Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι Αγίου Συμεών του νέου Θεολόγου

δελφοί και πατέρες, ήρθε το Πάσχα, η χαρμόσυνη μέρα της Αναστάσεως του Χριστού, η αιτία κάθε ευφροσύνης και αγαλλιάσεως, που έρχεται μια φορά τον χρόνο ή μάλλον έρχεται καθημερινά και συνεχώς σ’ εκείνους που κατανοούν το μυστικό της νόημα. Ήρθε και γέμισε τις καρδιές μας χαρά και αγαλλίαση λύνοντας τον κόπο της πάνσεπτης νηστείας και τελειοποιώντας και παρηγορώντας τις ψυχές μας.
Ας ευχαριστήσουμε λοιπόν τον Κύριο, που μας πέρασε μέσα από το πέλαγος της νηστείας και μας οδήγησε με ευφροσύνη στο λιμάνι της Αναστάσεώς Του. Ας τον ευχαριστήσουμε και όσοι διανύσαμε τον δρόμο της νηστείας πρόθυμα, με ζέουσα προαίρεση και αγώνες για την αρετή και όσοι υστερήσαμε από ολιγωρία και μικροψυχία. Επειδή Αυτός είναι που χαρίζει γενναιόδωρα στους αγωνιστές τα στεφάνια και τους άξιους μισθούς των έργων τους και στους ασθενέστερους πάλι ως ελεήμων και φιλάνθρωπος χαρίζει την συγγνώμη. Γιατί αποβλέπει περισσότερο στη διάθεση και στην προαίρεση των ψυχών μας παρά στους σωματικούς κόπους και αναλόγως μας ανταποδίδει τα έπαθλα και τα χαρίσματα του πνεύματος και ή δοξάζει τον αγωνιστή ή τον αφήνει ακόμη αφανή, επειδή έχει ανάγκη από πιο επίπονη κάθαρση.
Ας εξετάσουμε λοιπόν ποιο είναι το μυστήριο της Αναστάσεως του Χριστού και Θεού μας, που συντελείται κατά παράδοξο τρόπο σε όσους το επιθυμούν, πως θάπτεται ο Χριστός μέσα μας σαν σε μνήμα και πως ενώνεται με τις ψυχές μας και ανασταίνεται συνανασταίνοντας μαζί του κι εμάς.
Ο Χριστός και Θεός μας αφού κρεμάσθηκε στον σταυρό, σταύρωσε επάνω σ’ αυτόν την αμαρτία του κόσμου κι αφού γεύθηκε τον θάνατο, κατέβηκε στα κατώτατα του Άδη. Όπως λοιπόν τότε ανεβαίνοντας από τον Άδη επέστρεψε στο άχραντο σώμα του -από το οποίο δεν αποχωρίσθηκε καθόλου- κι αμέσως αναστήθηκε και μετά ανήλθε στους ουρανούς με δόξα πολλή και δύναμη, έτσι ακριβώς και τώρα, όταν εμείς εξερχόμεθα από τον κόσμο και εισερχόμεθα με την εξομοίωση των παθημάτων του Κυρίου στον τάφο της μετανοίας και της ταπεινώσεως, αυτός ο ίδιος κατεβαίνει από τους ουρανούς, εισέρχεται στο σώμα μας σαν σε τάφο, ενώνεται με τις νεκρωμένες πνευματικά ψυχές μας και τις ανασταίνει. Έτσι παρέχει τη δυνατότητα σ’ εκείνον που συναναστήθηκε μαζί του να βλέπει τη δόξα της μυστικής του αναστάσεως.
Ανάσταση λοιπόν του Χριστού είναι η δική μας ανάσταση των κάτω κειμένων. Γιατί πως θα αναστηθεί αυτός που ποτέ δεν έπεσε σε αμαρτία, καθώς είναι γραμμένο, μήτε αλλοιώθηκε στο ελάχιστο η δόξα του; Ή πως θα δοξασθεί εκείνος που είναι υπερδεδοξασμένος και εξουσιάζει τα σύμπαντα;
Η Ανάσταση και η δόξα του Χριστού, καθώς είπαμε, είναι η δική μας δόξα. Αφ’ ότου δηλ. εκείνος οικειοποιήθηκε την ανθρώπινη φύση, όσα ενεργεί σ’ εμάς τα επιγράφει στον εαυτό του. Η ανάσταση λοιπόν της ψυχής είναι η ένωσή της με την ζωή. Όπως ακριβώς το νεκρό σώμα δεν μπορεί να ζει αν δεν δεχτεί μέσα του την ζωντανή ψυχή και δεν σμίξει άμικτα μ΄αυτήν, έτσι και η ψυχή δεν μπορεί να ζήσει μόνη της, αν δεν ενωθεί αρρήτως κι ασυγχύτως με τον Θεό, που είναι η όντως αιώνια ζωή.
Είναι δηλ. νεκρή πριν από την εν γνώσει και οράσει και αισθήσι ένωσή της με τον Χριστό, κι ας είναι νοερή κι αθάνατη από τη φύση της. Γιατί ούτε γνώση χωρίς όραση υπάρχει, ούτε όραση χωρίς αίσθηση. Να τι θέλω να πω. Έχουμε την όραση και μέσα στην όραση τη γνώση και την αίσθηση. Αυτά τα λέω για τα πνευματικά ζητήματα, γιατί στα σωματικά και χωρίς όραση υπάρχει αίσθηση: Ο τυφλός π.χ. αισθάνεται, όταν κτυπήσει το πόδι του στην πέτρα, ενώ ο νεκρός όχι.
Αλλά στα πνευματικά θέματα, αν ο νούς δεν έλθει σε θεωρία των υπερέννοιαν, δεν αισθάνεται τη μυστική ενέργεια της χάριτος. Εκείνος λοιπόν που ισχυρίζεται ότι την αισθάνεται προτού θεωρήσει τα υπέρ νούν και λόγον και έννοιαν, μοιάζει με τον τυφλό που καταλαβαίνει τα καλά ή τα κακά που παθαίνει, δεν αντιλαμβάνεται όμως ακόμη ούτε και όσα είναι μπροστά του και μπορεί να του προξενήσουν τη ζωή και τον θάνατο. Γιατί τα επερχόμενα σ’ αυτόν κακά ή καλά δεν τα αισθάνεται καθόλου, επειδή στερείται της οπτικής δυνάμεως και αισθήσεως. Γι’ αυτό όταν σηκώνει το ραβδί για να αμυνθεί, κάποτε κτυπά τον φίλο του αντί τον εχθρό του που στέκεται μπροστά στα μάτια του και τον περιγελά.
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους πιστεύουν στην Ανάσταση του Χριστού, πολύ λίγοι όμως είναι αυτοί που την βλέπουν καθαρά. κι αυτοί που δεν την είδαν, δεν μπορούν να προσκυνήσουν τον Ιησού Χριστό ως Άγιο και Κύριο, διότι λέει: «Ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν, ει μή εν Πνεύματι Αγίω» (Α΄Κορ. 12,3) και αλλού: «Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δεί προσκυνείν» (Ιωαν. 4,24).
Και το ιερότατο λόγιο, που καθημερινά έχουμε στο στόμα, δεν λέει «Ανάστασιν Χριστού πιστεύοντες» αλλά τί; «Αναστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον Ιησούν τον μόνον αναμάρτητον». Πώς λοιπόν μας προτρέπει τώρα το Άγιον Πνεύμα να λέμε ότι είδαμε αυτήν που δεν είδαμε, αφού μάλιστα μία φορά αναστήθηκε ο Χριστός πριν χίλια χρόνια κι ούτε τότε τον είδε κανείς να ανασταίνεται; Άραγε μήπως η Αγία Γραφή θέλει να λέμε ψέματα;
Όχι βέβαια, αλλά αυτό που μας προτρέπει να ομολογούμε είναι η αλήθεια, επειδή η Ανάσταση του Χριστού συντελείται μέσα στον κάθε πιστό κι όχι μόνο μία φορά αλλά κάθε ώρα θα λέγαμε, αφού αυτός ο ίδιος ο Δεσπότης Χριστός ανασταίνεται μέσα μας και λαμπροφορεί και απαστράπτει τις αστραπές της αφθαρσίας και της θεότητος. Γιατί η φωτοφόρος παρουσία του Πνεύματος μας υποδεικνύει την Ανάσταση του Χριστού μάλλον δεν μας αξιώνει να δούμε αυτόν τον ίδιο τον αναστάντα.
Γι’ αυτό και λέμε: «Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν» (Ψαλμ. 117,27) και έχοντας υπ’ όψιν μας την δευτέρα του παρουσία προσθέτουμε: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» ( Ψαλμ. 117,26). Σε όσους λοιπόν αποκαλυφθεί ο αναστημένος Χριστός πάντως πνευματικά εμφανίζεται στα πνευματικά τους μάτια. Γιατί όταν έρχεται σε μας δια του Αγίου Πνεύματος μας ανασταίνει εκ νεκρών, μας ζωοποιεί και μας δίνει τη χάρη να τον βλέπουμε μέσα μας ολοζώντανο, αυτόν τον αθάνατο και ανώλεθρο και να γνωρίζουμε πλήρως ότι αυτός μας συνανασταίνει και μας συνδοξάζει, όπως μαρτυρεί η Αγία Γραφή.
Αυτά είναι λοιπόν τα θεία μυστήρια των χριστιανών, αυτή είναι η μυστική δύναμη της πίστεως μας, που οι άπιστοι ή οι δύσπιστοι ή μάλλον οι ημίπιστοι δεν βλέπουν, ούτε μπορούν να δουν ποτέ. Άπιστοι, δύσπιστοι και ημίπιστοι είναι αυτοί που δεν φανερώνουν την πίστη τους με έργα. Γιατί χωρίς έργα και οι δαίμονες πιστεύουν και ομολογούν ότι ο Δεσπότης Χριστός είναι Θεός, όπως λέει: «Οίδαμεν σέ, τον Υιόν του Θεού» (Πρβλ. Μάρκ. 1,24, Λουκ. 4,34, Ματθ. 8,29), και αλλού: «Ούτοι οι άνθρωποι δούλοι του Θεού του Υψίστου εισίν».
Αλλά ούτε τους δαίμονες, ούτε αυτούς τους ανθρώπους θα ωφελήσει τέτοια πίστη, επειδή είναι νεκροί κατά τον θείον Απόστολον, που λέει: «Η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστί» (Ιακ. 2,26) όπως ακριβώς και τα έργα χωρίς πίστη. Γιατί είναι νεκρή; Διότι δεν έχει μέσα της τον Θεό που ζωογονεί, ούτε απέκτησε αυτόν που λέει: «Ο αγαπών με τας εντολάς τας εμάς τηρήσει, και εγώ και ο Πατήρ ελευσόμεθα και μονήν παρ΄αυτώ ποιήσωμεν» ( Πρβλ. Ιωαν. 14,21.23, Ιωαν. 14,23 ), ώστε με την παρουσία του να αναστήσει εκ νεκρών εκείνον που κατέχει την ενεργόν πίστην, να τον ζωοποιήσει και να τον αξιώσει να δει τον αναστάντα μέσα του που τον συνανέστησε.
Μια τέτοια πίστη λοιπόν είναι νεκρή, ή μάλλον νεκροί είναι αυτοί, που έχουν πίστη χωρίς έργα. Γιατί η πίστη στον Θεό πάντοτε ζει και ζωοποιεί εκείνους που την δέχονται με αγαθή προαίρεση, η οποία και προ της εργασίας των εντολών πολλούς οδήγησε από το θάνατο στη ζωή και τους αποκάλυψε τον Χριστό και Θεό. Και αν έμεναν στις εντολές του και τις εφύλατταν μέχρι θανάτου θα μπορούσαν και αυτές να τους διαφυλάξουν ό,τι λογής έγιναν από μόνην την πίστη.
Επειδή όμως «μεταστράφησαν ως τόξον στρεβλόν» (Ψαλμ. 77,57) και ξαναγύρισαν στις προηγούμενες πράξεις τους, ήταν φυσικό να ναυαγήσουν αμέσως στην πίστη και δυστυχώς έτσι στέρησαν τους εαυτούς τους από τον αληθινό πλούτο, που είναι ο Χριστός και Θεός. Για να μην πάθουμε λοιπόν και εμείς το ίδιο, σας παρακαλώ να τηρήσουμε τις εντολές του Θεού με όλη μας την δύναμη, ώστε να κερδίσουμε και τα παρόντα και τα μέλλοντα αγαθά, δηλαδή την θέα του Θεού, που είθε όλοι μας να την απολαύσουμε με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα εις τους αιώνες. Αμήν.

Ζωοδόχος Πηγή [εορτάζεται την Παρασκευή της Διακαινησίμου]

Μάννα, Σιλωάμ, καὶ Στοὰν Σολομῶντος,
Πηγὴν Κόρη σήν, ἐμφανῶς πᾶς τις βλέπει.

ε το όνομα Ζωοδόχος Πηγή του Μπαλουκλί η Παναγία η Μπαλουκλιώτισσα φέρεται ιερό χριστιανικό αγίασμα που βρίσκεται στη Κωνσταντινούπολη έξω από τη δυτική πύλη της Σηλυβρίας, όπου υπήρχαν τα λεγόμενα "παλάτια των πηγών" στα οποία οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες παραθέριζαν την Άνοιξη. Πήρε την ονομασία του από το τουρκικό όνομα Balık (= ψάρι) και περιλαμβάνει το μοναστήρι, την εκκλησία και το αγίασμα.
Για την αποκάλυψη του Αγιάσματος υπάρχουν δυο εκδοχές:
α) Η πρώτη, που εξιστορεί ο Νικηφόρος Κάλλιστος αναφέρει ότι: Ο μετέπειτα Αυτοκράτορας Λέων ο Θράξ ή Λέων ο Μέγας (457 - 474 μ.Χ.), όταν ερχόταν ως απλός στρατιώτης στην Κωνσταντινούπολη, συνάντησε στη Χρυσή Πύλη έναν τυφλό που του ζήτησε νερό. Ψάχνοντας για νερό, μιά φωνή του υπέδειξε την πηγή. Πίνοντας ο τυφλός και ερχόμενο το λασπώδες νερό στα μάτια του θεραπεύτηκε.
Όταν αργότερα έγινε Αυτοκράτορας, του είπε η προφητική φωνή, πως θα έπρεπε να χτίσει δίπλα στην πηγή μια Εκκλησία. Πράγματι ο Λέων έκτισε μια μεγαλοπρεπή εκκλησία προς τιμή της Θεοτόκου στο χώρο εκείνο, τον οποίο και ονόμασε «Πηγή». Ο Κάλλιστος περιγράφει τη μεγάλη αυτή Εκκλησία με πολλές λεπτομέρειες, αν και η περιγραφή ταιριάζει περισσότερο στο οικοδόμημα του Ιουστινιανού. Ιστορικά πάντως είναι εξακριβωμένο, ότι το 536 μ.Χ. στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως, υπό τον Πατριάρχη Μηνά 536 - 552 μ.Χ.), λαμβάνει μέρος και ο Ζήνων, ηγούμενος «του Οίκου της αγίας ενδόξου Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας εν τη Πηγή».
β) Η δεύτερη, που εξιστορεί ο ιστορικός Προκόπιος, τοποθετείται στις αρχές του 6ου αιώνα και αναφέρεται στον Ιουστινιανό. Ο Ιουστινιανός κυνηγούσε σ' ένα θαυμάσιο τοπίο με πολύ πράσινο, νερά και δένδρα. Εκεί, σαν σε όραμα, είδε ένα μικρό παρεκκλήσι, πλήθος λαού και έναν ιερέα μπροστά σε μιά πηγή. «Είναι η πηγή των θαυμάτων» του είπαν. Και έχτισε εκεί μοναστήρι με υλικά που περίσσεψαν από την Αγιά Σοφιά. Ο Ι. Κεδρηνός αναφέρει ότι χτίστηκε το 560 μ.Χ.

Περισσότερα...

Μνήμη τοῦ ἐν τῷ οὐρανῷ φανέντος σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπὶ Κωνσταντίου (7 Μαΐου)

ἐμφάνιση αὐτή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι ἡ δεύτερη καί ἔγινε στά Ἱεροσόλυμα τό 346 μ.Χ., ἐπί αὐτοκράτορος Κωνσταντίου (337 – 361 μ.Χ.) καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου († 18 Μαρτίου). Τήν τρίτη ὥρα τῆς 7ης Μαΐου τοῦ 346 μ.Χ., κατά μία τῶν ἡμερῶν τῆς Πεντηκοστῆς, φάνηκε Τίμιος καί Ζωοποιός Σταυρός ἄνωθεν τοῦ Γολγοθᾶ, σχηματισμένος ἀπό ὑπερφυσικό φῶς καί ἐκτεινόμενος πρός τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Τό ὅραμα τοῦτο προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση σέ ὁλόκληρη τήν Ἱερουσαλήμ, ὅλοι δέ οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως πρό τοῦ ὑπερφυοῦς τούτου θεάματος κατελήφθησαν ἀπό ἔκσταση. Ἐπωφελούμενος τῆς περιστάσεως ὁ Πατριάρχης Κύριλλος, περιστοιχούμενος ἀπό τόν ἱερό κλῆρο, συγκάλεσε τό πλῆθος τῶν παρισταμένων Χριστιανῶν στό ναό καί δοξολόγησαν τόν Θεό.

Περισσότερα...

Ἅγιος Κοδράτος ὁ Μάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ἀθλήσαντες ἐν Νικομηδείᾳ (7 Μαΐου)

Ἅγιος Μάρτυς Κοδράτος καταγόταν ἀπό τή Νικομήδεια τῆς Βιθυνίας καί ἄθλησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Οὐαλεριανοῦ (251 – 259 μ.Χ.). Ἀφοῦ συνελήφθη μέ πολλούς ἄλλους Χριστιανούς στόν ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν κινηθέντα τότε διωγμό, παραδόθηκε στόν ἀνθύπατο Περίνιο ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὁμολόγησε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός Ἀληθινός. Κατόπιν τούτου τόν ἅπλωσαν κατά γῆς καί ἀφοῦ τόν μαστίγωσαν σκληρά, τόν ἔριξαν στήν φυλακή.
Ἀπό τή Νικομήδεια, μέ ἐντολή τοῦ ἀνθύπατου μεταφέρθηκε στή Νίκαια, ὅπου δι’ αὐτοῦ πολλοί πίστεψαν στόν Χριστό καί τελειώθηκαν ἄλλοι διά πυρός καί ἄλλοι διά μαχαίρας. Τοῦτο ἐξαγρίωσε τόν ἀνθύπατο, ὁ ὁποῖος διέταξε νά κρεμάσουν τόν Ἅγιο, νά τόν μαστιγώσουν καί νά τοῦ καταξεσκίσουν τίς σάρκες.
Στήν συνέχεια ἀπεστάλη στήν Ἀπάμεια, ὅπου ὑπέστη ποικίλα μαρτύρια καί ἀπό ἐκεῖ ὁδηγήθηκε δέσμιος στήν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας, ὅπου πολλοί ἀπό τούς κατοίκους, θαυμάζοντας τήν ὑπομονή καί προσκαρτερία τοῦ Μάρτυρος στά βασανιστήρια, ὁμολόγησαν τόν Χριστό. Ἀπό αὐτούς δέ ὁ Ρουφίνος καί ὁ Σατορνίνος, ἀφοῦ κρεμάσθηκαν καί καταξεσκίσθηκαν οἱ σάρκες τους, ἀποκεφαλίσθηκαν στήν Ἀπολλωνιάδα.
Ὁ Ἅγιος Κοδράτος ὁδηγήθηκε, τέλος, στήν Ἑρμούπολη, ὅπου, ἀφοῦ ξαπλώθηκε ἐπάνω σέ πυρακτωμένη σχάρα, τελειώθηκε διά ἀποκεφαλισμοῦ, λαμβάνοντας ἔτσι τόν ἀμαράντινο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἅγιος Ἀλέξιος ὁ Ὑπερασπιστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως (7 Μαΐου)

Ἅγιος Ἀλέξιος, ὁ Ὑπερασπιστής τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, γεννήθηκε στήν Αὐστροουγγαρία στίς 18 Μαρτίου τοῦ 1854 ἀπό μία φτωχή οἰκογένεια Καρπαθορώσων. Ὅπως πολλές ἄλλες οἰκογένειες στήν Αὐστροουγγρική αὐτοκρατορία, ἡ οἰκογένεια τοῦ Ἀλεξίου Τόθ ἦταν ἀρχικά συνδεδεμένη μέ τούς Οὐνίτες. Ὁ πατέρας καί ὁ ἀδελφός τοῦ Ἀλεξίου ἦταν «ἱερεῖς» καί ὁ θεῖος του ἦταν «Ἐπίσκοπος» τῶν Οὐνιτῶν. Ἔλαβε ἐξαιρετική μόρφωση καί ἔμαθε πολλές γλῶσσες (καρπαθορωσικά, οὑγγρικά, ρωσικά, γερμανικά, λατινικά καί ἑλληνικά μόνο γιά ἀνάγνωση). Νυμφεύθηκε τή Ροζαλί Μιχάλιτς, τήν θυγατέρα ἑνός «ἱερέως» καί χειροτονήθηκε «πρεσβύτερος» στίς 18 Ἀπριλίου 1878. Ἡ γυναῖκά του πέθανε σύντομα καί μετά ἀπό λίγο καί τό μονάκριβο παιδί του. Ὁ Ἀλέξιος ἄντεξε τίς δοκιμασίες αὐτές μέ τήν ὑπομονή τοῦ Ἰώβ.

Περισσότερα...

Ὅσιος Νεῖλος ὁ ἐν τῇ μονῇ Μεγίστης Λαύρας ἀσκήσας (7 Μαΐου)

Ὅσιος Νεῖλος καταγόταν ἀπό τόν Ἅγιο Πέτρο Κυνουρίας καί ἔζησε κατά τό πρῶτο ἥμισυ τοῦ 17ου αἰῶνος μ.Χ. Ἀπό νεαρή ἡλικία παρελήφθη ἀπό τόν θεῖο του, ἱερομόναχο Μακάριο, στήν ἐκεῖ ἱερά μονή Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τήν καλουμένη τοῦ Μαλεβῆ, ὅπου καί ἀφοῦ ἐκπαιδεύθηκε μέ θεοσέβεια, χειροτονήθηκε διάκονος. Ποθώντας ὅμως καί οἱ δύο ἀκόμη πιό ἀσκητικό βίο, μετέβησαν στό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου, ἀφοῦ γιά λίγο χρόνο ἀσκήτεψαν στό σπήλαιο πού εἶχε ἀσκητέψει ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Ἀθωνίτης († 12 Ἰουνίου), στή συνέχεια μετέβησαν σέ ἔρημη ἔκταση κοντά στή Λαύρα τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου, ἔκτισαν ναό τιμώμενο στό ὄνομα τῆς Ὑπαπαντῆς καί παρέμειναν ἐκεῖ ἀσκητεύοντας μέ αὐστηρότητα.
Ἀργότερα ὁ Ὅσιος Νεῖλος, γιά μεγαλύτερη ἄσκηση, κατέφυγε σέ σπήλαιο πού βρισκόταν σέ πολύ ἀπόκρημνο βράχο, ὅπου, ἀφοῦ ἀνήγειρε μικρό ναό, παρέμεινε ἀσκούμενος καί νυχθημερόν προσευχόμενος καθ’ ὅλο τόν ὑπόλοιπο βίο αὐτοῦ.

Περισσότερα...

Ὅσιος Νεῖλος ἐκ Ρωσίας (7 Μαΐου)

Ὅσιος Νεῖλος τοῦ Σόρκϊυ καταγόταν ἀπό τήν εὐγενή οἰκογένεια τῶν Μάικωφ καί γεννήθηκε στή Μόσχα τό 1433 μ.Χ. ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς. Ὅταν ἦταν νέος, ἐργάσθηκε ὡς ταχυγράφος στήν ὑπηρεσία τοῦ μεγάλου ἡγεμόνος τῆς Μόσχας.
Ἡ ἀγάπη του πρός τόν μοναχικό βίο ὁδήγησε τά βήματά του στή μονή τῆς Λευκῆς Λίμνης, πού εἶχε ἱδρύσει ὁ ἀσκητής Κύριλλος. Λίγο ἀργότερα μεταβαίνει στό Ἅγιον Ὄρος, μέ τό συμμοναστή του μοναχό Ἰννοκέντιο καί ἀσκητεύει στή «Σκήτη τοῦ Ξυλουργοῦ». Ὑπάρχει βέβαια ἡ πληροφορία ὅτι ἔμεινε γιά ἕνα μεγάλο χρονικό διάστημα στή μονή τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ ὁποία ἐκείνη τήν ἐποχή βρισκόταν σέ μεγάλη ἀκμή.
Ὁ Ὅσιος Νεῖλος καί ὁ μοναχός Ἰννοκέντιος ἐπιστρέφουν στή Ρωσία περί τό 1480 μ.Χ. Ἡ ἀναζήτηση τῆς ἡσυχίας τόν κάνει νά ἀποσυρθεῖ σέ ἕνα μικρό ἐρημικό μέρος, λίγο μακρύτερα ἀπό τή μονή Λευκῆς Λίμνης, στόν ποταμό Σόρα. Ἐκεῖ κτίζει καί ἕνα μικρό ναό πρός τιμήν τῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου καί ἐπιδίδεται στό θεωρητικό βίο καί τήν ἀδιάλειπτη προσευχή. Ἀλλά καί ἐδῶ ὁ Ὅσιος Νεῖλος συνιστᾶ προσοχή καί διάκριση. Γνωρίζει ὅτι δέν πρέπει νά μπεῖ κάποιος πρόωρα σέ ἀνώτερες πνευματικά περιοχές. Γνωρίζει ὅτι κάθε μύηση στήν πνευματική ζωή πρέπει νά εἶναι προσεγμένη καί νά γίνεται προοδευτικά. Τό κύριο χαρακτηριστικό τῆς πνευματικότητας τοῦ Ὁσίου Νείλου εἶναι τό «μέτρο» στήν ἀσκητική ζωή καί ἡ διάκριση στή συμπεριφορά καί στή σχέση μας μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Περισσότερα...

Ὅσιος Ἰωάννης ἐκ Γεωργίας καὶ οἱ μαθητὲς αὐτοῦ (7 Μαΐου)

Ὅσιος Ἰωάννης καταγόταν ἀπό τή Συρία καί ἔζησε περί τά τέλη τοῦ 5ου αἰώνα μ.Χ. Σπούδασε τήν κατά κόσμο σοφία στήν Ἀντιόχεια. Ἡ πνευματική του πρόοδος συμβάδιζε μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου. Σέ νεαρή ἡλικία ἀκολούθησε τόν ἀσκητικό βίο καί ἔγινε μοναχός. Ἡ ταπείνωσή του ἦταν τόσο βαθιά, ὥστε θεωροῦσε τόν ἑαυτό του σκώληκα καί ὄχι ἄνθρωπο. Ἡμέρα καί νύχτα παρακαλοῦσε τόν Θεό νά τόν εὐλογεῖ, γιά νά πολεμᾶ τά πάθη τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Ὁ Θεός ἄκουσε τήν προσευχή του καί τοῦ χάρισε τήν ἀπάθεια καί τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Ἡ φήμη τῆς ἁγιότητάς του ἄρχισε νά ἁπλώνεται σέ ὅλη τή Συρία. Ὁ κόσμος πού συνέρρεε στόν Ἅγιο Γέροντα ἦταν πολύς καί αὐτό διατάρασσε τή μοναχική του ἡσυχία. Γι’ αὐτό φεύγει ἀπό τόν τόπο πού ἀσκήτευε καί κρύβεται βαθιά στήν ἔρημο.
Ὁ Θεός, ὅμως, ἀλλιῶς οἰκονόμησε τά πράγματα. Βλέπει, λοιπόν, ὁ Ἅγιος σέ ὄνειρο τήν Παναγία, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε ἐντολή νά ἐπιλέξει δώδεκα μαθητές του καί νά μεταβοῦν στήν Ἰβηρία, γιά νά ἑδραιώσουν τήν χριστιανική πίστη τοῦ λαού της. Ὁ Ἅγιος κάλεσε τούς ὑποτακτικούς του καί τούς ἀνέφερε τό γεγονός. Ὅλοι ἐπιθυμοῦσαν νά τόν ἀκολουθήσουν. Τότε ἐκεῖνος ἔγραψε τά ὀνόματα ὅλων σέ ξεχωριστά χαρτιά καί τά ἔβαλε ἐπάνω στήν Ἁγία Τράπεζα.

Περισσότερα...

Ὅσιος Ταράσιος ὁ Ἐρημίτης ὁ Θαυματουργὸς (7 Μαΐου)

Ὅσιος Ταράσιος ὁ ἐν Λυκαονίᾳ, ὁ Ἐρημίτης καί Θαυματουργός, εἶναι ἄγνωστος στόν Συναξαριστή τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου καί τά Μηναῖα. Μνημονεύεται στό Συναξαριστή τοῦ Ἱππόλυτου Delehaye κατά τήν 8η Μαΐου ἀλλά ἄνευ ὑπομνήματος, ἐνῷ στό Λαυριωτικό Κώδικα Ι 70 φ. 217β ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στίς 7 Μαΐου μέ τό ἀκόλουθο ὑπόμνημα: «Οὗτος ὁ ἅγιος πατήρ ἡμῶν ἐκ βρέφους σκεῦος ἐκλογῆς καί ἀνάθημα γέγονε, σκληραγωγίᾳ, νηστείᾳ, προσευχῇ, δάκρυσι χαμευνίᾳ ἑαυτόν ἐκδώσας καί πάσῃ κακουχίᾳ καί ταλαιπωρίᾳ, καί διά τήν ἄκραν αὐτοῦ ἀρετήν ἠξιώθη θαυματουργιῶν μεγίστων ἐκ Θεοῦ δαίμονας ἀποσοβεῖν, νεκρούς ἐγείρειν, λεπρούς καθαίρειν, πάθη ἀνίατα θεραπεύειν καί ἁπλῶς πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἰώμενος. Καί ἐν τούτοις τοῖς ἀγαθοῖς πᾶσιν ἐπαγωνιζόμενος μετά μικρόν νοσήσας καί προεγνωκώς τήν αὐτοῦ πρός Θεόν ἐκδημίαν πρός Κύριον ἀπῆλθε χαριεντιζόμενος μετά τῶν ἁγίων ἀγγέλων, τῶν λαβόντων αὐτοῦ τήν τιμία ψυχήν».
Ὁ Ὅσιος Ταράσιος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί ἐνταφιάσθηκε σέ μία μονή κοντά στό ἀκρωτήρι τοῦ Χυλένδρου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἅγιος Ἀκάκιος ὁ Μάρτυρας ὁ κεντυρίων (7 Μαΐου)

Ἅγιος Μάρτυς Ἀκάκιος γεννήθηκε στήν Καππαδοκία τό 270 μ.Χ. ἀπό γονεῖς Ἕλληνες Χριστιανούς καί ἄθλησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.). Ἀφοῦ κατετάγη στό στράτευμα, στήν τάξη τῶν Μαρτησίων, ἀναδείχθηκε γρήγορα, λόγω τῆς γενναιότητας καί τῆς τιμιότητάς του καί προάχθηκε σέ κεντυρίωνα.
Κατά τόν κηρυχθέντα τότε ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν διωγμό, ὁ διοικητής τῆς Καππαδοκίας καί ἑκατόνταρχος Φίρμος, ἐξετάζοντας τούς στρατιῶτες πού βρίσκονταν κάτω ἀπό τίς διαταγές του μέ σκοπό νά ἐξακριβώσει τίς θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, ρώτησε καί τόν Ἀκάκιο. Ὁ Ἅγιος μέ παρρησία ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Χριστό. Ὁ Φίρμος, πού ἔτρεφε ἰδιαίτερη συμπάθεια πρός αὐτόν, λόγω τῶν πολλῶν ἀρετῶν του, προσπάθησε νά τόν μεταπείσει, πλήν ὅμως κάθε προσπάθεια προσέκρουσε στή σθεναρή ἀντίδραση τοῦ Ἀκακίου. Κατόπιν τούτου τόν ἀπέστειλε σιδηροδέσμιο στήν Ἡράκλεια τῆς Θράκης, πρός τόν ἀνθύπατο Βιβιανό, μόνο ἁρμόδιο νά λάβει ὁριστικές ἀποφάσεις. Ἀφοῦ προσήχθη ὁ Ἀκάκιος μέ ἄλλους Χριστιανούς ἐνώπιον τοῦ Βιβιανοῦ καί διατάχθηκε νά θυσιάσει στά εἴδωλα, ἀρνήθηκε. Ἕνεκα τούτου τόν προσέδεσαν σέ στῦλο καί τόν μαστίγωσαν ἀνηλεῶς. Ὁ Ἅγιος ὁμολογοῦσε συνεχῶς τήν ἀγάπη του πρός τόν Θεό. Βλέποντας τήν ἐπιμονή του, τοῦ ἔθραυσαν τή σιαγόνα.

Περισσότερα...