευματική και ψυχική μέσω των ιερών μυστηρίων και των ιερών ακολουθιών της Εκκλησίας και της εκκλησιαστικής πνευματικής ζωής. Η ηθική, διδακτική και ψυχολογική στήριξη μέσω των διαφόρων εκκλησιαστικών ιδρυμάτων και δομών, όπως Ιδρύματα Γάμου και Οικογένειας, Σχολές Γονέων, Κέντρα Συμπαραστάσεως Οικογένειας. Η διαμεσολάβηση των ιερέων και των πνευματικών για την υπέρβαση των διαφόρων προβλημάτων που προκύπτουν εντός του γάμου.

Β) Η επίσης πολύπλευρη υλική στήριξη με διάφορους τρόπους, όπως η υλική ενίσχυση οικογενειών, η ενίσχυση των συλλόγων πολυτέκνων, οι δομές στήριξης γεννήσεων και αποφυγής διακοπής της κύησης, οι κατασκηνώσεις για παιδιά και νέους, τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, τα κοινωνικά φροντιστήρια, οι υποτροφίες σπουδών, οι φοιτητικές εστίες, τα διάφορα οικονομικά βοηθήματα σπουδών, η στήριξη κατά τη στρατιωτική θητεία, η εργασία σε εκκλησιαστικές δομές και ακόμη η καλώς νοούμενη διαμεσολάβηση προς εξεύρεση εργασίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα υλικής ενίσχυσης αποτελεί η θεσμοθέτηση το 1999 του επιδόματος του 3ου παιδιού στη Θράκη. Το 1999 ήταν μόλις 100 οι τρίτεκνες οικογένειες. Το 2005 οι γεννήσεις 3ου παιδιού έφθασαν τις 900, ενώ σήμερα υπερβαίνουν τις 800.

Συσσωρευτικά, χιλιάδες τρίτα παιδιά γεννήθηκαν την παρελθούσα 20ετία στη Θράκη, εν πολλοίς χάρις στο επίδομα αυτό της Εκκλησίας της Ελλάδος και των πολλών ευγενών ανθρώπων και ιδρυμάτων που κατά καιρούς το στήριξαν γενναιόδωρα.

Σημείωσε, ακόμη, ότι «απαιτούνται πολυδιάστατες λύσεις και ευρύτερες συνέργειες».

Επαίνεσε, επίσης, την πρωτοβουλία της ΕUROBANK να στηρίξει μέσω της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης τα δύο σημαντικά προγράμματα της «Αποστολής», το πρόγραμμα «Βρεφικὰ Δέματα» και το πρόγραμμα «Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών «Λέλα Καραγιάννη»».

Τα δύο αυτά προγράμματα μπορεί μεν να μην επιλύουν το δημογραφικό πρόβλημα στο σύνολό του. Ποιος άλλωστε από μόνος του θα μπορούσε να το κάνει; Συμβάλλουν, όμως, δυναμικά και πολύτιμα στην προβολή και προώθηση ενός νέου παραδείγματος για την Ελληνική Κοινωνία και ιδιαίτερα για την Κοινωνία, αλλά και για τη συνεργασία Εκκλησίας και ευρύτερης Κοινωνίας των Πολιτών σε μείζονα κοινωνικά ζητήματα, όπως εν προκειμένω το δημογραφικό.

Από την ιστοσελίδα http://iaath.gr/node/40781

«Τέκνα μου αγαπητά,

Μόλις εχθές γιορτάσαμε την γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του αληθινού Θεού μας, του ενανθρωπήσαντος δι’ ημάς τους ανθρώπους και την ημετέραν σωτηρίαν.

Και ιδού σήμερον, Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, που εφέτος συμπίπτει με την δεύτερη ημέρα από την μεγάλη αυτή δεσποτική εορτή, συναθροισθήκαμε για να τελέσουμε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και να κοινωνήσουμε τον τεχθέντα Βασιλέα.

Την επαύριον της γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τιμούμε αξιοχρέως την Παναγία μας, η οποία με την τέλεια αφοσίωσή Της και την εκούσια αυτοπαράδοσή Της στο θέλημα του Θεού, αξιώθηκε να γίνει η Θεοτόκος και η μητέρα του Θεού! Και χαρακτηρίζεται από την Εκκλησία μας, θεοπνεύστως, δευτέρα Εύα! Ναί, νέα Εύα, η οποία, όμως, σε αντίθεση με την πρώτη, που εισήγαγε τον θάνατο, έφερε στον κόσμο την Ζωή! Αλήθεια, πόση ευγνωμοσύνη της οφείλουμε!

Και βέβαια η Παναγία μας, ως μητέρα, χαρίζει μίαν άλλης ποιότητος υπόληψη στην μητρότητα! Έργο ιερό και θαυμάσιο, αφού η μητέρα γίνεται μαζί με τον πατέρα συνδημιουργός του Θεού και γεννά εικόνες έμψυχες του ζώντος Θεού!

Αυτό το θεάρεστο λειτούργημα, ωστόσο, φαίνεται να μην εκτιμάται όσο του αξίζει στις ημέρες μας. Οι σύγχρονοι άνθρωποι, με διάφορες δικαιολογίες ή προφάσεις, αποφεύγουν συστηματικά και επίμονα τον συνδημιουργικό τους ρόλο και δεν θέλουν να φέρουν στον κόσμο παιδιά.

Κάποιοι άλλοι, μάλιστα, αυθαιρέτως και εγκληματικώς, επεμβαίνουν στα κυοφορούμενα και τα φονεύουν! Προφασίζονται ότι έχουν τάχα το δικαίωμα να κάνουν ο,τι θέλουν το σώμα τους η ότι αφού δεν έχει γεννηθεί ακόμη το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος! Όμως κακά είναι τα ψέμματα και πικρή η αλήθεια! Κανείς δεν επιτρέπεται να κάνει ό,τι θέλει τον εαυτό του και εδώ μάλιστα πρόκειται για ένα άλλο άνθρωπο, ο οποίος από την στιγμή της συλλήψεως και όχι της γεννήσεως, είναι άνθρωπος και μάλιστα παντελώς αθώος και ανυπεράσπιστος!

Και δεν είναι τυχαίο ότι η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας μας έχει σοφά επιλέξει, αυτή την μετά τα Χριστούγεννα Κυριακή, να υπενθυμίζει σε όλους μας το οφειλόμενο ενδιαφέρον για το αγέννητο και απροστάτευτο παιδί. Άλλωστε αυτές τις ημέρες τιμώνται και τα δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια που κατέσφαξε ο αιμοσταγής Ηρώδης.

Δεν φοβίζουμε κανένα συνάνθρωπό μας, αλλά φοβερό είναι αυτό έγκλημα της εκτρώσεως, το οποίο προκαλεί την δικαία οργή του Θεού και γι' αυτό όσοι το τόλμησαν πρέπει ειλικρινά να μετανοήσουν, με την βεβαιότητα ότι ο Θεός θα τους συγχωρήσει. Οι άλλοι, όμως, προς Θεού, να μην προχωρήσουν σε τέτοιες άδικες ενέργειες. Ας σκεφθούμε ακόμη και την γυναίκα, η οποία, επειδή έχει προικισθεί από τον Θεό να δίνει ζωή και όχι να σκοτώνει, μετά από τέτοιες επεμβάσεις, υποφέρει ψυχοσωματικά και δεν ημπορεί να ησυχάσει και να ηρεμήσει, καταδιωκομένη από τις τύψεις της συνειδήσεως και το βάρος της ενοχής. Και είναι αλήθεια, πως δεν υπάρχει φοβερότερο μαρτύριο για τον άνθρωπο από αυτό της συνειδήσεως!

Οι Χριστιανοί, επίσης, έχουμε καθήκον να συμπαριστάμεθα ηθικά και υλικά σε όποια γυναίκα η άγαμο νεαρό κορίτσι πιέζεται από οποιαδήποτε αιτία για «να ρίξει» το παιδί, ώστε να μην προχωρήσει στο έγκλημα, για το οποίο θα κλαίει μετά σε όλη την ζωή.

Αγαπητά μου παιδιά,

Και στην πολιτισμένη εποχή μας, δυστυχώς, η αξία του ανθρώπου έχει καταβαραθρωθεί! Υποτιμήθηκε και στοχοποιήθηκε και αυτή η οικογένεια, σε τέτοιο μάλιστα σημείο που γίνεται από πολλούς προσπάθεια να αλλάξει και αυτό το περιεχόμενο της έννοιας οικογένεια! Ένεκα του εγωιστικού δικαιωματισμού μας, επιλέγουμε και σχήματα συμβιώσεων, τα οποία είναι αντίθετα στο θέλημα του Θεού και προς αυτήν την κατεύθυνση επιχειρούμε να αλλάξουμε και τα ονόματα ακόμη καταξιωμένων στους αιώνες ρόλων, του πατέρα και της μητέρας, και να εισάγουμε άλλα, που μπορεί να καλύπτουν τις άνομες, κατά τον νόμο του Θεού, σχέσεις μας, αλλά αποκαλύπτουν το πόσο αδίστακτος και επικίνδυνος γίνεται κάποιος, όταν αδιάκριτα και ηδονοθηρικά τρέχει πίσω από τις εγωιστικές σαρκικές επιθυμίες του.

Οι εορτές της Εκκλησίας, όμως, προσφέρονται από την αγάπη του Θεού, για την μετάνοιά μας, την επάνοδό μας στο δρόμο του Θεού και την ανακαίνισή μας! Και αυτή η πορεία είναι βέβαιον ότι θα φέρει στην καρδιά μας γαλήνη και χαρά! Θα είναι κρίμα, να συνεχίσουμε να παροργίζουμε τον Θεό μας, τον φιλάνθρωπο και αγαθό Θεό, και στην πραγματικότητα να αδικούμε και τον εαυτό μας, ετοιμάζοντάς του αιώνια τιμωρία!

Ας μη επιτρέψει ο Θεός για μας τέτοια απανθρωπία!

Με τις πρεσβείες της λεχώνας Παναγίας μας, που έτεκε Υιόν, τον Εμμανουήλ, όνομα που σημαίνει ο Θεός θέλει να είναι και είναι μαζί μας, ας λάβουμε σήμερα όλοι μας την γενναία απόφαση και μείς να είμαστε μαζί με τον γεννηθέντα Κύριο πάσας τας ημέρας της ζωής μας! Με λόγια και έργα φωτεινά!

Και πάλι εγκαρδίως σας εύχομαι χρόνια πολλά, γεμάτα από την χαρά του Σωτήρος μας και την χάρη της Παναγίας μας!

Με πατρική αγάπη και στοργή

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ο Χαλκίδος Χρυσόστομος»

Πηγή: imchalkidos.gr

Αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής

Η ιστορία δείχνει πως κάθε λαός της γης, αγωνίζεται για να χτίσει ένα ζωντανό κοινωνικό οικοδόμημα, συχνά χωρίς συγκεκριμένο προγραμματισμό και σχέδιο, δυστυχώς.

Ο σκελετός του οικοδομήματος αυτού απαρτίζεται από την Κυβέρνηση μ’ όλες τις λειτουργίες της ( Διοίκηση, Αστυνομία, Παιδεία, Εκκλησία κλπ), τα δε θεμέλια του κοινωνικού οικοδομήματος απαρτίζονται από τις οικογένειες.

Ώστε είναι δηλαδή η οικογένεια ο θεμελιώδης λίθος, το κύτταρο της κοινωνίας όπως λένε.

Σάπια θεμέλια έχουν ολέθριες συνέπειες για ένα οικοδόμημα. Δεν χρειάζονται σεισμοί ή πλημμύρες για να καταρρεύσει μια κατασκευή με σάπια θεμέλια.

Θα καταρρεύσει κάτω από το ίδιο της το βάρος. Το σημερινό κοινωνικό οικοδόμημα είναι ετοιμόρροπο.

Δεν είναι ανάγκη νάσαι προφήτης για να το δεις.

Οι θεμελιώδεις λίθοι, οι οικογένειες, δεν είναι καλής ποιότητας, είναι λίθοι σάπιοι και ακατέργαστοι. Ούτε την αντοχή έχουν, ούτε και το κατάλληλο σχήμα με τις επίπεδες επιφάνειες, πάνω στις οποίες η θεμελίωση θα ήταν ισορροπημένη.

Η αγάπη είναι απαραίτητη και πρωταρχική, ώστε το κύτταρο « οικογένεια» ν’ αρχίσει ν’ αναζωπυρώνεται και να φροντίζει μόνο του τον εαυτό του, έτσι που τα θεμέλια να τελειοποιούνται .

Με τα όσα θα πω για την ευθύνη της οικογένειας στη σημερινή κρίση αξιών και ιδεών, δεν προσπαθώ ν’ αποσύρω την ευθύνη από τους άλλους φορείς της Κοινωνίας και να την επιρρίψω όλα επάνω της. Οι ευθύνες είναι αλληλένδετες.

Πιστεύω όμως, πως οσοδήποτε ελλιπή κι αν ήταν τα εφόδια που μια οικογένεια έδωσε στον άνθρωπο, εκείνος έχει και την δυνατότητα και την υποχρέωση να τα συμπληρώσει μόνος του όταν ενηλικιωθεί, για το καλό του εαυτού του και του κοινωνικού συνόλου.

Η έλλειψη δηλαδή καλής ανατροφής, δεν πρέπει ν’ αποτελεί δικαιολογία για να κουβαλάει κανείς την άγνοια μαζί του εφ’ όρου ζωής.

Πάντως, για τη σημερινή χρεοκοπία αξιών ανάμεσα στους νέους, για την έλλειψη ιδανικών, για την αχαλίνωτη επιδίωξη αισθησιακών απολαύσεων και ουτοπιστικών παραδείσων μέσα από τις διάφορες ουσίες, για την αυξημένη εγκληματικότητα μεταξύ των νέων, επιτρέψτε μου να ισχυριστώ πως τεράστιο μέρος της ευθύνης φέρνει η ίδια η οικογένεια, οι ίδιοι οι γονείς (άσχετα αν και οι ίδιοι είναι πολλές φορές θύματα του κοινωνικού κατεστημένου).

Η οικογένεια του σήμερα πιέζεται και κατ’ άλλον τρόπο. Οι απαιτήσεις της συγχρόνου ζωής αποδυναμώνουν τους δεσμούς μεταξύ των μελών της οικογενείας, μεταξύ γονέων και παιδιών, μεταξύ αδελφών, μεταξύ παππούδων και εγγονών.

Οι οικονομικές δυσκολίες απαιτούν την απουσία από το σπίτι αμφοτέρων των γονέων λόγω εργασιακών αναγκών όλο και περισσοτέρων ωρών της ημέρας, κάθε ημέρα, κάθε εβδομάδα.

Η συνεχιζόμενη υπογεννητικότητα έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά της οικογενείας να μη μπορούν να έχουν παιδιά συνομήλικά τους εντός της οικογενείας και των οικογενειών που μένουν κοντά, ώστε να καλύψουν την ανάγκη συντροφικότητας.

Το αποτέλεσμα είναι τα οργανωμένα αθλήματα και οι δραστηριότητες μακρυά από το σπίτι να γίνονται γενικός κανόνας.

Οι αθλητικές δραστηριότητες απορροφούν και απασχολούν τα παιδιά μακρυά από το σπίτι τους για συνεχώς και περισσότερες ώρες κάθε εβδομάδα.

Πόσες εκ των οικογενειών μας διαπιστώνουν ότι τα πρωινά της Κυριακής κυριαρχούνται από άλλες δραστηριότητες εκτός της συμμετοχής στην Θεία Λειτουργία και το Κατηχητικό Σχολείο!

Το κύριο έργο των γονέων, δηλαδή η διαμόρφωση του χαρακτήρα και των δεξιοτήτων στα παιδιά παραδίδεται στους προπονητές και τους δασκάλους.

Προσθέσατε σ’ αυτό και την κυριαρχία όλων των ειδών οθόνης στη σύγχρονη ζωή των ανθρώπων: οθόνη τηλεοράσεως, υπολογιστών, iPads και iPods, ταμπλετών και έξυπνων τηλεφώνων – smartphones.

Η μοντέρνα κουλτούρα μοιάζει με κουλτούρα «προσώπου μέσα σε κουτί» (face in a box) κάθε ώρα της ημέρας και της νύκτας. Οι άνθρωποι δεν κοιτάζουν πλέον τα πρόσωπα ο ένας του άλλου.

Κοιτάζουν τις διάφορες οθόνες, απορροφημένοι και υπνωτισμένοι. Καί τι μπορούμε να πούμε για την αντικατάσταση του διαλόγου και της επικοινωνίας πρόσωπο με πρόσωπο από την αποστολή μηνυμάτων μέσω sms.

Ο Απόστολος Παύλος λέγει το εξής: Η οικογένεια είναι ένας θεσμός θεϊκής προελεύσεως και χαρακτήρα. Δεν είναι απλώς μία κοινωνική συμφωνία η οποία πηγάζει από τις απαιτήσεις των γήϊνων υποθέσεων.

Εκ Θεού ονομάζεται κάθε οικογένεια εν ουρανώ και επί της γης. Η οικογένεια αποτελεί δυναμική μικροκοσμική έκφραση της πατρικής φροντίδας του Θεού για ολόκληρη την υφήλιο.

Επομένως, εάν η έννοια και το όνομα της οικογενείας προέρχεται απ’ ευθείας από τον Θεό Πατέρα, πρόκειται περί πράγματος ιερού.

Μιά τέτοια υπέροχη λέξη, η λέξη οικογένεια, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται με ελαφρότητα, ούτε να επαναπροσδιορίζεται σύμφωνα προς οποιαδήποτε ιδιοτροπία ηθικής ή κοινωνικής προσαρμογής.

Παρουσιάζοντας την οικογένεια ως εικόνα του θεϊκού πρωτοτύπου, ο Απόστολος Παύλος ακολουθεί την διδασκαλία των Αγίων Γραφών, τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης.

Η αρχή της οικογενείας επί της Γης περιγράφεται στην Γένεση, το πρώτο βιβλίον της Παλαιάς Διαθήκης.

Σύμφωνα με την Γένεση, ο Θεός διά της δημιουργικής πράξεώς Του δημιούργησε τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα ως ίσους οι οποίοι ισορροπούν και ολοκληρώνουν αλλήλους σαν ένα σώμα και αποτελούν την πρώτη οικογένεια επί της Γης.

Ο Θεός τους έδωσε κατοικία και σημαντικό έργο στον Κήπο της Εδέμ. Τούς χάρισε την θεία δύναμη της δημιουργίας ζωής, έτσι ώστε από κοινού να μπορούν να χαίρονται τα τέκνα τους τα οποία θα δημιουργούνταν κατ’ εικόνα τους.

Εν αγάπη και αρμονία, η πρώτη οικογένεια βρήκε την χαρά, μεταξύ των μελών της.

Ορισμένοι θα πούν ότι εδώ πρόκειται για μια απλοϊκή εικόνα της οικογενείας. Θυμηθείτε, όμως, ότι η Αγία Γραφή επίσης δείχνει ότι η οικογένεια μπορεί να καταστεί πεδίο φοβερών τραγωδιών και εγκλημάτων.

Στο ίδιο βιβλίο της Γενέσεως αναφέρεται η πρώτη δολοφονία επί γης, και αυτό το φοβερό έγκλημα συνέβη εντός της πρώτης οικογενείας με τους δύο γιούς του Αδάμ και της Εύας, όταν ο Κάιν δολοφόνησε τον αδελφό του Άβελ! (Γεν. 4:1-16).

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε την ύπουλη συνωμοσία του Ιακώβ και της μητέρας του Ρεβέκκας εναντίον του αδελφού του Ησαύ, ή την περίπτωση του Ιωσήφ ο οποίος πωλήθη ως δούλος από τους ίδιους τους αδελφούς του (Γεν. 37:1-36).

Χριστιανική Οικογένεια σημαίνει πράξεις και βιώματα στην προσπάθεια της εν Χριστώ ζωής.

Μαζί με την κατήχηση, την εν γένει χριστιανική διαπαιδαγώγηση, την διδαχή δηλαδή του σεβασμού σ’ ο,τι αφορά την έκφραση της ορθοδόξου πίστεώς μας, με κορύφωση την παρουσία μας στην θεία Ευχαριστία.

Παρακάτω θα κάνω μία ιεράρχηση παραπόνων και κατηγοριών που εκτόξευσαν τα ίδια τα παιδιά, που δεν έλαβαν αυτά ακριβώς που ανέφερα σαν κατευθύνσεις από τους γονείς τους, αφού δεν προέρχονταν από οικογένειες που βίωναν αυτήν την προσπάθεια της εν Χριστώ ζωής.

Ας ακούσουμε όμως μερικές ομολογίες των ίδιων των νέων που παρουσίασαν πολλά προβλήματα, που επιβεβαιώνουν την υπολειτουργία ή κακή λειτουργία του « κυττάρου»- θεμελιώδους λίθου: οικογένεια, ώστε οι σημερινοί γονείς πρέπει ν’ αφυπνιστούν και να προβληματιστούν για τις ευθύνες τους, μέσα απ’ αυτές τις κραυγές απόγνωσης των παιδιών.

-«Είχα προβλήματα με τους γονείς μου και γενικά με την οικογένεια δεν με καταλάβαινε κανείς».

-« Είχα αίσθημα μη ικανοποίησης τίποτε δεν με ικανοποιούσε. ΄Ημουν δυστυχισμένη πολύ, κατέκρινα τους άλλους ανθρώπους, την κοινωνία. Τους έλεγα βλάκες που δουλεύουν. Όσο πέρναγε ο καιρός γινόμουν πιο δυστυχισμένη».

-« Είχα διαρκή φόβο για τους ανθρώπους. Πουθενά και ποτέ δεν ήμουν ασφαλής, ούτε μέσα στο σπίτι μου».

-« Ο πατέρας μου μ’εγκατέλειψε. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για μένα.».

Η συνισταμένη των φωνών από κάθε κατεύθυνση είναι πως «φταίει η οικογένεια» και ότι «αδιαφορούν οι γονείς».

Ρωτήθηκε και ένας τοξικομανής για το μοντέλο καλής οικογένειας.

«Θα μ’αρεσε να κάνω μία οικογένεια, αλλά είναι πολλά αυτά που θα’πρεπε να ξεπεράσω για να την κάνω.

Επειτα, θα πρέπει να βρώ κάποια γυναίκα με την οποία να μπορώ να έχω επικοινωνία, πέρα από την καθημερινή συνεργασία που έχουμε σαν οικογένεια.

Οσο για τα παιδιά, βλέποντας τον εαυτό μου εδώ στη φυλακή, νομίζω ότι ξέρω τι χρειάζεται ένα παιδί. Βασικά χρειάζεται αγάπη και φροντίδα. Αλλά πρέπει να βάζεις όρια. Όχι στερήσεις, αλλά ούτε κι όλα τα χατήρια.

Πολλοί γονείς είναι καλοπροαίρετοι, έχουν αγάπη, στοργή. Θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, αλλά δεν γνωρίζουν μήτε τι είναι το καλύτερο μήτε πώς να το δώσουν.

Χίλια παιδιά κατά μέσο όρο, εγκαταλείπουν κάθε χρόνο την οικογενειακή εστία.

Εξάλλου από ένα ρεπορτάζ – Μαρτυρία της εφημερίδος « ΤΑ ΝΕΑ » διαβάζουμε μερικές ακόμη ομολογίες των νέων που ρίχνουν φως στις προβληματικές σχέσεις τους με τις οικογένειές τους.

Ερώτηση: Στην οικογένειά σου δεν μπορούσες να βρείς αυτό που βρήκες εδώ; (σε μια θεραπευτική Κοινότητα).

Απάντηση: Τώρα που συνειδητοποιώ ορισμένα πράγματα, λέω ότι δεν είχα προσπαθήσει ποτέ να βρώ κάποιο δρόμο που να είμαι εντάξει εγώ μ’αυτούς και εκείνοι με μένα.

Γενικά δεν είχα καλή επαφή με το σπίτι μου, όπου όμως, η κατάσταση ήταν ιδιόμορφη.

Απ’ τη μια ήθελα να είμαι εντάξει μαζί τους, κι απ’την άλλη επαναστατούσα όταν με πίεζαν κι άρχιζαν να έχουν πολλές απαιτήσεις από μένα, είτε για το σχολείο, είτε για τη δουλειά, είτε γιατί φιλοδοξούσαν να γίνω επιστήμονας.

Και αντιδρούσα με το να φεύγω από το σπίτι και να συζητάω αυτά που με πείραζαν.

Ερώτηση. Και πώς άρχισες τα ναρκωτικά;

Απάντηση: Μάλλον από αντίδραση. Όλα τα πράγματα μου φαινόντουσαν ψεύτικα γύρω μου.

Τα ενδιαφέροντα του πατέρα μου, ας πούμε, ήταν μόνο σπίτι, δουλειά. Να είσαι σωστός οικογενειάρχης με τις έννοιες και τις αξίες που είχε αυτός, όλα αυτά εμένα μου φαινόντουσαν ψεύτικα, δεν τα ήθελα.

Έτσι έκανα αυτό που ήθελα χωρίς να δίνω λόγο σε κανένα.

Ερώτηση: ΄Ενιωσες να σου λείπει η αγάπη;

Απάντηση: Πολλές φορές ένιωσα αυτή την έλλειψη και πολλές φορές ένιωθα μόνος μου στην οικογένεια. Υπήρχε οικονομικό πρόβλημα, δούλευαν και οι δυο γονείς μου.

Έλειπαν πολλές ώρες απ’το σπίτι κι έτσι από μικρό παιδί ήμουν αναγκασμένος να μένω σπίτι μόνος, κι έβλεπα τα παιδάκια έξω να παίζουν.

Μου λείπανε και τα παιχνίδια…Ακόμη και τώρα με πονάνε αυτές οι καταστάσεις, βλέπω παιδάκια να τα’χουν όλα και θα ‘θελα να τα’ χω ζήσει κι εγώ. Αλλά το βασικότερο ήταν η μοναξιά.

Αργότερα στο σχολείο ήταν η μόνη επαφή που είχα με ανθρώπους. Κάποια στιγμή άρχισα να αντιδρώ σ’ αυτά, υπήρχε και πίεση. Ήθελα να είμαι ελεύθερος, να κάνω αυτό που εγώ θέλω.

Οι δικοί μου, μου λέγανε « εμείς έχουμε κουραστεί τόσα χρόνια για σένα», κι όλα αυτά με βαραίνανε.

Ήθελα να φανώ αντάξιος σ’αυτά που κάνατε, να μην τους στεναχωρήσω, αλλά δεν το άντεχα… Εκτός από τη μοναξιά είχα και φοβερή απαισιοδοξία..

Ερώτηση: Κάποια στιγμή θα φτιάξεις δική σου οικογένεια, υποθέτω. Εχεις σκεφτεί έναν άλλο τρόπο που θα μπορούσε να είναι μια οικογένεια; Αλλου είδους σχέσεις γενικότερα;

Απάντηση: Εχω, ναι. Αυτό που τώρα πιστεύω και επιδιώκω συνέχεια είναι να είμαι ειλικρινής με οποιονδήποτε άνθρωπο, είτε αυτός είναι μία κοπέλα, είτε αργότερα η γυναίκα μου, είτε τα παιδιά μου.

Και θα προσπαθώ πάντα να τους δίνω πράγματα, κυρίως αγάπη και φροντίδα. Να τα βοηθήσω ώστε να μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στους ανθρώπους γύρω τους»

Υπάρχουν λοιπόν κατηγορίες παραπόνων διατυπωμένες από τα ίδια τα παιδιά που παραπονήθηκαν.

Αυτές είναι:

Ελλειψη αγάπης
Ελλειψη στοργής

Ελλειψη κατανόησης
Ελλειψη επικοινωνίας ( ασσυννενοησία και μεταξύ των γονεών και προς τα παιδιά)

Μοναξιά στο σπίτι ( οι γονείς δουλεύουν, απουσιάζουν, διαζύγια)

Σύχγυση στο σπίτι ( οι γονείς καυγαδίζουν. Λείπει το χαμόγελο)

Δράματα στο σπίτι ( ψυχικές αρρώστιες των γονέων)

Γονείς κακά παραδείγματα προς μίμηση ( πίνουν, καπνίζουν, παίρνουν ηρεμιστικά ή ναρκωτικά οι ίδιοι).

Ελλειψη διαπαιδαγώγησης
Ελλειψη εμπιστοσύνης( στον εαυτό τους και στους άλλους)

Απαισιοδοξία, φόβος για το μέλλον, ανασφάλεια

Κομπλεξισμός ( ήταν μόδα, δεν ήθελα νάμουν οπισθοδρομικός-ή, για να τραβήξω την προσοχή των ανθρώπων)

Πίεση γονέων πάνω στα παιδιά ( πολλές φιλόδοξες απαιτήσεις για διακρίσεις, για σπουδές κ.λ.π.)

Αγαπητοί μου από τον κατάλογο αυτό των παραπόνων βλέπουμε, πως τα σημερινά « αδικημένα» νιάτα του « δώσε» και του «φέρε» και του «παράτα μας», τα «αθώα» νιάτα με την εφιαλτική πλέον ελληνική γλώσσα που χρησιμοποιούν, γνωρίζουν άριστα ν’ αναγνωρίζουν τις ελλείψεις, τις ατέλειες, τις αδυναμίες των γονιών τους.

Δηλαδή. Τους θέλουν τέλειους. Και επειδή εκείνοι δεν ήταν τέλειοι ( και ποιος άνθρωπος είναι;) νομίζουν πως βρήκαν καλή δικαιολογία για την ακολασία τους και την ασωτία τους.

Γιατί τώρα συμβαίνουν όλα αυτά;
Πράγματι ένας φαύλος κύκλος ευθυνών.

Φταίει η κοινωνία για το κατάντημα της οικογένειας;
Φταίει η οικογένεια για το κατάντημα της κοινωνίας;
Και τα δύο.

Φταίει ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει, ούτε θέλει να μάθει: « Ποιος είναι» « γιατί ζει» « ποιος είναι ο προορισμός του» Και αυτά γιατί δεν κατηχείται χριστιανικά, δεν διδάσκεται δηλ. την χριστιανική συμπεριφορά του μηνύματος του Ευαγγελίου, δεν λειτουργείται, δεν συμμετέχει στην εν Χριστώ ζωή.

Άρα λοιπόν, μέχρις ότου ο Έλληνας Χριστιανός αφυπνιστεί κι αρχίσει ν’ αναρωτιέται ποιος είναι, μέχρις ότου γνωρίσει τον εαυτό του, μέχρις ότου αναγνωρίσει το Δημιουργό του Θεό και σεβαστεί τους νόμους της Δημιουργίας Του, μέχρις ότου καταλάβει τη συγγένειά του με τη φύση και το συνάνθρωπό του τον οποίο θα βλέπει σαν αδελφό, μέχρις ότου η Εκκλησία δεν αδρανεί και σπέρνει το λόγο του Ευαγγελίου με την εγρήγορση όλων των ιερέων στις κατά τόπους ενορίες με την αδιάκοπη Κατήχηση και τη λειτουργική ζωή, μέχρις ότου γίνουν όλα αυτά ή τουλάχιστον αρχίσουν να γίνονται, λύση στα οικογενειακά και κοινωνικά αδιέξοδα δεν θα υπάρξει.

Το να υπάρξει κάποιος κώδικας που να ορίζει κανόνες έτσι και αλλιώς θα αναθρέψετε τα παιδιά σας, είναι δώρον άδωρον. Τούτο μόνον μετά βεβαιότητος προτείνουμε.

Ακούστε, λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, υπάρχει τρόπος, ένας και μοναδικός, εύκολος αλλά και δύσκολος, προσιτός όμως σε όλους. Αυτός είναι να συνδεθείτε και ν’ αντλήσετε αγάπη από την τεράστια δεξαμενή της αγάπης του Θεού.

Κοιτάξτε γύρω σας το τεράστιο εργοστάσιο της Φύσεως. Είναι μια ζωντανή εκδήλωση έμπρακτης αγάπης.

Ο ήλιος δίνει το φως του και τη ζεστασιά του.
Τα δέντρα δίνουν τους νόστιμους καρπούς τους

Τα λουλούδια δίνουν την ομορφιά και το άρωμά τους.

Τα ζώα δίνουν τη συντροφιά τους, και τον ίδιο τους τον εαυτό για την συντήρησή μας.
Τα πουλιά δίνουν τα κελάδημά τους, μια διαρκή δοξολογία στο Θεό.

Η θάλασσα δίνει τη δροσιά της, τα ψάρια, το αλάτι

Η γη δίνει το ψωμί, κι ακόμη από τα σπλάγχνα της τα ορυκτά, τα πετρέλαια, το χρυσάφι κ.λ.π.

Όλη η Φύση δίνει. Πώς λοιπόν, άνθρωπε εσύ παραπονείσαι ότι δεν αγαπήθηκες; Δεν βλέπεις με πόση αγάπη σε περιέβαλε ο Δημιουργός Θεός μας, ώστε να βάλει όλη την υπόλοιπη Δημιουργία να σου δίνει, να σου δίνει, να σου προσφέρει, να σε υπηρετεί;

Αγαπητοί μου γονείς της αρρωστημένης εποχής μας, υψώστε τα δακρυσμένα μάτια σας σ’ ολόθερμη προσευχή στο Θεό, στην Παναγιά Μητέρα μας, ευχαριστήστε Τον πρώτα για την ΖΩΗ, για το θεϊκό αυτό δώρο, ζητείστε συγνώμη για την αχαριστία, την λιποψυχία, την απαισιοδοξία, την απελπισία και κάθε άλλη αμαρτία που εν γνώσει ή εν αγνοία σας κάνατε.

Και αφού κλάψετε και εξαγνιστείτε στο μυστήριο της εξομολογήσεως με τα ευλογημένα δάκρυα της μετανοίας, υψώστε τα χέρια σας στον ουρανό και μ’ολη τη δύναμή σας φωνάξτε Τον.

Και Εκείνος θ ‘ανοίξει την αγκαλιά της αγάπης Του και θα σας λούσει μ’ αυτήν. Ο Θεός είναι ζωντανός. Δεν υπάρχει άλλη ελπίδα. Ο Θεός είναι η μόνη αλήθεια.

Η Ορθόδοξη Χριστιανική Οικογένεια αποτελεί οίκον Χριστού, μόνιμη διαμονή Του, και κατοικητήριό Του. Ασφαλώς συναντούμε τον Κύριο στην Εκκλησία, ιδιαιτέρως στην λατρεία μας εκεί και μέσω της συμμετοχής μας στα Άγια Μυστήρια.

Αλλά η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένειά μας είναι επίσης κατοικητήριος τόπος για Εκείνον. Καί είναι Κατοικητήριο του Χριστού λόγω της βαθείας πίστεώς της σε Εκείνον, πίστεως η οποία μεταδίδεται από γενεά σε γενεά στην γενεαλογική ιστορία εκάστης οικογενείας.

Η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένεια είναι κατοικητήριο του Χριστού με το να έχει την προσευχή προς Αυτόν μόνιμο χαρακτηριστικό της ζωής της, κάτι τόσο απαραίτητο και ζωτικό όσο η αναπνοή και η τροφή.

Η οικογένεια είναι Κατοικητήριο του Χριστού διότι καλλιεργεί και συνεχώς αυξάνει την αγάπη ανάμεσα στα μέλη της, αγάπη η οποία εκπηγάζει από την πηγή της αγάπης, τον Ίδιο τον Ιησού.

Είναι κατοικητήριο του Χριστού διότι καθημερινά ακούει τους λόγους Του οι οποίοι έχουν αποθησαυρισθεί στην Αγία Γραφή, την πηγή της απόλυτης αλήθειας.

Η Ορθόδοξη οικογένεια είναι κατοικητήριο Χριστού διότι τα μέλη της συνεχώς μεταμορφώνονται και αναπτύσσονται πνευματικώς με την εγκατοίκησή Του μεταξύ των και την δύναμή Του η οποία καθαγιάζει και αναγεννά.

Η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένεια ως κατοικητήριο του Χριστού γίνεται άρωμα, γίνεται ευωδία Χριστού όπως θαυμάσια είπε ο Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους (Κορ. Β΄ 2:15.)

Φαντασθείτε κάθε Ορθοδοξο σπίτι να γεμίζη με το άρωμα του Χριστού, να είναι ένα σπίτι γεμάτο με την ευωδία Του.

Ο Απόστολος Παύλος αναπτύσσει αυτή την εξαίσια εικόνα, λέγοντας ότι μια τέτοια πνευματική ευωδία Χριστού διαχέεται, βγαίνει προς τα έξω, φθάνει σε πιστούς και απίστους, δικαίους και αμαρτωλούς (Κορ. Β΄ 2:16).

Έτσι, η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένεια γίνεται αυτομάτως όχι μόνο κατοικητήριο του Χριστού αλλά και μαρτυρία του Ευαγγελίου Του.

Έφτασε ο κόμπος στο χτένι, όπως λέγει ο λαός. Τα αγριεμένα κύματα υψώνονται απειλητικά και το καράβι της κοινωνίας μας απειλείται να καταποντιστεί. Πρέπει να το σώσουμε πάση θυσία.

Αξίζει να το σώσουμε, διότι οι ψυχές που φέρνει μέσα, είναι αιώνιες, είναι «κατ’ εικόνα Θεού», είναι πολύτιμες, δεν πρέπει να βασανίζονται, δεν πρέπει να χαθούν.

Εάν το φυτώριο « οικογένεια» αρχίσει και παράγει χριστιανικούς καρπούς, θα μπορούμε να ελπίζουμε και στην Ελλάδα μας, σε αυριανούς καλύτερους πολίτες, καλύτερους πολιτικούς, καλύτερους εκπαιδευτικούς, καλύτερους Κληρικούς κλπ, και όταν λέγω καλύτερους εννοώ ηθικότερους, δικαιότερους, με πιο πολλή κατανόηση, με πιο πολλή αγάπη, με πιο πολλή σοφία και σύνεση, με πιο πολλή γνώση της Αλήθειας, του Θεού.

Η Ορθόδοξη οικογένεια, προσφέροντας διά των μελών της το Ευαγγέλιο, λόγοις και έργοις, καθίσταται αποστολική οικογένεια η οποία συνεχίζει στον 21ον αιώνα το έργον του ευαγγελισμού το οποίον άρχισαν οι Άγιοι Απόστολοι εικοσιένα αιώνες πριν.

Το μέλλον λοιπόν, της κοινωνίας μας στην πατρίδα μας, αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο θα μπορούμε να πούμε πως βρίσκεται στα χέρια της οικογένειας.

Καμία επομένως θυσία, κανένα κόστος δε θα ήταν μεγάλο, όταν προορίζεται για την ανάσταση, εξυγίανση, καθοδήγηση, της οικογένειας. Και σίγουρα αδελφοί μου αυτός πρέπει να είναι ο στόχος όλων μας.

1. Ποιά είναι η έννοια του μυστηρίου του γάμου;

«Το μυστήριον τούτο μέγα εστί εγώ δε λέγω εις Χριστόν και εις την Έκκλησίαν» (Εφ. 5,32). Στη φράση αυτή ο απ. Παύλος παραλληλίζει τη σχέση άνδρα-γυναίκας, που υπάρχει στο γάμο, με τη σχέση Χριστού-Εκκλησίας. Όπως ο Κύριος μας -ως κεφαλή-, ένωσε τον εαυτό του με την Εκκλησία και αποτελούν ένα σώμα -αν και η τελευταία αποτελείται από πολλά μέλη-, έτσι και στο γάμο η νόμιμη ένωση των δύο μερών -άνδρα και γυναίκας-, αποτελεί ένα· μία φύση όπως κατασκευάσθηκε από την αρχή της δημιουργίας.

Έργο του Μιχαήλ Μασλένικοφ.

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε «καθ’ ομοίωσιν» της Αγίας Τριάδας. Ο Θεός -αν και είναι ένας στη φύση ή ουσία-, είναι και τριάδα προσώπων ή υποστάσεων. Μεταξύ των προσώπων υπάρχει η αγαπητική κοινωνία. Ο ίδιος ο Θεός μετά τη δημιουργία του ανθρώπου ομολογεί «ότι ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον» (Γεν. 2,18). Από την πλευρά του σώματος παίρνει μέρος ο Θεός ομοούσιο και ομοφυές και κατασκευάζει αυτό που έλειπε. Μέσα στο σχέδιο της δημιουργίας το πλήθος θα αντικαθιστούσε τη μονάδα. Η ανθρώπινη φύση θα γινόταν «μυριυπόστατος», δηλαδή με πολλές υποστάσεις ή πρόσωπα.

Όπως η λέξη «Εκκλησία» είναι σε ενικό αριθμό και όμως περιλαμβάνει πλήθος μελών, έτσι και η λέξη «άνθρωπος» -αν και είναι σε ενικό αριθμό-, περιέχει το στοιχείο της κοινωνίας των περισσοτέρων. Ο Χριστός -ως κεφαλή-, είναι ενωμένος με το σώμα της Εκκλησίας και αποτελούν ένα. Ο άνδρας, ως κεφαλή της γυναίκας είναι ενωμένος σε ένα σώμα με αυτήν, και «άρα ουκέτι εισί δύο» αλλά «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» (Ματθ. 19,5-6). Στην ενότητα αυτή, που δεν είναι φυσική, κρύβεται το μυστήριο.

2. Πώς θα γίνει κατορθωτή αυτή η ενότητα;

Α. Προσοχή στην εκλογή.

Όπως στην κοινωνική μας ζωή μετά από δοκιμή και πείρα επιλέγουμε το συμφέρον μας και προσέχουμε να μην παρασυρθούμε ή παραπλανηθούμε και στο σοβαρότατο και αμετάβλητο μυστήριο του γάμου επιβάλλεται η κατάλληλη προσοχή.

Ούτε οι αξίες, ούτε ο πλούτος, ούτε τα φανταστικά όνειρα, ούτε και η πρόκληση της μορφής του προσώπου πρέπει να μας δελεάζουν στην εκλογή του συντρόφου της ζωής, αν κατ’ αρχήν δεν αποδειχτεί η συμφωνία, η ομογνωμία και η αποδοχή των όρων και κανόνων της γνήσιας συζυγίας. Και οι δύο μελλόνυμφοι πρέπει να πιστεύουν στην αξία της πατρότητας και μητρότητας, χάριν των οποίων και εμείς υπάρχουμε. Εάν οι δικοί μας γονείς αδιαφορούσαν για την παιδοποιία, θα υπήρχαμε εμείς σήμερα;

Β. «Αγαπάτε αλλήλους».

Το μέσο της ενώσεως των πολλών σε ένα είναι η αγάπη, που και αυτό ως μυστήριο είναι σχεδόν ανέκφραστο. Η αγάπη είναι ο ίδιος ο Θεός. «Ο Θεός αγάπη εστί» (Α’ Ίω. 4,8). Ο Θεός δεν έχει αγάπη σαν ένα απλό χαρακτηριστικό γνώρισμα. Είναι αυτούσια αγάπη, η οποία «ου ζητεί τα εαυτής», «ου λογίζεται το κακόν», «ουκ ασχημονεί», τα πάντα συνδέει και προνοεί, «πάντα στέγει» και δικαίως ουδέποτε εκπίπτει ή αδρανεί, ή εκλείπει, ή αδυνατεί.

Ο νόμος ολοκληρώνεται με το «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Γι’ αυτό η Γραφή διατάσσει: «Εάν προληφθή άνθρωπος εν τινι παραπτώματι, υμείς οι πνευματικοί (δηλ. οι φορείς της αγάπης), καταρτίζετε τον τοιούτον» (Γαλ. 6,1) και «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού» (Γαλ. 6,2).

Εάν θέλουμε να περιπατούμε «αξίως της κλήσεως» μας θα το πετύχουμε με ταπεινοφροσύνη και πραότητα «ανεχόμενοι αλλήλους» με αγάπη. Γίνεσθε μεταξύ σας «χρηστοί, εύσπλαχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς» (Εφεσ. 4,32), υποτασσόμενοι μεταξύ σας με φόβο Θεού.

Την ιδιοτέλεια, το μεγαλύτερο αποτέλεσμα της πτώσεως μας, μόνον η αγάπη μπορεί να τη συντρίψει και να τη μεταστρέψει σε ανιδιοτέλεια. «Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου» (Α’ Κορ. 10,24), «πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω» (Α’ Κορ. 16,14) και το σπουδαιότερο «εντέλλομαι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους» (Ίω. 15,17).

Αυτή η αγάπη είναι ο απαραίτητος κανόνας και νόμος της ζωής, της ενότητας, της αρμονίας, που καταλήγει στο Θεό, γίνεται όπως είναι ο Θεός, αθάνατος και αΐδιος. Μέσω αυτής επιτυγχάνουμε την αρμονία του γάμου από αυτή τη ζωή ως την αιωνιότητα αφού ο Θεός, η παναγάπη, αποκαλύπτει ότι «εγώ ζω και υμείς ζήσεσθε» (Ιω. 14,19) και «όπου ειμί εγώ, εκεί και ο διάκονος ο εμός έσται» (Ιω. 12,26). Ποιός είναι ο δικός του διάκονος παρά ο υπηρέτης της αγάπης, που όχι μόνο υπηρετεί ανιδιοτελώς, αλλά και την ίδια την ψυχή του πρόθυμα διαθέτει, αν η ανάγκη το απαιτεί, για τη ζωή των άλλων;

Δεν ευσταθούν οι προφάσεις της δήθεν ιδιαιτερότητας των χαρακτήρων ή των συνηθειών και της επιρροής του περιβάλλοντος, ούτε και αυτής της κληρονομικότητας. Η συγκατάβαση της σαρκώσεως του Θεού Λόγου, του Κυρίου μας, ανέπλασε και μεταμόρφωσε όλη τη μεταπτωτική μας διαστροφή και μας πρόσθεσε εξουσία να πατούμε «επί όφεων και σκορπίων και πάσαν την δύναμιν του εχθρού» (Λουκ. 10,19 ). «Πάντα ισχύομεν εν τω ενδυναμούντι ημάς Χριστώ» (Φιλ. 4,13 ). Αυτό το μαρτυρούν οι δεδικαιωμένοι δούλοι του Θεού που υπερέβησαν τον νόμο της φθοράς και της διαστροφής.

Γ. «Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών».

Στη συζυγία η αγάπη επιβάλλεται και για ένα ακόμη λόγο, ας πούμε καλύτερα από κάποια ιδιαιτερότητα. Αυτός είναι η φύση της γυναίκας, που αποδεικνύεται ότι είναι γέννημα και προϊόν αγάπης (δημιουργήθηκε από την πλευρά του Αδάμ που ήταν κοντά στο μέρος της καρδιάς) και επομένως δεν ισορροπεί, όταν τη στερείται. Η ίδια πηγάζει αγάπη μέσω της μητρότητας της και δίκαια απαιτεί να αγαπάται, αφού και η ίδια κατά φύση και θέση αγαπά.

Η ιστορία και τα πράγματα μαρτυρούν ότι αν οι σύζυγοι θέλουν να πετύχουν την αρμονία και την ομαλότητα μεταξύ τους, πρέπει να υπάρχει μόνιμα μεταξύ τους η αγάπη· ειδικά όμως του άνδρα προς τη γυναίκα του. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Χριστός προς την Εκκλησία του. Παρέδωσε τον εαυτό του για να την καταστήσει ένδοξη.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αυτός ο μέγιστος Ιεράρχης, προκαλεί τον άνδρα να μην κουράζεται να δείχνει στη σύζυγό του την αγάπη του και ότι όλη η θέληση και η προσπάθεια του είναι η ευτυχία της.

Αυτό, δυστυχώς, πολύ απουσιάζει σήμερα και τα αποτελέσματα είναι απελπιστικά. Η σημασία και η φύση της συζυγίας παραχαράχθηκε από την επίδραση του ευρωπαϊκού κυκεώνα, που τίποτε δε σεβάστηκε από την ανθρώπινη προσωπικότητα και τις πνευματικές και ηθικές αξίες, που οι προγονοί μας με αυτοθυσία κράτησαν.

Επειδή η αύξηση των ανθρώπων γίνεται με τη νόμιμη συζυγία με λύσσα ο αδίστακτος εχθρός του ανθρώπου, ο διάβολος, προσπαθεί να διαλύσει τα ήθη και να καταλύσει το δεσμό της αγάπης και της ενότητας. Το τόσο σοβαρό θέμα του γάμου δεν πρέπει να παραμεληθεί με τις παραχαράξεις του ένοχου και ανώμαλου βίου για να μην ακούσουμε και εμείς, όπως οι παλαιοί αποστάτες των ηθικών αξιών, που αποκήρυξε ο Θεός: «ου μη καταμείνει το πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις διά το είναι αυτούς σάρκας» (Γέν. 6,3). Και επέφερε τον κατακλυσμό για να τιμωρήσει την αποστασία.

Ο σύζυγος για να πετύχει εύκολα αυτό το ρόλο -ανάλογα με τις περιστάσεις-, θα πρέπει να φέρεται στη σύζυγό του άλλοτε σαν πατέρας, άλλοτε σαν αδελφός, άλλοτε σαν φίλος και πάντοτε σαν άνδρας της. Αν το κάνει αυτό θα πετύχει την ατάραχη και αρμονική διάθεση της συζύγου, που ενώ σε πολλά σημεία είναι περισσότερο φιλότιμη και έχει αυτοθυσία, σε μερικά μικρής σημασίας συμβάντα αποθαρρύνεται και μικροψυχεί.

Δεν είναι υπερβολή ούτε προσποίηση η εκδήλωση αγάπης του συζύγου προς τη γυναίκα του, αφού μόνο στη νόμιμη συζυγία μπορεί να εκδηλωθεί η γνήσια και πραγματική αγάπη, εφ’ όσον «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». Καμιά άλλη εκδήλωση τρυφερότητας και συμπάθειας δεν μπορεί να παραλληλισθεί με το «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» της νόμιμης συζυγίας από την οποία προέρχεται η καταβολή της ανθρώπινης ζωής. Άλλωστε και η περιγραφή του γυναικείου φύλου, που είναι και το ασθενές μέρος, απαιτεί την πρακτική του συμπλήρωση από την ανδρική αγάπη και αυτός είναι ο λόγος της ζήλειας που πλεονάζει στη γυναίκα. Ο καλύτερος τρόπος δαμασμού της γυναικείας ζήλειας είναι πρακτικά η γνήσια και έμπρακτη εκδήλωση αγάπης του συζύγου προς τη γυναίκα του.

Στη γενική διαστροφή που επικράτησε λόγω της αποστασίας από το Θεό «ανένδεκτον του μη ελθείν τα σκάνδαλα» (Λουκ. 17,1). Χρειάζεται πολλή προσοχή στη συγκράτηση του δεσμού της συζυγίας. Να μη λαμβάνονται υπ’ όψιν τα σκάνδαλα, από τα οποία πηγάζουν οι παρεξηγήσεις. Συνιστούμε, ειδικά στον άνδρα, ως την κεφαλή, να μην προδίδει την αγάπη και το σύνδεσμο με τη σύζυγό του, γιατί ο διάβολος και τα όργανά του ουδέποτε θα παύσουν να πολεμούν για να πληγώσουν τη ρίζα της ζωής.

Ένα δείγμα πραγματικής παρηγοριάς και στηριγμού, που μας συμβούλευσαν οι γέροντες σύμβουλοί μας, και των δύο φύλων, για τις δύσκολες ώρες είναι: «Μην ξεχνάτε ποτέ την πρώτη εβδομάδα του γάμου σας». Είστε οι ίδιοι όπως και τότε. Τίποτε δε σας χωρίζει.

Υπενθυμίζουμε στους άνδρες το «συνοικούντες κατά γνώσιν, ως ασθενεστέρω σκεύει τω γυναικεί-ω» (Α’ Πέτ. 3,7). Αυτό σημαίνει ότι η παρεκτροπή της συζύγου θεραπεύεται με την αγάπη και την τρυφερότητα, παρά με την επίπληξη και το θυμό. Μην κάνεις παρατήρηση στη σύζυγό σου, σε περίπτωση λάθους, ειδικά την ώρα του πειρασμού και της αιχμής. Εφάρμοσε το λόγο του Δαβίδ: «Εγώ δε ωσεί κωφός ουκ ήκουον, και ωσεί άλαλος ουκ ανοίγων το στόμα αυτού» (Ψαλμ. 37,13). Σε άλλη ώρα, όταν είστε μόνοι σας, μακριά από τα παιδιά, εάν υπάρχουν, πάρε με τρυφερότητα τη σύζυγό σου στην αγκαλιά σου και πες της. «Αγάπη μου, δεν ξέρεις πόσο σε αγαπώ; Εγώ θέλω να είσαι μια αξιοπρεπής κυρία. Αυτό που έκανες δεν σε τιμά». Τότε μόνο δέχεται το σφάλμα και ζητά συνειδητά συγγνώμη. Αυτά είναι γεννήματα της πείρας. Εάν την ώρα του λάθους ή της ζημιάς, την ελέγξεις, θα πεισμώσει, θα ανταπαντήσει, θα μουτρώσει, θα επικαλεσθεί προφάσεις και θα πει ψέματα! Η σύνεση προλαμβάνει, εάν χρησιμοποιηθεί το φάρμακο της αγάπης.

Από τη μικρή ερευνά μας, από όσα ακούσαμε και είδαμε, βγάλαμε το συμπέρασμα ότι την περισσότερη ευθύνη για ό,τι κακό συμβαίνει στους γάμους έχουν οι άνδρες, γιατί δεν δείχνουν αγάπη στις συζύγους τους. Αγαπούν, δυστυχώς τις γυναίκες, αλλά όχι τις δικές τους. Αυτή είναι η ρίζα του κακού. Τότε φυτρώνει η ζήλεια και η υποψία -με τα γνωστά αποτελέσματα-, ιδίως όταν και οι γύρω διατείνονται ότι μάλλον κάτι συμβαίνει!

Το γραφικό «άφετε και αφεθήσεται» και το «ανεχόμενοι αλλήλων εν σπλάχνοις Ιησού Χριστού» πρέπει να επικρατεί απαραιτήτως για να υπάρχει ομαλότητα στην οικογένεια. Πολλά λάθη και σκληρότητα έχουν οι άνδρες. Συνήθως πλεονάζει η απροσεξία και η υποχώρηση στα θέματα ηθικής, που στους καιρούς μας πέρασε τα όρια. Αν συμβεί κάτι τέτοιο στη γυναίκα, τότε ο πέλεκυς της παιδείας και εκδικήσεως πέφτει βαρύς.

Η αγάπη προς τη σύζυγο είναι ως προς τον άνδρα και δικαιοσύνη, γιατί το μόνο πρόσωπο που αχώριστα και πρακτικά θα παραμείνει στο πλευρό του είναι η σύζυγος του, αφού όλα τα πρόσωπα του περιβάλλοντος του σιγά-σιγά θα εκλείψουν, ενώ στους ευσεβείς συζύγους η συζυγία συνεχίζεται και στην αιωνιότητα.

Δ. «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε»

Ο τίμιος γάμος είναι η βάση της αρμονίας, της ειρήνης, της κατά το δυνατόν ευτυχίας αλλά το κυριότερο απ’ όλα είναι η βάση της δημιουργίας ανθρώπων, της πιό υψηλής στους κόσμους μας αξίας, εφ’ όσον ο Κύριος μας αποκαλύπτει ότι δεν είναι άξιος όλος ο κόσμος για έναν άνθρωπο. Το υψηλότατο αυτό αξίωμα που η θεία παναγαθότητα παραχώρησε στους δύο συζύγους, να γεννούν άνθρωπο, που έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει θεοαγχιστεία και να γίνει «κληρονόμος του Θεού Πατρός και συγκληρονόμος του Υιού αυτού» δεν μπορεί να περιγραφεί. Το μέγιστο αυτό αξίωμα που παράγει όχι ήλιους ή άστρα ή ηλιακά συστήματα, αλλά την «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» του Δημιουργού μορφή, το παράγει η σεμνότητα και συμφωνία του γάμου και γίνεται ο άνθρωπος συνεργός της αειζωείας χάρη στο Θεό.

Το απαραίτητο μέσο αυτού του θριάμβου είναι η γνήσια και αληθινή αγάπη των συζύγων, κυρίως στις αντιξοότητες της ζωής, εφ’ όσον και ο ανύστακτός μας εχθρός πολεμά. Επειδή όμως κεφαλή της γυναίκας είναι ο άνδρας, αυτός πρέπει να έχει τη μέριμνα για την αδιάλειπτη αγάπη η οποία θα τους συνδέει. Ο Απ. Παύλος συμβουλεύει: «Τη γυναικί ο ανήρ την όφειλομένην εύνοιαν αποδιδότω· ομοίως και η γυνή τω ανδρί» (Α’ Κορ. 7,3). Ερμηνεύοντας τη βαθύτητα αυτού του μυστηρίου λέγει: «η γυνή του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει, αλλ’ ο ανήρ· ομοίως δε και ο ανήρ του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει, αλλ’ η γυνή» (Α’ Κορ. 7,4). Και προσθέτει τους λόγους της οικονομίας για να μην εισχωρούν ελλείψεις ή υπερβολές. Λέγει λοιπόν στους συζυγούς: «Μη αποστερείτε αλλήλους, ει μη τι αν εκ συμφώνου προς καιρόν, ίνα σχολάζητε τη νηστεία και τη προσευχή, και πάλιν επί το αυτό συνέρχησθε, ίνα μη πειράζη υμάς ο σατανάς» (Α’ Κορ. 7,5). Το «εκ συμφώνου» που τονίζει ο Παύλος έχει βαθιά σημασία, διότι το «ασύμφωνον» γεννά την υποψίαν της σατανικής κακότητας, αλλά λαμβάνεται υπ’ όψιν και το περιβάλλον, που πάντοτε γεννά πειρασμούς.

Για τη σταθερότητα και τη μονιμότητα του γάμου ο Παύλος γράφει: «Παραγγέλλω ουκ εγώ αλλ’ ο Κύριος γυναίκα από ανδρός μη χωρισθήναι και άνδρα γυναίκα μη αφιέναι» (Α’ Κορ. 7,10). Αλλού απευθυνόμενος στον άνδρα λέγει: «δέδεσαι γυναικί; μη ζήτει λύσιν. Αέλυσαι από γυναικός μη ζήτεί γυναίκα» (Α’ Κορ. 7, 27).

Ε. Ο νόμος της επιρροής.

Υπάρχει και άλλος λόγος σοβαρότερος, που απορρέει από την έμπρακτη συζυγική αγάπη και ενότητα, σύμφωνα με το νόμο της επιρροής. Αν οι πιστοί σύζυγοι εφαρμόζουν το νόμο της αγάπης μεταξύ τους, τότε η υπερφυσική ενέργεια της αγάπης, που είναι θεία και ζωοποιός, επιδρά οργανικά από τη σύλληψη, την εγκυμοσύνη και τον τοκετό στη διάπλαση του ακέραιου και σωστού χαρακτήρα του παιδιού. Έτσι πρακτικά και πραγματικά το παιδί αποκτά χαρακτήρα και προσωπικότητα που περιείχε η πρώτη «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» του Δημιουργού ανθρώπινη υπόσταση.

Αν οι σύζυγοι με προσοχή και πίστη εφαρμόζουν στη ζωή τους την εντολή της θείας αγάπης, οι καρποί είναι εμφανείς στην αρμονική και ειρηνική οικογενειακή ζωή καθώς και στο χαρακτήρα των παιδιών που θα γεννηθούν αφού δε θα είναι μόνο γεννήματα και προϊόντα της σάρκας αλλά και του πνεύματος, εφ’ όσον «το γεγεννημένον εκ του πνεύματος πνεύμα έστιν» (‘Ιω. 3, 6).

ΣΤ. Μη δέχεσθε τις επεμβάσεις.

Η πραγματική και αμετάβλητη αγάπη που εντέλλεται ο Θεός, μόνο στη νόμιμη συζυγία μπορεί να εφαρμοσθεί και να καρποφορήσει. Όλα γύρω μας είναι ρευστά, ασταθή και αλλάζουν συνεχώς. Τί παραμένει αμετάβλητο στην κοινωνία, στις συγγένειες και τις συνεργασίες μεταξύ των ανθρώπων; Μόνο στη νόμιμη συζυγία επικρατεί η ανιδιοτελής και γνήσια αγάπη επειδή κατά τη θεία εντολή «ους ο Θεός συνέζευξε» κανείς δεν πρέπει να χωρίζει.

Η ενότητα των δύο συζύγων καθορίσθηκε από την αρχή της δημιουργίας. Δεν υπάρχουν λάθη στη δημιουργία αφού η Γραφή μαρτυρεί ότι «είδε ο Θεός τα πάντα όσα εποίησεν και ιδού καλά λίαν». Προέβλεπε ο Θεός την πτώση του ανθρώπου και τον τρόπο του πολλαπλασιασμού του και γι’ αυτό επέβαλε την ενότητα των δύο σε ένα, για να κρατηθεί η υπόσταση της ζωής με την αγάπη. Το «παρά Κυρίου αρμόζεται γυνή ανδρί» (Παρ. 19,14) αναφέρεται στους πιστούς, στους οποίους εφαρμόζεται το θέλημά του. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός οδηγούσε τους πιστούς του θεράποντες στην ενότητα της αληθινής συζυγίας και τους παρουσίαζε ως παράδειγμα, στην κατωτερότητα της τότε αμάθειας και αγνωσίας που επικρατούσε.

Όπου υπάρχει η αγάπη μέσα στο γάμο κανένας κλονισμός δεν θα μπορεί να επιδράσει, ούτε και η πεθερά! Αναγκάσαμε, ας μας επιτραπεί η λέξη, ώριμους στην ηλικία ιδανικούς συζύγους να μάς πληροφορήσουν από την πείρα τους ποιό είναι το απαραίτητο στοιχείο της αρμονικής συζυγίας και δεν μάς απέκρυψαν ότι ήταν η αγάπη. Ευγενείς κυρίες μάς αποκάλυψαν: «Εμάς ως γυναίκες, τίποτε άλλο δεν μάς καθησυχάζει και ειρηνεύει όσο η αίσθηση ότι ο σύντροφός μας, αγαπά αληθινά, μόνον εμάς. Δυστυχώς ως γυναίκες είμαστε καχύποπτες, επηρεαζόμενες από το περιβάλλον».

Χρειάζεται προσοχή στην επιρροή, για να μην πω επιβολή, των γονέων και των συγγενών, απ’ όπου πήρε και το κακό όνομα η πεθερά. Μετά το γάμο συνιστούμε στα ανδρόγυνα να απομακρύνουν τις επεμβάσεις των γονέων ή όποιων άλλων η επίδραση είναι καταλυτική.

Αφού δεχθήκαμε τα παράπονα των συζύγων και τις διαφωνίες τους, κάνοντας κάποια συγκατάβαση, τους ερμηνεύσαμε τη σημασία και την έννοια του μεγάλου αυτού μυστηρίου και τους πείσαμε να αναθεωρήσουν τις σχέσεις τους κάτω από το πρίσμα του «κατά Χριστόν» συζυγικού βίου. Πείστηκαν, τουλάχιστον όσοι ακούσαμε, που δεν ήταν λίγοι. Από τότε ζουν, όπως μας διηγούνται, το πλήρωμα της αρμονίας και ειρήνης στην οικογένεια και στον εαυτό τους το υψηλότατο μυστήριο της μεταξύ τους ενότητας. Ομολογούν μάλιστα ότι επανήλθε σ’ αυτούς η αίσθηση των πρώτων μηνών του γάμου τους, ενώ οι περισσότεροι είναι σε προχωρημένη ηλικία κατά την οποίαν οι φυσικές ορμές βρίσκονται σε μαρασμό. Αυτή τη διαπίστωση τη συναντούμε συχνά, ακόμη και σε όσους πέρασαν πειρασμούς και θύελλες στη ζωή τους, όταν επανασύνδεσαν «εν Χριστώ» τη συζυγική τους ζωή που είχε διαταραχθεί.

Σ’ αυτή την ένωση και την αγάπη συναντήσαμε υπερφυσικές ιδιότητες, προϊόντα της θείας Χάριτος που μας κατέπληξαν. Στη γνησιότητα της συζυγικής αγάπης είδαμε την επέμβαση της Χάριτος και θαυμάσαμε τη δύναμη και ενέργεια της αληθινής αγάπης. Δημιουργείται μεταξύ των νόμιμων συζύγων μια υπερφυσική ενέργεια, ώστε να προαισθάνονται τα συναισθήματα ο ένας του άλλου, ακόμη και όταν βρίσκονται σε μακρινές αποστάσεις. Δείγμα και μαρτυρία ότι «ουκέτι εισί δύο» αλλά μια ψυχή και ένα σώμα.

Αυτό είναι ιδίωμα και ενέργεια της Χάριτος που επιδρά όπου ακριβώς συναντήσει την αληθινή αγάπη των συζύγων, που έμαθαν να ζουν ο ένας για τον άλλον.

Γι’ αυτό παρακαλούμε και επιμένουμε το χριστεπώνυμο πλήρωμα να επιστρέψει στις βάσεις της ιεράς παραδόσεως από όπου η θεία Χάρη θα μάς κατευθύνει και θα μάς αξιώσει του προορισμού μας και θα απολαύσουμε μια υγιή κοινωνία, μια ζώσα Εκκλησία, ένα ουράνιο πολίτευμα, γιατί όλα προκύπτουν από τον επιτυχημένο γάμο, την απόλυτα ενωμένη οικογένεια. Ειδικά όμως από τις άξιες και ηρωίδες μητέρες που θα γεννήσουν τους ήρωες της Εκκλησίας, της κοινωνίας, της πολιτείας και γιατί όχι και της οικονομίας, όταν θα χαραχθεί η βασιλεία του Θεού επί της γης.

3. «Ο ανήρ έστι κεφαλή της γυναικός», αναφέρει ο Απ. Παύλος. Ποιό νόημα έχει η φράση;

Η ισότητα και ισοτιμία του άνδρα και της γυναίκας μέσα στο γάμο είναι απόλυτη. Μπροστά στο Θεό όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. «Ουκ ένι ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3,28). Άνδρας και γυναίκα έχουν την ίδια ανθρώπινη φύση. Το διαφορετικό υπάρχει «κατά την του σώματος ιδιότητα».

Κοιτάξτε τί προφητεύει, ως θεόκτιστη ύπαρξη, γεμάτη από θείο φωτισμό, ο πρωτόπλαστος Αδάμ όταν αντικρίζει τη γυναίκα, που δημιουργήθηκε από την πλευρά του. «Τούτο νυν οστούν εκ των οστέων μου και σαρξ εκ της σαρκός μου». Πρέπει να ονομασθεί «γυνή, ότι εκ του ανδρός αυτής ελήφθη». «Είδες Πνεύματος Αγίου κοινωνίας μετέχοντα τον Αδάμ και χάριτος, ης ηξίωται; Είδες εξαίρετον λόγον τον μετά πολλάς γενεάς έως εσχάτου βεβαιούμενον;»(Σεβηριανός Καβάλας).

Και μάλιστα φανερώνοντας το προορατικό του χάρισμα ο Αδάμ λέγει ότι «ένεκεν τούτου» (δηλ. της γυναίκας) θα εγκαταλείπει ο άνδρας τον πατέρα και τη μητέρα και «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». Είναι φανερό ότι προφητεύει ο Αδάμ γιατί δεν γνώριζε γονείς. «Δεν φαίνεται να έχει λοιπόν, αφού είναι άνθρωποι, άλλη φύση η γυναίκα και άλλη φύση ο άνδρας- έχουν την ίδια φύση, και άρα και την αρετή» (Κλήμης Αλεξανδρεύς).

Πράγματι στη Γραφή συναντούμε μια προτεραιότητα του άνδρα όπως στο χωρίο της Α’ Κορ. 11, 1 κ.ε. Εκεί λέγεται ότι, «κεφαλή γυναικός ο ανήρ», «και γαρ ουκ εκτίσθη ανήρ διά την γυναίκα, αλλά γυνή διά τον άνδρα». Η προτεραιότητα όμως του άνδρα δεν σημαίνει υπεροχή απέναντι στη γυναίκα. Έχει προτεραιότητα στα καθήκοντα παρά στα δικαιώματα. Το θέλημα του Θεού είναι η αμοιβαία υποταγή των συζύγων «υποτασσόμενοι αλλήλοις εν φόβω Χρίστου». Ο άνδρας πρέπει να αγαπά και να περιθάλπει τη γυναίκα του, «καθώς και ο Κύριος την Έκκλησίαν». Αν και είναι Κύριος δεν την καταδυναστεύει, δεν την υποδουλώνει, αλλά θυσιάζει τον εαυτό του για χάρη της, «ίνα αυτήν αγιάση» (Εφ. 5,26). Η προτεραιότητα του άνδρα μέσα στο γάμο εκδηλώνεται ως καθήκον αγάπης, διακονίας και θυσίας για χάρη της γυναίκας του.

Η φυσική υπεροχή του άνδρα μέσα στη Άγια Γραφή αποτελεί έκφραση του θελήματος του Θεού. Η άρνηση της προτεραιότητας θεωρείται άρνηση του θείου θελήματος και αυτήν καταπολεμεί στην Α’ Κορινθίους 11,2-16 ο Παύλος. Η φυσική όμως υπεροχή του άνδρα είναι αυτονόητη γι* αυτόν; Ο άνδρας δεν είναι, οφείλει να γίνει, αυτό το οποίο θέλει ο Θεός, δηλαδή κεφαλή της γυναίκας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συμπεριφέρεται προς τη γυναίκα του, όπως θέλει ο Θεός.

Αν η γυναίκα μέσα στο γάμο θεωρεί την προσφορά της προς το άνδρα ως δουλεία, τότε θα θέλει να απελευθερωθεί και να φανεί ανώτερη από αυτόν. Αν ο άνδρας θεωρεί την αγάπη της γυναίκας του ως αδυναμία και εξάρτηση, τότε κάνει κατάχρηση και την καταδυναστεύει. Εδώ όμως μιλούμε για κατάπτωση.

Έργο του Μιχαήλ Μασλένικοφ.

4. Τί αναφέρει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για την εκδήλωση της αγάπης του άνδρα προς τη γυναίκα του;

Θα παραθέσουμε μερικές συμβουλές του αγίου.

«Λόγια αγάπης να της λες: … Εγώ από όλα, τη δική σου αγάπη προτιμώ και τίποτε δεν μου είναι τόσο βασανιστικό ή δυσάρεστο, όσο το να βρεθώ κάποτε σε διάσταση μαζί σου. Και αν όλα χρειασθεί να τα χάσω, και αν στους μεγαλύτερους βρεθώ κινδύνους, οτιδήποτε και αν πάθω, όλα μου είναι ανεκτά και υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά. Και τα παιδιά, τότε μου είναι περιπόθητα, εφ’ όσον εσύ μας συμπαθείς …Ίσως κάποτε σου πει: Ποτέ ως τώρα δεν ξόδεψα από τα δικά σου, έχω ακόμη τα δικά μου, που μου έδωσαν οι γονείς μου. Τότε πες της: Τί λες καλή μου; Έχεις ακόμη τα δικά σου; Ποιά λέξη μπορεί να είναι χειρότερη από αυτή; Σώμα δεν έχεις πια δικό σου και έχεις χρήματα; Δεν είμαστε δύο σώματα μετά το γάμο, αλλά γίναμε ένα. Δεν έχουμε δύο περιουσίες, αλλά μία… Όλα δικά σου είναι, και εγώ δικός σου είμαι, κορίτσι μου. Αυτό με συμβουλεύει ο Παύλος λέγοντας ότι ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά η γυναίκα. Και αν δεν έχω εξουσία στο σώμα μου, αλλά εσύ, πόσο μάλλον δικά σου είναι τα χρήματα… Ποτέ να μην της μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή. Να την τιμάς, και δεν θα βρεθεί στην ανάγκη να ζητήσει την τιμή από τους άλλους… Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά, για τη σωφροσύνη της και να την εγκωμιάζεις. Να κάνεις φανερό ότι σου αρέσει η συντροφιά της και ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για να είσαι μαζί της από το να βγαίνεις στην αγορά. Από όλους τους φίλους να την προτιμάς και από τα παιδιά που σου χάρισε και εξαιτίας της να τα αγαπάς».

5. Μια αληθινή ιστορία. Ένα ζωντανό παράδειγμα γνησίου συζύγου.

Συνάντησα στη ζωή παράδειγμα γνήσιου και αληθινού συζύγου, που με συγκλόνισε. Το αναφέρω γιατί δεν πρέπει να αποσιωπηθεί. Ζούσε εδώ στη χώρα μας ένας πραγματικός κύριος, που στο χαρακτήρα του περιέσωζε όλη την ανθρώπινη τελειότητα με τη βοήθεια της Χάριτος του Χριστού. Στην ηλικία των τριάντα ετών, έκρινε ότι ήταν έτοιμος να προχωρήσει σε γάμο. Ώς πιστός επέμενε με πολλή προσευχή και δέηση στον Κύριό μας, να τον φωτίσει και να τον βοηθήσει στο σκοπό του. Περιέστρεφε στη διάνοιά του τα λόγια της Γραφής «παρά Κυρίου αρμόζεται γυνή ανδρί» (Παρ. 19,14).

Αποφάσισε να προχωρήσει. Ήταν πεπεισμένος ότι το πρόσωπο που του προξένεψαν το έστειλε ο Θεός. Έγινε με πολλή ευλάβεια ο γάμος αφού τηρήθηκαν όλοι οι κανόνες των χριστιανικών μας αρχών. Αν και η σύντροφός του ήταν μικρότερη κατά δέκα χρόνια, δεν το έλαβε υπ’ όψιν, έχοντας σταθερή πίστη στη θεία πρόνοια. Συχνά δε της φερόταν σαν να ήταν κορούλα του. Αυτή έκανε λαθάκια, γιατί φαινόταν ζωηρούλα, αλλά ποτέ δεν τον απασχόλησαν λόγω της αγάπης του.

Κοινωνικές υποχρεώσεις τον ανάγκασαν, επειδή ήταν μέτοχος μεγάλων επιχειρήσεων που βρί-σκονταν στο εξωτερικό, να μεταβεί εκεί. Με την προσευχή του και πιστεύοντας πάντοτε στην πανσωστική πρόνοια του Θεού, πήρε τη σύζυγο του μαζί του. Σε λίγο καιρό η νεαρή σύζυγος άρχισε να δυσαρεστείται. Υποπτευόταν ότι την πήρε μαζί του για να τη χωρίσει από το περιβάλλον της. Προσπάθησε να την καθησυχάσει αλλά δεν το κατόρθωσε. Η σύζυγός του μόνη της έφυγε και επέστρεψε στην Ελλάδα.

Θέλησε να ζήσει την ελευθερία σύμφωνα με τα πάθη και τις συνήθειες που είχε μάθει· κάποιοι, ειδικοί σ’ αυτά, την παρέσυραν και κατέληξε να εργάζεται σε ένα καζίνο ως κοινή γυναίκα.

Ο ιδανικός σύζυγος και ομολογητής δεν έπαυσε να προσεύχεται και να αγωνίζεται πνευματικά γι’ αυτήν κάθε μέρα. Η προσευχή του ή μάλλον η κραυγή του προς το Θεό ήταν πάντοτε η ίδια: «Κύριε μου, θα επιμένω να σε εκβιάζω για τη σύζυγό μου. Το ιερό σου λόγιο ότι «παρά Κυρίου αρμόζεται ανδρί γυνή», δεν θα σβήσει ποτέ από το είναι μου. Άκουσε την προσευχή μου, τη δέηση μου, την ικεσία μου. Τί Κύριε μου, αν πλανήθηκε μια νεαρή κόρη; Εγώ προσεύχομαι γι’ αυτήν και δεν θα παύσω να κλαίω «ενώπιον σου ημέρας και νυκτός». Θέλω τη σύζυγό μου. Εγώ, Κύριε μου, τη συγχωρώ. Εσύ δεν θα τη συγχωρήσεις; Δεν θα τη θεραπεύσεις; Προς τί, Πανάγαθε Δέσποτα η «άφατος» σου κένωση; Δεν βγήκες αναζητώντας το «απολωλός», το «πεπλανημένο», το άρρωστο; Ομολογώ μπροστά στην Παναγαθότητά σου ότι δεν θα παύσω να σε ενοχλώ, εάν δεν μου επιστρέψεις τη νόμιμη σύζυγό μου».

Συνέχισε, ο ήρωας αυτός, για δυο χρόνια να προσεύχεται, να κλαίει, εκβιάζοντας τα σπλάγχνα του γλυκύτατού μας Σωτήρα Χριστού. Στο διάστημα αυτό της επιμονής του ενήργησε η Χάρις. Ξύπνησε η κόρη από τον κατήφορο και την πτώση και ομολόγησε με στεναγμούς ότι «τώρα πρέπει ο Θεός να κάμει άλλη κόλαση, γιατί αυτή που υπάρχει, είναι μικρή για μένα»! Με δειλία, χωρίς θάρρος, αποφάσισε και έγραψε ένα γραμματάκι, στον κλαίοντα σύζυγο: «Δεν τολμώ να σε ονομάσω σύζυγο, γιατί δεν έχω δικαίωμα, αλλά αν επιστρέψω, δεν με δέχεσαι ως υπηρέτρια;». Μόλις πήρε αυτός το γράμμα γαλήνεψε και πίστεψε ότι έφτασε η ώρα του τέλους. Της απαντά με τη φυσική του πάντοτε τρυφερότητα: «Αγάπη μου, γιατί έχασες το θάρρος σου; Δεν σε έστειλα εγώ για διακοπές και περιμένω με αγωνία τη σύζυγό μου, την αγάπη μου, πότε θα γυρίσει στην αγκαλιά μου;».

Μετά την επιστολή πήρε το θάρρος και του απάντησε. «Έρχομαι σύντομα».

Συνεννοήθηκαν για την ημέρα της αφίξεως και την περίμενε στο αεροδρόμιο. Μόλις βγήκε αυτή και τον συνάντησε, έπεσε κάτω και άρχισε να κτυπιέται και να κλαίει γοερά. Τότε την πήρε στην αγκαλιά του και παρηγορώντας την έφτασαν στο αυτοκίνητό τους. Την έβαλε να καθίσει δίπλα του. Και όλο την παρηγορούσε, πείθοντάς την να μη θυμάται τίποτα από τα παλιά και ότι «η μετάνοια όλα τα θεραπεύει, αφού θα αγωνιζόμαστε μαζί».

Με αυτή τη στοργή και τρυφερότητα έφτασε η νύκτα. Μόλις έκλεισε τα μάτια του, ο ήρωας αυτός της αυτοθυσίας και της αγάπης, «ηρπάγη εις θεωρίαν και ανήλθε μέχρι τρίτου ουρανού». Δεν μπορούσε να περιγράψει και να διηγηθεί όσα η θεία Χάρις τον αξίωσε. Είδε τις χορείες των αγίων, τα «μένοντα αγαθά των σεσωσμένων» και όλη τη θεία αγάπη που τον κρατούσε σε έκσταση.

Τότε πραγματικά ελεεινολόγησα την αθλιότητά μου και είπα: καυχάσαι μάταια, καλόγερε, για τη ζωή σου, ενώ αυτός με μια θυσία ανέβηκε μέχρι «τρίτου ουρανού». Ιδού ένα παράδειγμα και μια εικόνα του πραγματικού συζύγου και ανδρός. Μετά αυτή η κορούλα αποδείχθηκε η ιδανικότερη σύζυγος.

πηγή: Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, «Συζητήσεις στον Άθωνα», Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 13, σ. 141-164