ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ
ΣΟΦΙΑ ΠΑΤΕΡΩΝ
|
Περί ταπεινοφροσύνης Είπε ο αββάς Ποιμήν ότι ο μακάριος αββάς Αντώνιος έλεγε: «Η μεγάλη δύναμη του ανθρώπου είναι το να αναλαμβάνει την ευθύνη των σφαλμάτων του ενώπιον του Κυρίου και να αναμένει πειρασμό μέχρι τελευταίας του αναπνοής». |
- Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ
- ΙΕΡΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ
- ΙΕΡΕΣ ΑΓΡΥΠΝΙΕΣ
- ΙΕΡΕΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ
- ΙΕΡΕΣ ΠΑΝΗΓΥΡΕΙΣ
- ΙΕΡΟ ΕΥΧΕΛΑΙΟ
- ΙΕΡΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
- ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΦΙΛΟΠΤΩΧΟ
- ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ
- ΙΕΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
- ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
- ΕΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
- ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
- ΣΧΟΛΗ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
- ΕΚΔΡΟΜΕΣ ΕΝΟΡΙΑΣ
- ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ
- ΝΕΟΤΗΤΑ
- ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΗΧΟΣ
- ΤΕΥΧΗ NEWSLETTER
ΩΡΕΣ ΤΕΛΕΣΕΩΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΟΡΘΡΟΥ ΚΑΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΠΑΡΕΚΤΟΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ 4ος ΚΥΚΛΟΣ 2019-2020
Η ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΣΧΟΛΗ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΝ 2019-2020
ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΥΝΔΕΘΕΙΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ
Ἁγία Εὐφρασία ἡ Μάρτυς (19 Ιανουαρίου)
Ἁγία Μάρτυς Εὐφρασία καταγόταν ἀπό τή Νικομήδεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ (285 – 305 μ.Χ.). Προερχόταν ἀπό ἐπίσημη γενιά καί διακρινόταν γιά τήν σωφροσύνη καί τό χρηστό της ἦθος.
Τήν Εὐφρασία τήν κατήγγειλαν ὅτι πιστεύει στόν Χριστό. Τότε οἱ εἰδωλολάτρες τῆς ζήτησαν νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό καί νά θυσιάσει στά εἴδωλα. Ἐκείνη ὅμως ἔμεινε σταθερή καί ἀκλόνητη στήν πίστη της. Γιά τόν λόγο αὐτό τήν παρέδωσαν σέ ἕναν ἄντρα ἄξεστο καί βάρβαρο νά τήν ἀτιμάσει. Ἡ Ἁγία ὅμως ἀπέφυγε τήν ἀτίμωση μέ τόν ἑξῆς τρόπο: ὑποσχέθηκε στόν ἄξεστο καί βάρβαρο ἐκεῖνον ἄνθρωπο ὅτι, ἂν δέν τήν πειράξει, θά τοῦ δώσει ἕνα φάρμακο, τό ὁποῖο νά χρησιμοποιεῖ στίς μάχες, ὥστε νά μήν πληγώνεται ἀπό τά ξίφη καί τά ἀκόντια τῶν ἐχθρῶν του. Καί γιά νά τόν πείσει ὅτι αὐτό πού τοῦ ὑποσχέθηκε ἔχει βάση, ἔσκυψε τό κεφάλι της καί τοῦ εἶπε νά τήν χτυπήσει μέ τό ξίφος στόν αὐχένα της, ὥστε ἀμέσως νά τό ἐπιβεβαιώσει. Ἐκεῖνος σχημάτισε τήν γνώμη ὅτι ἀνταποκρινόταν στήν πραγματικότητα αὐτό πού τοῦ ὑποσχέθηκε ἡ Ἁγία καί, ἀφοῦ σήκωσε τό ξίφος του, τήν κτύπησε δυνατότερα στόν αὐχένα, μέ τήν βεβαιότητα ὅτι αὐτή δέν θά πάθαινε τίποτα.
Ἔτσι τό σχέδιο τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Εὐφρασίας πέτυχε. Δηλαδή κόπηκε μέν τό κεφάλι της ἀπό τό ξίφος τοῦ δημίου, ὅμως αὐτή διέσωσε τήν ἁγνότητά της καί ἔλαβε τό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.
Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς Ἐπίσκοπος Ἐφέσου (19 Ιανουαρίου)
Ἅγιος Μάρκος γεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη μεταξύ τῶν ἐτῶν 1392 καί 1393 «ἔκ τινος πατρωνυμίας Εὐγενικός καλούμενος». Ὁ πατέρας του Γεώργιος ἦταν διάκονος καί σακελλίων τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, μετέπειτα δέ ἔγινε πρωτέκδικος, πρωτονοτάριος καί μέγας χαρτοφύλαξ, ἡ δέ μητέρα του ὀνομαζόταν Μαρία καί ἦταν θυγατέρα τοῦ ἰατροῦ Λουκᾶ.
Σπούδασε σέ μεγάλους διδασκάλους, στόν Γεώργιο Πλήθωνα, τόν Μητροπολίτη Σηλυβρίας Χορτασμένο, τόν Μανουήλ Χρυσόκκο, τόν Ἰωσήφ Βρυέννιο καί ἄλλους καί εἶχε ἔξοχη παιδεία.
Στή συνέχεια προσῆλθε στό μοναχικό βίο, κατά τό ἔτος 1418, σέ κάποια μονή στά Πριγκηπόννησα καί τάχθηκε ὑπό τήν πνευματική ἐπιστασία τοῦ ἐνάρετου μοναχοῦ Συμεών, ὁ ὁποῖος τόν ἔκειρε μοναχό καί τόν μετονόμασε ἀπό Μανουήλ, Μᾶρκο.
Μόνασε κυρίως στή Μονή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῶν Μαγγάνων στήν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ ἐπιδόθηκε στήν ἱερά μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν συγγραμμάτων τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί συνέγραψε τά πρῶτα, δογματικοῦ κυρίως περιεχομένου, ἔργα του. Τό ἔτος 1437 ἔγινε Ἐπίσκοπος Ἐφέσου καί ἔλαβε μέρος στήν ἑνωτική Σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας (1438 – 1439). Κατά τόν Γεννάδιο Σχολάριο, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἀναδείχθηκε Ἔξαρχος τῆς Συνόδου καί ἐκπροσώπησε σέ αὐτή τούς Πατριάρχες Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων. Στήν ἀρχή τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου συνέστησε στούς Λατίνους νά ἀποβάλλουν τό τραχύ καί ἀνένδοτο τοῦ τρόπου τους καί τῆς διαθέσεώς τους, διότι ἀπέβλεπε στήν εἰρήνευση, τήν ἄρση τοῦ Σχίσματος καί τήν ἐπανένωση τῆς Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Ἐκκλησίας.
Ὅσιος Μακάριος ὁ Ἀλεξανδρεύς (19 Ιανουαρίου)
Ὅσιος Μακάριος, ὁ Ἀλεξανδρεύς, χρημάτισε ἱερέας τῶν λεγόμενων κελιῶν. Ὑπῆρξε ὑπόδειγμα ἐγκράτειας καί ὑπομονῆς καί ἔτσι προικίσθηκε ἀπό τόν Θεό καί μέ τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Τίς ἀρετές του τίς θαύμασε καί αὐτός ὁ Μέγας Ἀντώνιος καί εἶπε: «Ἰδού, ἐπαναπαύθηκε ἐπί σέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο καί στό ἑξῆς θά εἶσαι κληρονόμος τῶν ἀγώνων μου».
Κάθε φορά πού ὁ Ὅσιος ἀντιλαμβανόταν ὅτι κάποιος ἐπιτελοῦσε ἕνα σπουδαῖο ἀσκητικό ἀγώνισμα, ὑποκινούμενος ἀπό ἕναν Ἅγιο ζῆλο, τόν μιμεῖτο καί ἔκανε καί αὐτός τό ἴδιο ἀγώνισμα. Ἔτσι, ὅταν ἄκουσε ὅτι οἱ Ταβεννησιῶτες μοναχοί, καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς Τεσσαρακοστῆς, ἔτρωγαν ἄβραστο φαγητό, πῆρε τήν ἀπόφαση καί ἐπί ἑπτά χρόνια δέν ἔφαγε κανένα μαγειρευμένο φαγητό. Τρεφόταν μόνο μέ λάχανα ὠμά καί ὄσπρια. Ἐπίσης καί τόν ὕπνο του ἀγωνίσθηκε νά περιορίσει στό ἐλάχιστο. Καί, γιά νά τό κατορθώσει αὐτό, δέν μπῆκε κάτω ἀπό στέγη ἐπί εἴκοσι ὁλόκληρα ἡμερόνυχτα, φλεγόμενος ἀπό τόν καύσωνα τῆς ἡμέρας καί ξεπαγιάζοντας ἀπό τό ψύχος τῆς νύχτας.
Μιά φορά ὁ Ὅσιος ἐνοχλήθηκε ἀπό τό δαίμονα τῆς πορνείας καί, προκειμένου νά ἐξουδετερώσει τόν δαίμονα αὐτό, κατέφυγε σέ ἕνα ἐντελῶς ἔρημο καί ἑλώδη τόπο, ὅπου παρέμεινε ἐπί ἕξι μῆνες. Ἐκεῖ ὑπῆρχαν κουνούπια πολύ μεγάλα, σάν σφῆκες, τά ὁποία μέ τά τσιμπήματά τους τόν καταπλήγωναν σέ ὅλο του τό σῶμα. Ὅταν, λοιπόν, ὕστερα ἀπό τούς ἕξι μῆνες γύρισε στό κελί του, ἀναγνωριζόταν μόνο ἀπό τήν φωνή του, ἀφοῦ τό σῶμα του ἐξωτερικά εἶχε παραμορφωθεῖ καί ἔμοιαζε μέ τό σῶμα ἀνθρώπων πού πάσχουν ἀπό τήν ἀσθένεια τῆς ἐλεφαντίασης.
Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου (19 Ιανουαρίου)
ἀνακομιδή τοῦ τιμίου λειψάνου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἔγινε ἐκ Ναζιανζοῦ κατά τήν ἄποψη ὁρισμένων ἐρευνητῶν, ἐπί Ἀρκαδίου (395 – 408 μ.Χ.) ἢ Θεοδοσίου Β’ (408 – 450 μ.Χ.) ἢ ἐπί αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου τοῦ Πορφυρογέννητου (911 – 959 μ.Χ.) καί κατατέθηκε στό Ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἡ τιμία κάρα φυλάσσεται μέ εὐλάβια στή μονή Βατοπαιδίου Ἁγίου Ὄρους. Μέχρι τό ἔτος 1204, ἔτος τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Φράγκους, τεμάχια ἐκ τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου κατεῖχαν ὁ ναός τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὁ ναός τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί ὁ ναός τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας.
Ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος ὁ Ἀναχωρητὴς (19 Ιανουαρίου)
Ὅσιος Μακάριος γεννήθηκε περί τό 300 μ.Χ. σέ κάποιο χωριό τῆς Ἄνω Αἰγύπτου καί ἔζησε στά χρόνια τοῦ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379 – 395 μ.Χ.). Σέ ἡλικία 30 χρόνων ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο τῆς Νιτρίας καί στή Συρία, ὅπου παρέμεινε γιά ἑξήντα ὁλόκληρα χρόνια καί ἀπέκτησε μεγάλη φήμη γιά τόν ἀσκητικό του βίο καί τίς ἄλλες θαυμαστές ἀρετές του. Ἐπειδή, παρά τό νεαρό τῆς ἡλικίας του, προέκοπτε στίς ἀρετές ὀνομάσθηκε «παιδαριογέρων».
Στήν ἔρημο γνώρισε τόν Μέγα Ἀντώνιο τοῦ ὁποίου ἔγινε μαθητής. Σέ ἡλικία 40 ἐτῶν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καί λόγω τῆς ἐνάρετης ζωῆς του ἀξιώθηκε ἀπό τόν Θεό νά λάβει τό χάρισμα τῆς θεραπείας τῶν ἀσθενῶν καί τῆς προφητείας. Λέγεται ὅτι συνεχῶς ἐπικοινωνοῦσε μέ τόν Θεό «καί μᾶλλον τῷ πλείονι χρόνῳ προσδιατρίβειν Θεῷ ἢ τοῖς ὑπ’ οὐρανόν πράγμασιν».
Ὁ Ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος ὑπῆρξε γέννημα θρέμμα τῆς ἐρήμου. Γιά νά εἶναι, λοιπόν, ἀπερίσπαστος καί νά βρίσκεται σέ συνεχή ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, ἔσκαψε ὁ ἴδιος καί ἄνοιξε μία ὑπόγεια στοά, πού ἄρχιζε ἀπό τό κελί του καί εἶχε μῆκος ἑκατό περίπου μέτρα. Στήν ἄκρη τῆς στοᾶς διεύρυνε τόν χῶρο καί διαμόρφωσε ἕνα σπήλαιο. Ἔτσι εἶχε τήν δυνατότητα ὅταν προσέρχονταν σέ αὐτόν πολλοί ἄνθρωποι καί τόν ἐνοχλοῦσαν, νά κατεβαίνει στή στοά, χωρίς νά τόν παίρνουν εἴδηση καί μέσω αὐτῆς νά πηγαίνει στό σπήλαιο καί νά κρύβεται, ὥστε νά μήν μπορεῖ νά τόν βρεῖ κανένας.
Ὅσιος Μακάριος Ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ (19 Ιανουαρίου)
Ὅσιος καί Θεοφόρος Μακάριος ἔζησε κατά τούς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Μεγάλου Κωνσταντίνου (324 – 337 μ.Χ.), Θεοδοσίου (379 – 395 μ.Χ.) καί Ἀρκαδίου (395 – 408 μ.Χ.). Ἦταν ὁ πρῶτος (κατά πᾶσα πιθανότητα) Ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ τῆς Χαλκιδικῆς καί θεωρεῖται κτήτορας τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τῆς μονῆς Κωνσταμονίτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Κατά τά πρῶτα χρόνια τῆς ἐπισκοπικῆς του διακονίας, συναντήθηκε μέ τόν Μέγα Κωνσταντἰνο, ὁ ὁποῖος ἐπιζητοῦσε νά κτίσει τή Νέα Ρώμη κοντά στόν Ἀκάνθιο ἰσθμό, πού κεῖται κοντά στήν Ἱερισσό καί τό Ἅγιον Ὄρος. Μέ τήν σοφία τῶν λόγων του ἔπεισε τόν βασιλέα νά μήν προχωρήσει στήν ὑλοποίηση τῶν σχεδίων του καί ἔτσι διέσωσε τό φιλήσυχο τῆς περιοχῆς καί μάλιστα τό Ἅγιον Ὄρος.
Ἐπί Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου ὁ Ἅγιος καταδιώχθηκε καί κατέφυγε στόν Ἄθωνα. Θεωρεῖται δέ δεύτερος κτήτορας τῆς μονῆς Κωνσταμονίτου.
Ὁ Ὅσιος Μακάριος κοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ Ἀρκαδίου (395 – 408 μ.Χ).
Ἅγιος Ἀρσένιος Ἀρχιεπίσκοπος Κερκύρας (19 Ιανουαρίου)
Ἅγιος Ἀρσένιος ἔζησε κατά τούς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ αὐτοκράτορα Βασιλείου τοῦ Β’ (867 – 886 μ.Χ.) στά Ἱεροσόλυμα. Ὁ πατέρας του καταγόταν ἀπό τήν ἁγία Πόλη καί ἡ μητέρα του ἀπό τήν Βιθυνία. Σέ μικρή ἡλικία οἱ γονεῖς του τόν ἀφιέρωσαν σέ ἕνα ἀπό τά μοναστήρια, ὅπου διδασκόταν τά τῆς μοναχικῆς πολιτείας καί σέ νεαρά ἡλικία ἐκάρη μοναχός.
Ἀργότερα ἔφυγε ἀπό τά Ἱεροσόλυμα καί μετέβη στή Σελεύκεια, ὅπου χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος. Μετά τήν χειροτονία του ἐπανῆλθε στά Ἱεροσόλυμα καί ἀπό ἐκεῖ στήν Κωνσταντινούπολη. Ὁ Πατριάρχης Τρύφων (928 – 931 μ.Χ.) τόν διόρισε σέ μία ἀπό τίς ἐκκλησίες τῆς Πόλης, ὡς ἱερέα, ὁ δέ διάδοχός του Πατριάρχης Θεοφύλακτος (933 – 956 μ.Χ.) τόν ἐξέλεξε, γιά τήν ὁσιότητα τοῦ βίου του, Ἐπίσκοπο Κερκύρας.
Ὡς ποιμένας διακρίθηκε γιά τήν ἀποστολική του δράση καί ἀφοσιώθηκε μέ ἀγάπη ἐξ’ ὁλοκλήρου στό ποίμνιό του. Κάποια στιγμή, ἄγνωστο γιατί, ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντίνος ὁ Πορφυρογέννητος (911 – 959 μ.Χ.), ζήτησε νά μεταβοῦν στήν Κωνσταντινούπολη οἱ ἄρχοντες τῆς Κέρκυρας. Ὁ Ἅγιος, σέ βαθύ γῆρας, ἀνέλαβε νά μεταβεῖ στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά διευθετήσει τά πράγματα. Κατά τήν ἐπιστροφή του παράδωσε, κοντά στήν Κόρινθο, τήν ἁγία του ψυχή στόν Θεό. Τό ἱερό λείψανό του μετακομίσθηκε στήν Κέρκυρα καί εἶναι πηγή πολλῶν θαυμάτων καί ἰάσεων.
